Nieuw geluid, vertrouwde kwaliteit
Negen weken heeft Emil Landman rondgereisd met alleen een rugtas, een gitaar en wat primitieve opnameapparatuur, met als doel verhalen te verzamelen en deze te verwerken in zijn muziek. Het resultaat hiervan is de nieuwe plaat An Unexpected View, die dit najaar uit kwam. Vanavond worden deze verhalen ten gehore gebracht in de kleine zaal van Paradiso.
Samen met het repertoire breidt ook de muzikale ondersteuning van Landman uit. Waar hij aan het begin van zijn carrière nog een typische singer-songwriter was, meestal slechts zichzelf op gitaar begeleidend, en later ook weleens met twee andere muzikanten optrad, staat de laatste tijd zijn podium een stuk voller. Zo ook vanavond: het optreden wordt verzorgd door vijf jongemannen en heeft zo veel meer een bandgevoel.
Stevige bandnummers en fragiele gitaarliedjes
Dat de band wat is uitgebreid, is vooral te merken in de ritmesectie. De drummer wordt niet alleen ondersteund door een bassist, maar ook door een extra percussionist. Samen met een gitarist en Landman op akoestische gitaar is het podium daarmee vol. De set begint rustig, maar tijdens het tweede nummer, het nieuwe ‘Our Bodies’, gaan bij veel mensen toch de oordoppen in. Het is duidelijk dat hier een echte band op het podium staat.
Maar ook schemert hier en daar nog steeds de singer-songwriter Emil Landman door. Een van de hoogtepunten van de avond is dan ook wanneer de rest van de band aftreedt en Landman in zijn eentje ‘Underneath The Same Stars’ speelt. Het publiek is muisstil en lijkt hier toch stiekem vooral voor gekomen te zijn. Na het slotakkoord komt meteen de band weer op om voluit te gaan.
Deze afwisseling zorgt voor een mooie gevarieerde set. De variatie is ook te merken in de sfeer van de liedjes: waar sommige nummers duister aanvoelen, zijn andere weer luchtig en vrolijk. Het is duidelijk dat er goed over de set is nagedacht. De muzikanten kunnen zich daardoor focussen op het spelen zelf en het plezier spat er af en toe vanaf. Vooral de drummer valt op, door het creatieve gebruik van verschillende stokken en door het leiden van de rest van de band in de perfect naadloze overgangen tussen de nummers.
Dankbaarheid
Landman houdt van verhalen, vooral om deze te delen. Meerdere malen wordt de set onderbroken voor een anekdote van enkele minuten. Verhalen van manoeuvreren met bandbussen in Amsterdam en kat-en-muisspelletjes met wilde dieren in Mongolië, tot wildplassen in de kou en ondergekotste bedden komen voorbij, compleet met zachte ‘g’. Zo krijgt het publiek ook te horen dat Landman gevraagd heeft of het licht wat lager mag, zodat hij de zaal minder goed ziet. Want ‘zo’n grote zaal is toch een beetje eng!’
Maar hier is weinig van te merken. Zo te zien voelen Landman en co zich als een vis in het water op het podium. De jongens staan met een soort charmante nonchalance op het podium, die gelukkig niks afdoet aan de kwaliteit van het optreden. Ook Landman is achteraf enthousiast over de avond: ‘Nee, het was niet echt eng. Je staat er niet alleen, maar doet het samen, met vrienden, en dat is vooral heel erg leuk.’ Op de vraag hoe hij het zelf vond toont hij met name dankbaarheid. ‘Ik heb hier eerst een paar keer als voorprogramma voor andere artiesten gestaan, toen stond iedereen in het publiek te praten met een biertje in zijn hand. Ik had nooit gedacht dat mensen speciaal voor mij zouden komen en zouden dansen bij een Emil-Landman-show!’ En gelukkig was Landman zelf ook tevreden over zijn optreden: ‘Ja, het ging lekker. Heel fijn dat zowel de rustige liedjes als de nummers met band goed ontvangen werden. En heel fijn dat iedereen er zo’n zin in had.’ De dankbaarheid en tevredenheid was geheel wederzijds.
Henri Melaanvuo 
Zoals het gezegde ons vertelt, volgt er na regen zonneschijn, wat hier symbolisch gemanifesteerd wordt door de vertolkingen van Emil Landman. De op folk georiënteerde liedjes met een vleugje Ben Howard zorgen voor een behaaglijke sfeer. Door de meerdere technieken die hij gebruikt in combinatie met de persoonlijke verhalen uit zijn liedjes komt hij over als een soort straatartiest. Een simpele man met zijn gitaar en zijn levensverhalen… schattige praatjes met een zachte ‘g’ gebracht. Een goede akoestische opwarmer – of beter gezegd opdroger – voor de hoofdact van de avond.
dan ook dat dit lied eindelijk eens uitgebracht moet worden. De bandleden reageren er koppig op door te zeggen dat dit waarschijnlijk toch niet gaat gebeuren. Waarom zouden ze ook? Daarvoor zijn dit soort speciale sessies.
