Tag Archief van: De Staat

Muziek / Reportage
special: Sfeerverslag deel 2 - Zaterdag

Lowlands 2016

Na een lange maar geslaagde nacht op het festivalterrein brandt menigeen reeds vroeg de tent uit door de aanwezige zon. De Yoga Tribe Vibe om 10:30 uur in de India halen we niet, maar we willen singer-songwriter en producer Ry X om 12:15 uur in dezelfde tent zeker niet missen. Op naar dag twee van Lowlands!

Met een verse koffie in de handen en nog wat slaap in de ogen staan we in een behoorlijk drukke India op deze ‘vroege’ middag. De Australische singer-songwriter Ry X staat bekend om zijn prachtige performances waarmee hij het publiek veelal betovert. Ook deze ochtend is het raak: zijn zwoele stem reikt tot achter in de tent waar het oorverdovend stil is. Dat standaard festivalpubliek dat overal doorheen lult is schijnbaar hier niet aanwezig of ontzettend brak van de vorige avond Lowlands. Het is om kippenvel van te krijgen, zo stil. Tel daar de fijn in het gehoor liggende tracks van Ry bij op zoals ‘Shortline’ en ‘Berlin’, een ontzettend dankbare muzikant en een langdurig applaus van heb ik jou daar en de misschien wel beste show van de dag is al geweest. Deze magie overtreffen deze zaterdag gaat nog heel erg moeilijk worden.

Whitney

Whitney

Neem bijvoorbeeld zijn landgenoot Matt Corby die even later in een volgepakt Heineken staat. Zijn vocals zijn meer dan fraai te noemen en de liedjes zijn ook best prima. Toch raakt het nergens zoals Ry Cuming even daarvoor wel deed. De aanwezige jonge meisjes lijkt het allemaal niks uit te maken. Ze zingen, klappen en joelen uit volle borst mee.

Prima, maar wij laden onze batterij liever op bij een meer energieke band zoals Whitney. Deze jonge honden uit Amerika zijn het perfecte medicijn voor je toch wel vervelende kater. De Charlie staat stampvol en ook buiten de tent zijn er nog een aantal rijen te tellen. Dat is niet zo gek: de feelgoodsongs van de Amerikanen zijn prettig en vooral herkenbaar. Lyrics over liefdesverdriet, steengoede trompetsolo’s en een bijzonder fijne kopstem (mocht je er niet bij zijn geweest, de heren staan zondag 13 november in Paradiso-Noord).

Feest!

De tent compleet afbreken laten we deze dag over aan Broederliefde in de Heineken. Rijen vol met dansende meisjes, meerappende gasten, opblaasrookworsten en vooral tropische vibes. De temperaturen lopen binnen no time op in de propvolle Heineken. Hitje ‘Jungle’ is zonder meer een van de hoogtepunten waarbij de bandnaam erg letterlijk wordt aangenomen door het publiek.

En dat andere hoogtepunt? Je houdt er van of je haat het, maar de award voor de meest ultieme sitdown van Lowlands 2016 gaat naar Broederliefde. Tot ver buiten de tent gaan mensen door hun knieën. Zie je dan nog maar eens staande te houden als niet-liefhebber van deze inmiddels jarenlange hype. In de Charlie gaan we door naar het volgende feestje, hoewel deze niet te vergelijken is met de show van Broederliefde. Het Ierse Otherkin staat daar klaar om te rocken. Omdat de kleinste tent van het festival bij lange na nog niet vol is, doen de sympathieke muzikanten er alles aan om met hun weergaloze energie mensen te trekken. En dat lukt ze. Live is Otherkin een hele fijne verschijning met dito show en aanstekelijk enthousiasme. De grungy songs zoals ‘20 to 11’ en ‘Feel It’ liggen goed in het gehoor en vragen na iedere track weer om meer. Dat is te merken aan het publiek: binnen korte tijd staat de Charlie ineens vol. En dat is meer dan verdiend.

Perfecte namiddag

De Staat is vandaag de dag niet meer weg te denken op de Nederlandse festivals. Het gaat goed met de band: met een dikke subsidie in de zak en een voorprogramma van Muse voor de Europese tour is 2016 een van de beste jaren van de Nederlandse rockband. Absoluut verdiend: de formatie staat bekend om hun stevige shows met redelijk toegankelijke rockmuziek. Deze namiddag is het niet anders: Florim en kornuiten rocken zoals ze altijd doen en dat doen ze steengoed. Het is niet anders dan anders en dat kan twee dingen doen met het aanwezige publiek: onder de indruk zijn van een stabiele productie of weglopen omdat je dit al voor de zoveelste keer hebt gezien. Waar je ook voor kiest, je zult moeten toegeven dat het goed is. En psst, dat deel waar Florim geld van De Staat tevoorschijn toverde, was met oog op de subsidie waar zoveel kritiek op is best wel heel erg cool.

Jack Garratt

Jack Garratt

In de Heineken staat een andere superproductie klaar om te knallen: producer en tegelijk eenmansband Jack Garratt. Vanaf opener ‘Coalesce (Synesthesia Pt. II)’ is het direct duidelijk dat dit een memorabele show gaat worden. Garratt geeft alles wat hij kan en ramt als een gek op het drumstel, de toetsen en de snaren van zijn gitaar. Dit maakt hij af met een loepzuivere stem die hoger komt dan welke vrouwenstem ook. Het publiek is onder de indruk, net als de jonge producer trouwens. Hij kan niet geloven dat er zóveel mensen naar zijn show gekomen zijn. Met een verlegen lach vol ongeloof vraagt hij meerdere malen wat we hier toch met zijn allen doen. De gunfactor knalt direct omhoog. Hoogtepuntje is zonder twijfel ‘Worry’, de afsluiter van zijn set waarin hij nog één keer over het podium stuitert. Kort na de show twittert hij: “YOOOOOOOOOOOOOOOO #LL16 I THINK I BROKE MY ANKLE BUT IT WAS WORTH IT YOU GUYS HOLY SHIT” en dat is zo’n beetje precies hoe het was. Topshow.

Wegdromen

Het programmeren van het IJslandse Sigur Ros in de grootste tent van Lowlands lijkt an sich een goed idee. De band overtuigt al jaren keer op keer en heeft dan ook een flinke fanbase in ons kikkerlandje weten op te bouwen. In 2008 stonden de IJslanders reeds menig persoon te ontroeren in de, toen nog, Grolsch tent waarbij vele tranen vloeiden. Gaat ze dat deze keer ook lukken? Bij aanvang is één ding direct duidelijk: ontroeren zullen ze vast en zeker gaan doen, maar wel voor een halfvolle Alpha. Visueel gezien pakt de band flink uit. Een hoog bouwwerk met kleurrijke spots en lasers trekken de aandacht van de aanwezige mensen. De bombastische sound, de ingetogen nummers en ouder werk zoals het doordringende ‘E-Bow’ en het opzwepende ‘Festival’ komen keihard binnen en laten het publiek wegdrijven in hogere sferen. Sigur Ros is wellicht iets te experimenteel voor het gemiddelde Lowlands-publiek, hoewel dat na een volle Grolsch eerder totaal niet zo leek te zijn. Goed, we zijn ook acht jaar verder maar één ding is zeker: Sigur Ros verdient meer sfeer dan een halflege Alpha. Volgende keer dus gewoon in de Heineken of misschien zelfs Bravo programmeren.

De nacht in de Bravo wordt deze zaterdag geopend door Nederlands’ trots Weval. Ze gaan voor een heerlijke, opbouwende set om voor sommigen de avond af te sluiten en voor anderen de nacht juist te laten beginnen. Sleutelwoord van de bijna perfecte show is ‘dromerig’: de magische sound van het tweetal komt goed tot z’n recht in ‘Easier’ en ‘Gimme Some’. Houd dit producersduo in de gaten want ze kunnen nog wel eens heel groot gaan worden. Na Weval is de nacht officieel ingeluid en kan het dansen eindelijk beginnen. De X-Ray staat de volledige nacht tot de nok toe gevuld, met bijbehorende tropische temperaturen. Vreemd is dat niet, niemand minder dan Hunee en The Black Madonna maken er een fantastische nacht van met Afrikaanse disco, liters zweet (want ja, zo druk is het), oldschool house en lekkere beats. De X-Ray is deze editie niet zó vol geweest.

Muziek / Reportage
special: Sfeerverslag deel 2 - Zaterdag

Lowlands 2016

Na een lange maar geslaagde nacht op het festivalterrein brandt menigeen reeds vroeg de tent uit door de aanwezige zon. De Yoga Tribe Vibe om 10:30 uur in de India halen we niet, maar we willen singer-songwriter en producer Ry X om 12:15 uur in dezelfde tent zeker niet missen. Op naar dag twee van Lowlands!

Met een verse koffie in de handen en nog wat slaap in de ogen staan we in een behoorlijk drukke India op deze ‘vroege’ middag. De Australische singer-songwriter Ry X staat bekend om zijn prachtige performances waarmee hij het publiek veelal betovert. Ook deze ochtend is het raak: zijn zwoele stem reikt tot achter in de tent waar het oorverdovend stil is. Dat standaard festivalpubliek dat overal doorheen lult is schijnbaar hier niet aanwezig of ontzettend brak van de vorige avond Lowlands. Het is om kippenvel van te krijgen, zo stil. Tel daar de fijn in het gehoor liggende tracks van Ry bij op zoals ‘Shortline’ en ‘Berlin’, een ontzettend dankbare muzikant en een langdurig applaus van heb ik jou daar en de misschien wel beste show van de dag is al geweest. Deze magie overtreffen deze zaterdag gaat nog heel erg moeilijk worden.

Whitney

Whitney

Neem bijvoorbeeld zijn landgenoot Matt Corby die even later in een volgepakt Heineken staat. Zijn vocals zijn meer dan fraai te noemen en de liedjes zijn ook best prima. Toch raakt het nergens zoals Ry Cuming even daarvoor wel deed. De aanwezige jonge meisjes lijkt het allemaal niks uit te maken. Ze zingen, klappen en joelen uit volle borst mee.

Prima, maar wij laden onze batterij liever op bij een meer energieke band zoals Whitney. Deze jonge honden uit Amerika zijn het perfecte medicijn voor je toch wel vervelende kater. De Charlie staat stampvol en ook buiten de tent zijn er nog een aantal rijen te tellen. Dat is niet zo gek: de feelgoodsongs van de Amerikanen zijn prettig en vooral herkenbaar. Lyrics over liefdesverdriet, steengoede trompetsolo’s en een bijzonder fijne kopstem (mocht je er niet bij zijn geweest, de heren staan zondag 13 november in Paradiso-Noord).

Feest!

De tent compleet afbreken laten we deze dag over aan Broederliefde in de Heineken. Rijen vol met dansende meisjes, meerappende gasten, opblaasrookworsten en vooral tropische vibes. De temperaturen lopen binnen no time op in de propvolle Heineken. Hitje ‘Jungle’ is zonder meer een van de hoogtepunten waarbij de bandnaam erg letterlijk wordt aangenomen door het publiek.

En dat andere hoogtepunt? Je houdt er van of je haat het, maar de award voor de meest ultieme sitdown van Lowlands 2016 gaat naar Broederliefde. Tot ver buiten de tent gaan mensen door hun knieën. Zie je dan nog maar eens staande te houden als niet-liefhebber van deze inmiddels jarenlange hype. In de Charlie gaan we door naar het volgende feestje, hoewel deze niet te vergelijken is met de show van Broederliefde. Het Ierse Otherkin staat daar klaar om te rocken. Omdat de kleinste tent van het festival bij lange na nog niet vol is, doen de sympathieke muzikanten er alles aan om met hun weergaloze energie mensen te trekken. En dat lukt ze. Live is Otherkin een hele fijne verschijning met dito show en aanstekelijk enthousiasme. De grungy songs zoals ‘20 to 11’ en ‘Feel It’ liggen goed in het gehoor en vragen na iedere track weer om meer. Dat is te merken aan het publiek: binnen korte tijd staat de Charlie ineens vol. En dat is meer dan verdiend.

Perfecte namiddag

De Staat is vandaag de dag niet meer weg te denken op de Nederlandse festivals. Het gaat goed met de band: met een dikke subsidie in de zak en een voorprogramma van Muse voor de Europese tour is 2016 een van de beste jaren van de Nederlandse rockband. Absoluut verdiend: de formatie staat bekend om hun stevige shows met redelijk toegankelijke rockmuziek. Deze namiddag is het niet anders: Florim en kornuiten rocken zoals ze altijd doen en dat doen ze steengoed. Het is niet anders dan anders en dat kan twee dingen doen met het aanwezige publiek: onder de indruk zijn van een stabiele productie of weglopen omdat je dit al voor de zoveelste keer hebt gezien. Waar je ook voor kiest, je zult moeten toegeven dat het goed is. En psst, dat deel waar Florim geld van De Staat tevoorschijn toverde, was met oog op de subsidie waar zoveel kritiek op is best wel heel erg cool.

Jack Garratt

Jack Garratt

In de Heineken staat een andere superproductie klaar om te knallen: producer en tegelijk eenmansband Jack Garratt. Vanaf opener ‘Coalesce (Synesthesia Pt. II)’ is het direct duidelijk dat dit een memorabele show gaat worden. Garratt geeft alles wat hij kan en ramt als een gek op het drumstel, de toetsen en de snaren van zijn gitaar. Dit maakt hij af met een loepzuivere stem die hoger komt dan welke vrouwenstem ook. Het publiek is onder de indruk, net als de jonge producer trouwens. Hij kan niet geloven dat er zóveel mensen naar zijn show gekomen zijn. Met een verlegen lach vol ongeloof vraagt hij meerdere malen wat we hier toch met zijn allen doen. De gunfactor knalt direct omhoog. Hoogtepuntje is zonder twijfel ‘Worry’, de afsluiter van zijn set waarin hij nog één keer over het podium stuitert. Kort na de show twittert hij: “YOOOOOOOOOOOOOOOO #LL16 I THINK I BROKE MY ANKLE BUT IT WAS WORTH IT YOU GUYS HOLY SHIT” en dat is zo’n beetje precies hoe het was. Topshow.

Wegdromen

Het programmeren van het IJslandse Sigur Ros in de grootste tent van Lowlands lijkt an sich een goed idee. De band overtuigt al jaren keer op keer en heeft dan ook een flinke fanbase in ons kikkerlandje weten op te bouwen. In 2008 stonden de IJslanders reeds menig persoon te ontroeren in de, toen nog, Grolsch tent waarbij vele tranen vloeiden. Gaat ze dat deze keer ook lukken? Bij aanvang is één ding direct duidelijk: ontroeren zullen ze vast en zeker gaan doen, maar wel voor een halfvolle Alpha. Visueel gezien pakt de band flink uit. Een hoog bouwwerk met kleurrijke spots en lasers trekken de aandacht van de aanwezige mensen. De bombastische sound, de ingetogen nummers en ouder werk zoals het doordringende ‘E-Bow’ en het opzwepende ‘Festival’ komen keihard binnen en laten het publiek wegdrijven in hogere sferen. Sigur Ros is wellicht iets te experimenteel voor het gemiddelde Lowlands-publiek, hoewel dat na een volle Grolsch eerder totaal niet zo leek te zijn. Goed, we zijn ook acht jaar verder maar één ding is zeker: Sigur Ros verdient meer sfeer dan een halflege Alpha. Volgende keer dus gewoon in de Heineken of misschien zelfs Bravo programmeren.

De nacht in de Bravo wordt deze zaterdag geopend door Nederlands’ trots Weval. Ze gaan voor een heerlijke, opbouwende set om voor sommigen de avond af te sluiten en voor anderen de nacht juist te laten beginnen. Sleutelwoord van de bijna perfecte show is ‘dromerig’: de magische sound van het tweetal komt goed tot z’n recht in ‘Easier’ en ‘Gimme Some’. Houd dit producersduo in de gaten want ze kunnen nog wel eens heel groot gaan worden. Na Weval is de nacht officieel ingeluid en kan het dansen eindelijk beginnen. De X-Ray staat de volledige nacht tot de nok toe gevuld, met bijbehorende tropische temperaturen. Vreemd is dat niet, niemand minder dan Hunee en The Black Madonna maken er een fantastische nacht van met Afrikaanse disco, liters zweet (want ja, zo druk is het), oldschool house en lekkere beats. De X-Ray is deze editie niet zó vol geweest.

Down The Rabbit Hole
Muziek / Reportage
special: Reportage deel 1 - Zaterdag
Down The Rabbit Hole

Down The Rabbit Hole

Drown The Rabbit Hole, De Modderige Heuvels van Beuningen, Down the Mud Hole… De cynische woordgrapjes omtrent Down The Rabbit Hole zijn op deze drassige festivalzaterdag helemaal goed te gebruiken. Vrijdag lag het terrein er nog enigszins goed bij. Deze zaterdag is het, net als de camping, één grote modderpoel geworden. Glastonbury-taferelen met hier en daar een stukje schaars groen. Namen als Glen Hansard, De Staat, Savages, Flume en The National zijn de modder betreden echter meer dan waard.

Kleurrijke poncho’s en regenjassen domineren het terrein van de − ooit zo − Groene Heuvels in Beuningen vandaag. Het heeft wel wat: met z’n allen glibberen naar de bar en glijden naar de festivaltenten. Een zomers gevoel halen we deze vroege middag wel bij de warme indierock van de heren van Whitney, waar de tent inmiddels behoorlijk volstaat. Wellicht is dit te danken aan de dikke regenbui buiten, hoewel de talentvolle muzikanten met hun net uitgekomen debuutplaat Light Upon The Lake goed op weg zijn om een van de grootste opkomende artiesten van deze zomer te worden. Oprichter en drummer Julian Ehrlich staat versteld van het hoge aantal aanwezigen; het is tot dan toe de grootste show die ze ooit gespeeld hebben. Hij geeft samen met de rest van de band dan ook alles om de aandacht van het publiek vast te houden. Dit resulteert in een kwalitatief goede show, die redelijk binnen de lijntjes blijft zonder mega knallende uitschieters. Het prachtige ‘Golden Days’ en de mooie versie van Bob Dylan’s ‘Tonight I’ll Be Staying Here With You’ zijn zonder twijfel twee klapstukken, maar met wat meer showervaring in deze formatie zou het nóg beter en strakker kunnen.

Drassig weer

Dreigende wolken

Vrouw op vocals

Eefje de Visser is amper te vinden op de (grotere) Nederlandse festivals. Het is dan ook erg bijzonder om haar vandaag op de planken van de toch wel grote Teddy Widder te zien. Het slechte weer drijft groepen lawaaierige mensen de tent in, die onder het genot van een biertje binnen verder kletsen. Dat is erg jammer: de wonderschone tracks van De Visser verdienen volledige interesse. Gelukkig is ze live net een stuk pittiger dan op de plaat, waardoor ze menigeen in het publiek de mond weet te snoeren. Het echte hoogtepunt komt echter pas op het laatst: bij het bijzondere ‘Scheef’, dat enigszins bombastisch gebracht wordt, beginnen de hoofden intenser te knikken en de voetjes harder van de vloer te gaan. Helemaal betoverd worden gebeurt nergens. De kunstzinnige songs komen toch beter tot hun recht in een meer intieme setting.

Savages

Savages

De Teddy Widder blijkt wél de juiste plek te zijn voor de krachtige all-female postpunkband Savages. De compleet in zwart geklede stoere vrouwen uit Londen geven een van de sterkste shows van deze dag vanaf opening ‘I Am Here’ tot aan de keiharde afsluiter ‘Fuckers’. Ze hebben het publiek, waarvan de gemiddelde leeftijd opvallend hoog ligt, een uur lang in hun greep, laten in het begin van de set een paar keer voorzichtig los om vervolgens vol energie en overtuiging terug te pakken. De opbouw van hun set met veertien nummers is meer dan indrukwekkend te noemen. Het is dan ook even schakelen wanneer we de lieflijke soul van Lianne La Havas in de Hotot beluisteren. Ze weet er een heel fijn feestje van te maken. En hé, is dit nou de eerste keer dat het grootste deel van het publiek zijn mond houdt, al is dat pas na een nummer of drie? Het is vooral haar grote persoonlijkheid waardoor je wilt blijven kijken en luisteren, zelfs wanneer ze op een groot podium als dit staat en zelfs wanneer ze een gevoelige song als ‘Tokyo’, inclusief een fraaie pianosolo, speelt. Petje af.

Headliners

Deze avond staan er een aantal headliners op het programma. Zo krijgt de goedlachse singer-songwriter Glen Hansard maar liefst anderhalf uur om zijn sfeervolle nummers ten gehore te brengen. Met zijn grote band met strijkers en blazers maakt hij gebruik van de volle anderhalf uur met dansbare tracks als opener ‘Didn’t He Ramble’, het meezingbare ‘Way Back In The Way Back When’ en het prachtige ‘This Gift’. De Ierse Hansard en kornuiten hebben er zin in; het is de eerste live-show sinds een aantal maanden. De energie spat er vanaf, grapjes vliegen in het rond en er wordt flink gedanst. Zo hard zelfs dat Hansard in het midden van de set plotseling uitglijdt en op z’n muil valt. Maar hij staat onmiddellijk lachend op en danst vol kracht en enthousiasme verder. Zelfs wanneer je nog niet bekend was met zijn adembenemende muziek en dito shows kun je niet stoppen met lachen. Het grote plezier van de Ier en zijn band reikt tot achter in de tent, waar tegen half elf toch al een aantal mensen vertrokken zijn richting de Hotot voor The National een kwartier later. Voor deze show maakt dat niks uit: Hansard en band komen maar liefst twee keer terug en zelfs dan wil het publiek nog meer. Na een uitzinnige versie van Daniel Johnston’s ‘Devil Town’ blijven de aanwezigen klappen en joelen: een langdurig applaus dat meer dan verdiend is. Zonder twijfel dé show van deze zaterdag.

Glen Hansard

Glen Hansard

The National trekt de meeste bezoekers van vandaag. Dat is niet zo gek: door de jaren heen heeft de populaire band uit New York een grote fanbase in Nederland (en de rest van Europa) opgebouwd. De show wordt afgetrapt met ‘Find A Way’, dat niet helemaal lekker loopt en midden in de song wordt afgebroken door gitarist Bryce Dessner. Niet direct een goed begin dus, hoewel het publiek ergens wel weet dat ze dat prima gaan inhalen vanavond. Het optreden is precies zoals je gewend bent van The National: indrukwekkende instrumentale begeleiding, een ietwat aangeschoten Berninger en een lange reeks van oude hits, nieuwer werk en drie compleet nieuwe nummers van hun nog niet uitgebrachte zevende plaat. ‘England’ is actueler dan ooit en komt misschien nog wel beter binnen dan normaal, ‘I Need My Girl’ laat het publiek zwijgen en bij ‘Mr. November’ gaat Berninger als vanouds in het publiek los. Afsluiter ‘Terrible Love’ is zeer toepasselijk met de tekst “I won’t follow you into the rabbit hole”. Nee, de vocals zijn niet helemaal zuiver en nee, de set verloopt niet vlekkeloos, maar dat is misschien juist wel de kracht van The National. Met maar liefst zeventien nummers, die ze weliswaar in een sneltreinvaart afwerken, hebben ze de Hotot compleet platgespeeld. Wat een band!

De Australische Flume is een van de headliners die wellicht niet direct door de meeste bezoekers als headliner wordt gezien. De Teddy Widder staat tot aan de rand vol wanneer de jonge producer de nacht komt inluiden. Met zijn poppy electro steelt hij de harten van menige meisjes die op de schouders van hun vriendjes balanceren. Hitje ‘Holdin’ On’ werkt als een malle, maar ook ‘Take A Chance’ en Disclosure-cover ‘You & Me’ gaan als een trein. Het is perfecte nachtmuziek, maar stiekem ben ik ook enorm benieuwd hoe deze ‘frisse wind’ het overdag met een zonnetje op een groen veld doet. Dat had met deze modder dit weekend sowieso toch niet gekund, dus à la.

De nacht is inmiddels gevallen en mensen begeven zich als krioelende mieren naar alle hoeken en gaten van het festival. Zo is er gezelligheid te vinden tussen de eetkraampjes op het Idyllische veld, wordt er uitbundig gedanst op Dave Grohl & The Topless dj’s op het Vuige Veld en worden films bekeken in de Tramontana. Wegdromen in het bos tussen de laserlichten en sprookjesachtige misteffecten doe je met een lekkere cocktail en stijldansen doe je in Le Salón. Bijkletsen na een geslaagde dag kan ook: op het strand op de camping zijn een paar kampvuurtjes gemaakt waar menigeen onder het genot van een drankje de dag bespreekt. Kortom: er is voor ieder wat wils te doen, te zien en te beleven op deze, eindelijk droge, zaterdagnacht.