ITs Festival Amsterdam
.
De vlaggen hangen in Amsterdam weer anderhalve week uit. Het ITs festival is twintig geworden. Een groot feest viert het Internationaal Theaterschool festival niet, maar om naar de verschillende voorstellingen van de studenten te kijken is al een feest op zich. Sommige voorstellingen laten een diepe indruk achter.
Lees hier de recensies van: Godverdomme, een meisje! – Kim Bergenhagen / Ik-Doc – Anne Stam | Modern Theater Dance / Talents on the move – Studenten van de Rotterdamse Dansacademie en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten | Wacht even! – Daan Simons, Kimmy Ligtvoet en Michele Rizzo, regie: Jan Bárta
Modern Theater Dance / Talents on the move – Studenten van de Rotterdamse Dansacademie en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten
Compagnietheater, Amsterdam • 25 juni 2009
Als een lekker gerecht smaakt alsof je een engeltje op je tong piest, dan zijn de engeltjes vast afkomstig van de Rotterdamse Dansacademie en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. In de gecombineerde voorstelling ‘Modern Theater Dance / Talents on the move’ zweven de dansers bijna als engelen over het toneel.
De jaarlijkse voorstellingen in juni en juli van de Rotterdamse Dansacademie (RDA) en de Havo voor Muziek en Dans staan (een van de vooropleidingen van de RDA) geprogrammeerd op het ITs festival. De jonge dansers, die geselecteerd zijn door Tim Present, krijgen zo de kans podiumervaring op te doen. Ook voor de Amsterdamse studenten is het een kans op meer podiumervaring.
Als eerste openen enkele jonge studenten van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. De opleiding Moderne Theaterdans stelt speciaal voor het ITs Festival een programma samen met nieuw werk van choreograaf Roberto Olivan. De dansers in A Touching Experience zien er nog jong uit en hebben nog niet het niveau van de ouderejaars die na hen komen. Toch dansen de jongeren een pakkende en spannende voorstelling. De kleine foutjes die er zo nu en dan insluipen geven de jongeren karakter en iets eigens. De groep ouderejaars danst Ty’s Favourite een choreografie van Leine & Roebana. In vloeiende bewegingen en energie lijken de dansers als engeltjes over het toneel te vliegen. Het publiek kijkt met ingehouden adem. Pas tijdens het applaus klinkt er een zucht van waardering.
Het lijkt bijna onmogelijk voor de studenten van Codarts Rotterdamse Dansacademie om vooral de laatste performance van de Amsterdamse studenten te evenaren. De studenten stellen zich eerst allemaal netjes voor en vertellen waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Met Talent On The Move 2009 zetten de studenten drie bijzondere staaltjes van hedendaagse dans neer. De Rotterdammers dansen een selectie uit het rijke repertoire van choreografieën van grote Nederlandse namen als André Gingras, Ed Wubbe en Leine & Roebana. In het dankwoord vooraf bedanken de studenten Tim Present dat ze weer aanwezig mogen zijn op het Its festival. Een groep studenten opent met het dansen van ‘Keten’, een choreografie van Leine & Roebana en Tim Present. De dansers zetten krachtige bewegingen neer en laten zien dat ook in Rotterdam talent zit.
De solo Leading Edge van Besim Hoti op Allemande van Bach doet iedereen versteld staan. De jongen die tijdens het voorstelrondje verlegen zijn naam zegt, knalt met een flinke dosis energie zijn urban moves de vloer op. De solo was afgelopen jaar al te zien in de Scapino-productie Wonderworld. Choreograaf Ed Wubbe vroeg Hoti en maakte speciaal voor de urban-gastdanser de bijzondere solo Leading Edge op cellosuites van Bach. In de solo combineert Hoti zijn streetdance-moves als backspins, freezes en schokkende schouders met de vloeiende danstaal die eigen is aan Wubbe. De poppin’ and lockin’ bewegingen van Hoti zijn adembenemend en lijkt een van de zeer weinige succesvolle syntheses tussen urban en academische dans.
Even raakt de zaal van slag wanneer zeven dansers opkomen slechts gekleed in een omslagdoek. De dansers vertolken zeven op het land werkende vrouwen in de performance Earth Appels van Itzik Galili. Tussen de aardappels werken de dansers zich door de dag. Door de speciaal op vrouwenlichamen geschreven dans, krijgen de dansers soms iets bijna homo-achtigs. De concentratie is van de gezichten af te lezen. Het is niet de eerste keer dat mannen de vrouwenrollen dansen in deze choreografie. Hoewel Galili de choreografie voor vrouwen schreef, hebben door de jaren heen vaker mannen de rollen gedanst. Grappig detail: de kleur van de boxer die de jongens onder hun omslagdoek aan hebben is dezelfde kleur als hun omslagdoek.
Hoewel de choreografieën allemaal erg van elkaar verschillenden, zijn de dansers wel allemaal engeltjes, die laten zien wat er speelt binnen de hedendaagse danswereld. Mannen die vrouwenrollen dansen, de typische bewegingen van Leine & Roebana, maar ook van de andere Nederlandse choreografen. Maar waarschijnlijk blijft de bijzondere performance van Besim de meeste bezoekers nog het langst bij. De vloeiende en natuurlijk uitziende fusie van de klassieke cellosuites en de moderne moves van de straat belooft nog veel voor de toekomst. (Mariella Pichotte)
Terug naar boven
Chaotische vertwijfeling van de Mime Opleiding
Wacht even! – Daan Simons, Kimmy Ligtvoet en Michele Rizzo, regie: Jan Bárta
Rozentheater, Amsterdam • 26 juni 2009
Daadkracht. Actie. Assertiviteit. Overtuiging. Dat is wat je nodig hebt als regisseur. Maar niet besluiteloosheid. Tijdens het ITs Festival presenteerde regisseur Jan Bárta een stuk over besluitvormingsprocessen. De afgestudeerde regisseur van de Mime Opleiding creëert een half uur durende chaos op toneel.
‘Goedenavond’. ‘Goédenavond’. ‘Goedenávond!’ Acteur Daan Simons oefent met zijn rug naar het publiek toe zijn welkomstwoord. Het publiek kijkt gespannen toe en luistert naar wat er komen gaat. Is de voorstelling al begonnen of is hij nog even snel aan het oefenen? Regisseur Jan Bárta van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, de Mime Opleiding, presenteert zijn nieuwe voorstelling Wacht even!
Roerloos staren de twee dansers, Kimmy Ligtvoet en Michele Rizzo, naar het publiek. Tot Ligtvoet naar Simons toe stapt en hem een rugmassage geeft. Hij laat zich in haar armen vallen, terwijl hij doorgaat met het repeteren van zijn welkomstwoorden. Simons ligt op de grond en blijft zijn woorden repeteren. Dan staat hij op en begint als een demonstrator het publiek welkom te heten. Hij vertelt dat er verschillende houtverbindingen bestaan en legt uit welk gereedschap we nodig hebben. Hij toont de verschillende verbindingen en hoe ze gebruikt worden. Alleen bij de demonstratie van de laatste verbinding loopt Simons vast door zijn besluiteloosheid. Hij kan maar niet besluiten wanneer hoe hij de verbinding moet maken. Tijdens zijn demonstratie zoeken de twee dansers elkaar op. Langzaam vinden ze elkaar en vormen een stel. Tot Simons vastloopt en Ligtvoet hem helpt door het juiste gereedschap aan te geven. Het lukt om de houtverbinding af te ronden. Alleen slaat vanaf dat punt zowel bij Ligtvoet als bij Simons de besluiteloosheid toe. Rizzo blijft koel onder de chaos op het toneel. Hij steekt zelfs even een sigaret op en bekijkt de paniek van dichtbij. Maar ook Rizzo wordt onderdeel van de chaos en eindigt met het rennen van rondjes over de vloer.
De voorstelling van Bárta zit vol kleine grapjes en hilarische momenten. De voorstelling duurt een half uur, maar smaakt naar meer. Ondanks zijn sterk en overtuigend begin van de demonstratie verzakt Simons langzaam in twijfel. De verwarring is van zijn gezicht te lezen. Soms vergeet je even dat je naar een voorstelling kijkt en geloof je in de verwarrende demonstratie. Tot je de dansers weer in beeld krijgt. ‘Ik weet het niet… ik moet erover nadenken…’ Twijfel slaat om in waanzin en uit waanzin beginnen Simons en Ligtvoet stukken hout in te zagen. De rollen van de dansers en demonstrator lopen natuurlijk in elkaar over. De dansers hangen er niet bij als vloervulling, ze trekken zich vanaf het begin uit de bijrol en groeien uit tot een van de drie hoofdrollen met elk z’n eigen rol in het geheel. De drie personages groeien naar elkaar toe, raken in vertwijfeling, keren zich tegen elkaar af en raken opnieuw in vertwijfeling. De voorstelling laat ook zien hoe meer we te kiezen hebben, hoe meer we in de vertwijfeling slaan.
Tijdens het ITs Festival werden zes aanmoedigingsprijzen uitgereikt, waaronder de Ton Lutz prijs. Veertien studenten van verschillende opleidingen werden genomineerd. Medestudent Menno Vroon en Jan Bárta waren als enige twee studenten van de mimeopleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten genomineerd. Met de aanmoedigingsprijs krijgen jonge theatermakers een geldbedrag van 4500 euro om te investeren in de productie van een voorstelling, een coachingstraject of andere vorm van begeleiding. De winnaar krijgt met de geldprijs de kans bij een theaterwerkplaats in een laboratoriumsituatie ervaring op te doen. De jury (Kester Freriks, Daphne Richter, Maarten Verhoef en Hadewych Minis) besloot dat de beste regie dit jaar twee winnaars kende: Bo Tarenskeen (RITS, Brussel) met 1.000 zalen en Lotte de Beer (Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, Regieopleiding) met Hauptling Abendwind/Vent du Soir.
Het is jammer dat Bárta de prijs dit jaar niet heeft gewonnen, maar de nominatie is een aanmoediging voor de theatermaker om door te gaan met zijn producties. De jonge theatermaker heeft zijn schoolcarrière af kunnen sluiten met een goede presentatie aan een breed publiek. Om op te vallen en met een eigen inbreng te komen tussen meer dan zestig unieke afstudeervoorstellingen van studenten van alle kunstvakopleidingen is al een prestatie op zich. Wie weet zien we Bárta terug op het ITs Festival Amsterdam in de week van 25 juni 2010. (Mariëlla Pichotte)
Terug naar boven
