Gevarieerde hoofdschotel

Paaspopzondag gaat zonnig van start. De weergoden lijken de bezoekers gunstiger gestemd dan op

Het terrein is in de ochtend een beetje opgedroogd na de regenbuien van de vorige dag. Gelukkig liggen er overal planken over het gras en zijn de tenten ook beplankt, anders zou het terrein een fikse modderpoel geworden zijn. Bij binnenkomst wordt al snel duidelijk dat het een stuk drukker is dan op de zaterdag. Weldra zal dat gevoel flink aanzwellen maar het voelt nergens ongemakkelijk aan. Het publiek is en blijft vriendelijk, gemoedelijk en goedgehumeurd. Iedereen is duidelijk uit op genieten in alle toonaarden. De een komt voor de muziek, de ander voor de sfeer en weer een ander voor het vermaak.

De kop eraf

DeWolff mag The Shavers vervangen op het Masters of Rock-podium. Geen straf voor deze jonge band uit Geleen. De broertjes Van der Poel en toetsenist Robin Piso kwijten zich enorm goed van hun taak. Het is 1 uur in de middag en toch weten deze drie muzikanten al een dampende psychedelische rockshow neer te zetten, die maar weinigen hen na zullen doen. Met een heerlijk debuutalbum, Strange Fruit and Undiscovered Plants, op hun naam is deze band na alle goede kritieken klaar voor het grote werk op festivalpodia. Het bewijs is geleverd op het Paaspoppodium. Iedereen die deze band al aan het werk heeft gezien kan niet anders dan enthousiast worden. Met zijn vurige spel weet Pablo van der Poel zelfs een herinnering op te roepen aan Jimi Hendrix. Aan het eind van het optreden duikt hij de zaal in om een zinderend slotakkoord aan het toch al niet misselijke optreden van DeWolff toe te voegen. De kop van de Paaspopzondag is eraf, maar dan ook helemaal.

De Main Stage wordt deze zondag geopend door Nedersoulster Waylon. Met een negenkoppig gezelschap, compleet met blazers, staat er heuse soulband. Voor de gelegenheid heeft hij zijn enorme kuif verruild voor een gemillimeterde kop met haar. Met zijn debuutplaat Wicked Ways in het achterhoofd, uitgebracht op het beroemde Motownlabel, zijn de verwachtingen natuurlijk hooggespannen. Weet deze man zich staande te houden op een dergelijk groot podium? Al heel snel is duidelijk dat Waylon de grootste tent van het Paaspopterrein zonder problemen om zijn vinger kan winden. Zijn enthousiaste performance zuigt het publiek zonder problemen mee. Voorlopig zal dit zijn laatste optreden in de Nederland zijn, omdat hij de dag erna met band op het vliegtuig zal stappen om op wereldtournee te gaan als voorprogramma van Whitney Houston. Wat een eer.

Met zijn heerlijk zwarte stem weet Waylon de hele set te boeien en hij speelt repertoire van zijn debuutplaat, zoals ‘Wicked Way’ en natuurlijk de single ‘Hey’. Tot slot zet hij zijn grote voorbeeld Otis Redding nog even in het zonnetje met een gloedvolle uitvoering van het nummer ‘I’ve Been Loving You Too Long’. Als er nog iemand twijfelde aan het talent van deze jongeman dan is hier het bewijs van zijn grote klasse geleverd.

Frisse pop en muziekfabriek

Het podium van de Jack Daniel’s Stage is eigenlijk veel te klein voor de groep Moss; het publiek staat letterlijk voor de tent te luisteren naar wat zich binnen allemaal afspeelt. Er kan werkelijk niemand meer bij in de kleine tent, dus zit er niets anders op dan aan de voorkant naast de deur nog een tentflap omhoog te rollen om maar een glimp op te vangen van de band en vooral de muziek naar buiten te laten. De heren van Moss weten het publiek, ook het deel dat buiten staat, een uur lang te boeien. De frisse pop van hun tweede album Never Be Scared, Don’t Be a Hero staat voornamelijk model voor dit optreden.

Kane is uitgegroeid tot een concept en een muziekfabriek. Natuurlijk staat dat garant voor een drukbezocht en onderhoudend optreden. Artistiek borduurt Kane echter alleen maar voort op de ingeslagen weg. De kenmerkende zang van Dinand Woesthof is tot handelsmerk geworden van de band die door een groot deel van pop- en rockminnend Nederland wordt omarmd. Voor de echte muziekliefhebber is het hopen op een stap in een meer gedurfde richting dan het rechte pad van succes. Uiteraard beleven vele festivalgangers een lekker anderhalf uur met diverse hits. Nee, Dinand en zijn mannen houden zich niet aan de geprogrammeerde één uur voor hun set, maar spelen lustig door.

Ilse DeLange en tussendoortjes

Ilse DeLange heeft het afgelopen jaar Ahoy vol weten te spelen. De Main Stage zou voor haar dan ook geen enkel probleem moeten zijn. Toch lijktde muziek van Ilse DeLange meer geschikt voor een wat kleinere setting. Met het rumoer van een festivaltent gaat er veel verloren van het moois dat DeLange met haar band weet te brengen. De verfijndheid die in de studiomuziek is te horen kan in een rumoerige festivalomgeving niet worden overgebracht. Natuurlijk komen hits als ‘Puzzle Me’ prima uit de verf en weet Ilse DeLange het publiek regelmatig mee te krijgen in het zingen van haar hits. Het aanwezige publiek smult van haar optreden, al is het niet zo’n dringen geblazen als bij Kane.

Na de Hollandse countrypop van Ilse DeLange kan het publiek zich in de Jack Daniel’s-tent even lekker laten meevoeren met Bob Wayne & The .357 String Band. Onvervalste bluegrass, country en Americana, die lekker weggehapt kan worden als tussendoortje. Artistiek niet hoogstaand, maar enorm lekker om op te feesten en dat doet het aanwezige publiek dan ook voor het podium. Het is ook voor de rest van de zaal ondoenlijk om stil te staan bij de klanken van The .357 String Band. Ja, deze mannen weten wel hoe ze een bar op zijn kop moeten zetten voor een lekker feestje. Van onze oosterburen komen we iets vergelijkbaars tegen in de Resto Lounge met Die Lustige Schlagerfreunden, waarbij we kunnen inhaken op Schlagers als ‘Du’ en ‘Ein Festival der Liebe’. Het is meeblèren en dweilen, onder het genot van een hapje en een drankje.

K’s Choice is weer bij elkaar en maakt op het podium na zeven jaar afwezigheid haar ‘debuut’ op de Main Stage. Sarah Bettens en haar mannen verstaan hun vak naar behoren. Het vakmanschap is te horen, maar de echte bezieling lijkt ver te zoeken. We zien een band die er zelf  plezier in heeft, maar die dit niet weet over te brengen op het massaal toegestroomde publiek. ‘Not an Addict’ wordt uiteraard wel uit volle borst meegezongen.

Stevige afsluiter

Met de death metal van het Zweedse Opeth is het slotakkoord van Paaspop 2010 hard, stevig en gedegen. Natuurlijk is niet iedereen op het festival een liefhebber van het genre; de tent van het Masters of Rock-podium is dan ook maar matig gevuld. De liefhebbers die er zijn genieten met volle teugen van de geoliede machine van Opeth. Deze band maakt al zo’n twintig jaar kwaliteitsmuziek. Het incident aan het begin van de show, waarbij een bezoeker zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt bekogelt met een vol glas bier, levert gelukkig geen medestanders op. Åkerfeldt maakt er een opmerking over: normaal is hij goedgehumeurd maar nu is hij kwaad. Iets dat eigenlijk niet slecht is als je met een deathmetalband een show moet geven.

Opeth speelt zowel oud als nieuw werk. Van hun tweede album spelen ze bijvoorbeeld ‘Advent’, dat nog steeds staat als een huis. Met ‘Hope Leaves’ van het album Damnation probeert Opeth de soundtrack te spelen voor de vrijpartij van de komende nacht, althans, zo introduceert Åkerfeldt het nummer. Opeth gromt bij monde van Åkerfeldt, die het ene moment grunt en een seconde later helder zingt met een krachtige, warme, ietwat hoge stem met voldoende basale dekking. Het is apart om dit allemaal – en op deze wijze – uit de mond van een en dezelfde zanger te horen. Het is  een van de aspecten die de muziek van Opeth zo speciaal maakt, naast het razend intelligente gitaarspel.

Paaspop 2010 klinkt nog een tijdje na in de oren. De herinneringen aan een gemoedelijk en gezellig festival overheersen en verdringen de vermoeidheid. De klanken van de muziek op Paaspop zijn een rijke voedingsbodem waar we als muziekliefhebber nog wel even op kunnen teren.