De massa beloond

De zaterdag was een koude dag. Muzikaal was het allemaal prima in orde, maar echt heel druk was het nog niet. De zondag is daarentegen een heel drukke dag. Met tienduizend bezoekers mag het festival op deze tweede dag uitverkocht genoemd worden. Door de grote mensenmassa is het al direct veel minder koud. In de tenten merk je dat je gerust je jas kunt uitdoen. De beloofde paar uur sneeuwval blijft achterwege. De gladde bevroren moddersporen op de loopplanken zijn later dan ook helemaal verdwenen. Zaterdag ging het programma om vier uur van start. De zondag opent om een uur op het Masters of Rock-podium met Bloody Honkies.

Stevie Ann rockt

~

Als om kwart voor twee Stevie Ann het hoofdpodium betreedt staan er nog grote drommen mensen voor de hekken die nog door de uitgebreide controle heen moeten. Alles verloopt echter rustig, gedisciplineerd en netjes. Stevie Ann zet inmiddels een stevige countryrock-set neer. Ze is prima bij stem en de band die haar begeleidt heeft inmiddels al menig Nederlands podium mogen betreden. Dat ze lekker op elkaar zijn ingespeeld is goed te horen. Stevie Ann klinkt heel wat steviger dan je op grond van haar albums zou verwachten. Met een cover van Depeche Modes Personal Jesus verrast ze zeker. Het past echter prima in de set. Het rustpuntje vormt Baby Blue waarna ze lekker verder rockt in Day Break met heerlijke gitaar-soundscapes. Ze is al lang niet meer ’the girl next door’ zoals ze zelf zingt in het afsluitende nummer van haar optreden.

Podiumbeest

~

Terwijl wij even de neus om de hoek steken bij Textures in de Masters of Rock-tent wordt het podium omgebouwd voor Van Velzen. Textures heeft een zanger die naar mijn smaak te veel grunt. De muzikale begeleiding is echter sterk. Van Velzen is van een heel ander kaliber. Een klein kaliber als het gaat om de lengte van deze kleine grote man. Maar als het gaat om muzikaliteit en stembeheersing dan kunnen we al snel vaststellen dat Van Velzen ook buiten de studio groots kan zijn. Hij heeft dan ook met recht een plaatsje gekregen op het hoofdpodium van Paaspop. Van Velzen weet zijn publiek prima te bespelen. Voor het eerst zie ik het publiek dan ook flink in beweging komen en de aanwijzingen van de meester opvolgen. Een vergelijking met een rockende Elton John schiet al snel door mijn hoofd. De stem van Van Velzen is daar echter niet mee te vergelijken. Deels achter de piano weet Van Velzen een boeiende en ook beweeglijke show neer te zetten. Deze man is een echt podiumdier. In een enkel nummer zoals I’ll Stand Tall neemt hij ook de gitaar ter hand. Zijn favoriete band Queen eert hij met een weergaloze cover van Don’t Stop Me Now. Tijdens Baby Get Higher doet Van Velzen een kort stukje tekst voor doven, en levert, naar ik kan waarnemen, perfecte gebarentaal af. Ik hoor hem echter toch liever spelen en zingen! Met zo’n optreden ben je blij dat je oren het doen.

Braaf

~

Voor Racoon spelen De Heideroosjes hun set in de Masters of Rock-tent. Een optreden voor liefhebbers in het bezit van oordoppen. Dat is dus iets voor volgend jaar, oordoppen meenemen. Het derde optreden op het hoofd podium is van Racoon. De band uit Goes heeft inmiddels vier kwalitatief goede, en pakkende popalbums op zijn naam staan. Voor een festivaloptreden is natuurlijk wel wat meer nodig. Racoon zet een muzikaal perfecte set neer en doet zich voor als het braafste jongetje van de klas. Alleen met I Feel Like Flying krijgen ze de zaal in beweging. Die beweging is daarna weer snel weg als ze muzikaal verrassen met een mooie cover van Thomas Dolbys I Scare Myself. Na het brave optreden van Racoon vermaken we ons in de Masters of Rock-tent met de inmiddels twintig jaar oude band Levellers. Zij spelen een brede selectie uit hun met Schotse invloeden doorspekte Engelse folkrock-repertoire. De beste nummers zijn vaak de traditionelere nummers, waar viool en een heuse Schotse hoornpijp de aandacht opeisen. Jammer dat de zang af en toe overstuurd de zaal in wordt geslingerd.

Deense trots

~

Als we terugkomen van de Levellers staat er op het hoofdpodium een echte parel uit Denemarken klaar. Een band die de afgelopen tijd nogal geplaagd werd door tegenslag, waardoor de optredens niet door konden gaan. Wat ben ik blij dat het nu dan wel doorgaat. Saybia sluit een moeilijke periode af met een aantal donkere nummers van het nieuwste album. Zodra ze verlichting vinden met de single van het tweede album I Surrender krijgen het publiek meer lucht en breekt het geluid heerlijk open. We halen opgelucht adem, Saybia is nog steeds Saybia. Met de songs The Second You Sleep en het prachtig uitgesponnen The Day after Tomorrow grijpen ze terug naar hun debuutalbum. Ze doen dat echter zo overtuigend – en met toevoeging van stijlelementen van hun nieuwste album – dat je weer thuis lijkt te komen. Het warme bad van Saybia wordt visueel ondersteund met een heel subtiele lichtshow. Het zet niet de muzikanten in de schijnwerpers, maar juist de muziek. De wat meer alternatieve muziekliefhebber bij het hoofdpodium heeft met Saybia zijn hoogtepunt van het festival te pakken.

Waardige afsluiting

Terwijl de klanken van Peter Pan Speedrock nog over het festivalterrein denderen is het Within Temptation die na een moeizame start (lichtproblemen) het podium betreedt om Paaspop af te sluiten. Dat Within Temptation een prima slotakkoord kan bieden is bij iedereen die de band al eens live heeft gezien bekend. Ook deze keer weet Sharon den Adel met haar band een fantastische set neer te zetten. Een dwarsdoorsnede door het oeuvre van deze grootste gothic-band van Nederland, ondersteund door filmbeelden achter een prachtig decor (rode gitaristenpodia, standbeelden) met een glansrol voor Sharon. Met name het prachtige, op de Da Vinci Code gebaseerde The Truth Beneath the Rose profiteert van de krachtige beelden. Met een tweede toegift, Ice Queen, sluit Within Temptation af. Een geslaagde afsluiter van een geslaagd festival!