Piek in het midden

De programmering biedt voor beide dagen een afwisselend palet aan acts. Niet iedere bezoeker zal van begin tot eind één podium blijven volgen. Bij sommige acts liggen de muzikale roots hiervoor eenvoudigweg te ver uit elkaar. Guus Meeuwis en Saybia bijvoorbeeld zijn niet bepaald artiesten die dezelfde doelgroep aanspreken. Maar tussen de verschillende optredens op het hoofdpodium zijn er genoeg plekken op het terrein om even rond te gaan snuffelen. Zoals bijvoorbeeld bij de Masters of Rock-tent, die een onderkomen biedt aan de hardere rock.

De zaterdag is de ‘opwarmdag’ voor de zondag, al zal het die nacht naar verluidt eerst nog zo’n zeven graden gaan vriezen. De aankomst van de campinggasten verloopt even chaotisch maar dat lijkt dan ook de enige smet op het verloop van het festival. Op het festivalterrein is rekening gehouden met de winterse nattigheid door overal waar men loopt planken neer te leggen. De tenten zijn verwarmd en ook daar dekt hout de modder af. Nee, je hoeft dus niet thuis te blijven vanwege het slechte weer. Wel bleek het raadzaam warme kleding en stevige schoenen, of laarzen, mee te nemen.

Opening

Rond de klok van vier uur wordt het festival muzikaal geopend in de Masters of Rock-tent door de jonge band All Missing Pieces. De bandleden zijn tien, twaalf en veertien jaar oud en zetten een stevig potje rock ’n roll neer. Dat zo’n band nog een paar jaartjes moet rijpen is natuurlijk geen verrassing. Het is wel gedurfd wat ze neerzetten. De zanger schuwt het publiek niet, maar de bassist kan zijn instrument maar net dragen en doet met een jongensstemmetje de backing vocals. De drummer is de stuwende kracht maar zit helemaal verscholen achter zijn instrument. Al met al echter geen verkeerde opwarmer.

Voicst

~

Op het hoofdpodium is het de Amsterdamse band Voicst die mag openen. Net terug van een Europese tournee kunnen ze in Schijndel laten zien wat ze waard zijn. Met twee succesvolle albums mag Voicst zich een gevestigde naam noemen in de Nederlandse popscene. Een aantal weken geleden mocht ik Voicst ook akoestisch meemaken tijdens een instore optreden bij een platenzaak in Tilburg. Toen was Tjeerd nog maar net genezen van een griep. Desondanks wisten ze het aanwezige publiek te boeien en vooral te laten zien en horen dat ze als band ook akoestisch, in een winkel, staan als een huis. Mijn verwachtingen voor dit optreden waren dan ook hooggespannen. Voicst misstaat zeker niet op een festivalpodium, al krijgt de band het publiek maar moeizaam in beweging. Pas bij het eerste singletje wordt enige reactie van de zaal naar het podium gestuurd. Het feest is pas compleet als ze als voorlaatste nummer hun Everday I Work on the Road inzetten. In het tweede couplet verschijnt Jacqueline Govaert van Krezip op het podium om even mee te zingen. Het publiek reageert onmiddellijk en geeft haar een warm onthaal. De balans opmakend kunnen we achteraf zeggen dat Voicst een verdienstelijk optreden afleverde. Een optreden dat in het tweede kwartier een dipje kende. Het herstel hierna maakte echter alles goed.

Los met Krezip

~

Na een uurtje pauze voor het ombouwen van het podium (in stijl, met witte monitoren) gaan we echt los met Krezip die als tweede het hoofdpodium betreedt. Krezip ‘doet’ voor de vijfde maal Paaspop, een prestatie op zich. Jacqueline is gekleed in een zwarte legging met een prachtige wijde tulerok erover, witte laarsjes en een leren jackje. Dit maakt deze rockvrouw van 25 jaar een weldaad voor het oog. De band maakt ook direct duidelijk uitgegroeid te zijn tot een Nederrockformatie van betekenis. Muzikaal laat Krezip ons alle hoeken van hun repertoire zien. Het Plug Me in van hun laatste album knalt net zo makkelijk de zaal in als nummers van hun eerste cd. Een cover van The Korgis, Everybody’s Gotta Learn Sometime, gaat er in de Krezip-bewerking lekker tussendoor. Een tweede cover, het Talking Heads-nummer Burning Down the House gaat er bij het Krezip-publiek ook makkelijk in. Het feest is compleet als het publiek het eerste couplet van I Would Stay zingt terwijl Jacqueline de begeleiding doet op de piano. Jammer genoeg zingt ze er niet zelf overheen. Dat doet ze pas in het tweede deel van de song. Verderop in de set gaat akoestische I Apologize op in het geroezemoes van de bezoekers. Krezip sluit het optreden echter rockend af, en met de woorden “het festival seizoen is hierbij geopend”, miszegt Jacqueline niets.

Fiction Plane piekt

Fiction Plane heeft met haar debuut-cd laten horen meer te zijn dan ‘die band van de zoon van…’ (Sting). Maar wat Joe Sumner ook zal doen, zijn stem alleen al laat de familiebanden niet verbergen. De tongval van Sting komt in een nummer als It’s a Lie dubbel en dwars naar voren. Als je dan net als je vader als bassist (en zanger) in een trio speelt is de vergelijking voor de hand liggend. Sumner wordt overigens terzijde gestaan door Seton Daunt op gitaar en Pet Withoit op drums. Ze hebben inmiddels één cd in de winkels liggen en een Nederlandse hit achter de kiezen met het nummer Two Sisters. Het optreden staat overigens als een huis. De sound is hard, maar heel open van structuur, en klinkt verzorgd. Hulde aan de geluidstechnicus. De band heeft echter duidelijk te lijden onder het feit dat ze alleen een debuutalbum uit hebben. Sommige nummers kunnen nog wel wat verdere uitwerking gebruiken. Gelukkig zitten de zwakkere songs tussen de goede ingeklemd en dat maakt dat het optreden uiteindelijk als de tweede topper van de dag beschouwd kan worden.

Moke is de een na laatste act die het hoofdpodium bestijgt. De band heeft net als Fiction Plane een sterk debuutalbum afgeleverd. Helaas weet de geluidstechnicus hier geen open geluid neer te leggen en klinkt Moke als een brei. De zang is niet verstaanbaar. Ondanks de hoge verwachtingen weet de band hierdoor niet te overtuigen. Claw Boys Claw liet korte tijd geleden opnieuw van zich horen met hun reünieplaat Pajama Day en is daarmee ook terug op de podia. Ze spelen om middernacht in de Masters of Rock-tent en sluiten samen met de allemansvriend Blöf een geslaagde eerste dag Paaspop af.