Operatie geslaagd

Jamiroquai

Vooraf was al van alles uit de kast gehaald om er voor te zorgen dat er zo weinig mogelijk mis kon gaan, want North Sea 2006 in Rotterdam moest een succes worden. En dat is – met hier en daar nog wat kinderziektes – zonder meer gelukt.

Maar eerst even die kinderziektes. Opstoppingen waren er bijvoorbeeld op het einde van de eerste twee avonden. Bezoekers die met het openbaar vervoer waren gekomen, kregen bij de metro last van flinke drukte. Bovendien moest men ook in het bezit zijn van een speciaal nachtticket wat veel mensen niet wisten. Dat leidde regelmatig tot frustratie, bovendien waren de metrotreinen veel te klein en kon er maar een beperkt aantal mensen per keer mee. Door de organisatie is beloofd dat daar volgend jaar rekening mee zal worden gehouden.

Veel mensen stonden na het bekend worden van de verhuizing van Den Haag naar Rotterdam zeer sceptisch tegenover het Ahoycomplex als het nieuwe jazzmekka. Gewend als ze waren aan het Congresgebouw in Den Haag. Voor een deel is dat overigens vals sentiment, want zo prettig was het Congresgebouw helemaal niet. De kleinere zalen waren op drukke dagen nauwelijks te bereiken en na een avond Den Haag konden je voeten wel een flinke massagebeurt gebruiken door de vele trappen die ze hadden moeten belopen.

Erykah Badu

Scepsis

Sommige mensen vonden die kleine zaaltjes in Den Haag nou net ook weer bepalend voor de sfeer van het festival. En die sfeer moest in Rotterdam niet verdwijnen, dat was het uitgangspunt van de organisatie. Daarom werd de grootste zaal in het sportpaleis ook niet in de lengte gebruikt, maar in de breedte. Een goede oplossing. Er kunnen dan wel minder mensen in, want een kant van de tribunes is niet te gebruiken, maar het komt de sfeer en de akoustiek wel ten goede. Want de kant van podium was sfeervol afgedekt met hoge zware zwarte gordijnen.

Nile

Identiek qua sfeer en indeling, maar ook in akoustiek was de nieuwe Statenhal die nu was omgedoopt tot de Nile (alle zalen hadden een naam van een rivier meegekregen). In de Nile klonk de muziek soms net zo zompig en ongenuanceerd als in de Statenhal. Dus dat is geen verbetering. Wie het niet door zou hebben dat hij in Rotterdam is, zou zweren dat hij in de Statenhal zou staan. De hal lijkt volledig te zijn nagebouwd. Minder handig is dat er twee tenten pal naast deze enorme bak zijn geplaatst voor de kleinere optredens. Wat regelmatig gebeurt is dat het geluid van de hal doorbonkt in de kleine tenten waar soms wat meer subtielere muziek te horen is. De Braziliaanse zangeres Badi Assad trad bijvoorbeeld solo met alleen een akoustische gitaar op in de Congo-tent. Door het geweld in de Nile, was ze soms nauwelijks te horen en te verstaan. Dat kan beter.

Kanye West

De programmering dit jaar was als vanouds heel breed. Het lijkt ook wel alsof de grenzen van de jazz steeds verder worden opgerekt. Door de echte jazzliefhebber wordt al langer met de wenkbrauwen gefronst als ze zien welke gasten er tijdens ‘hun’ jazzfestival de boel weer komen wegdreunen. Maar de wenkbrauwen gaan nu wel helemaal omhoog bij artiesten als singer-songwriter Tracy Chapman, hiphopster Kanye West en popgrootheid Paul Weller. Vanuit organisatorisch oogpunt is deze keuze heel goed te begrijpen. Het trekt volk. En zeker een Kanye West doet het goed in een multi-culti stad als Rotterdam. Er waren dan ook veel kaarten verkocht door mensen die uit Rotterdam en omgeving komen, meer dan in voorgaande jaren, dus het festival heeft in ieder geval zijn aantrekkingskracht op het publiek uit de stad zelf.

Artist in Residence Branford Marsalis

De speciale gast van dit jaar was saxofonist Branford Marsalis. Als artist in residence kreeg hij de ruimte om zijn talenten op verschillende wijzen te tonen. Dezelfde wenkbrauwen gingen overigens op vrijdagavond wederom omhoog toen Marsalis met het Rotterdams Philharmonisch Orkest een heel klassiek concert kwam geven. Moet kunnen, een jazzliefhebber is flexibel en breed van geest. Beter was zijn keuze op zaterdag om de complete versie van A Love Supreme van tenorlegende John Coltrane ten gehore te brengen. Een indrukwekkende prestatie.

Je moet even aan de geluidsmuur in de Nile wennen, maar toch kan het daar ook genieten zijn. Jamiroquai op vrijdag klonk gelukkig bijzonder goed en hij was met zijn band geweldig op dreef. Een enerverende show met veel vaart en weinig ruimte voor rust. Niet zo indrukwekkend als zijn legendarische optreden dertien jaar geleden in het toenmalige Tuinpaviljoen, maar als openingsact van het festival een uitstekende binnenkomer.

Gitaargod

Wie wel bijna door de geluidsbarrière heen ging was de inmiddels zestigjarige gitaarheld Jeff Beck. Hij treedt niet zo vaak op, dus was het een must om de virtuoos aan het werk te zien. Zestig jaar inderdaad, maar hij ziet er nog steeds hetzelfde uit als veertig jaar geleden. Alleen de groeven in zijn gezicht zijn wat duidelijker zichtbaar geworden. Nog steeds kan hij zijn gitaar laten fluiten, piepen, gieren en gillen. Alleen stond het allemaal net iets te hard, dus was de subtiliteit ver te zoeken. Drummer Vinnie Coluieta, toch niet de minste, klonk alsof hij op een stel kartonnen dozen aan het slaan was en bassist Randy Hope Taylor was helemaal niet te horen, of enkel alleen maar als een soort laag gezoem. Tijdens de wat langzamere nummers klonk het gelukkig een stuk beter.

Candi Staton

Zangeres Candi Staton werd vooraf met veel trots aangekondigd. De zangeres, die na het scoren van wat disco-hits (Young Hearts Run Free) in de jaren zeventig in de vergetelheid was geraakt, maar opeens twee jaar geleden succesvol aan een comeback werkte en laatst een mooie nieuwe gospelgetinte cd op de markt bracht, maakte de verwachtingen helaas niet echt waar. Ze had de pech dat ze als laatste artiest diep in de nacht in de grote zaal (het sportpaleis heet nu Maas) optrad, een moment dat veel mensen al richting huiswaarts gingen. Het gevolg was een half lege zaal. Maar ze bracht ook wel hele flauwe discohits zoals Nights on Broadway van the BeeGees. Dat is wel even slikken hoor.

Energieker ging het er aan toe bij het Japanse rariteitenkabinet Soil & Pimp Sessions. Hun muziek heeft raakvlakken met breakbeat en is misschien het beste te omschrijven als ‘moderne bop on acid’ of ‘beyond Hans Dulfer’. De Japanners dragen idiote petjes, reuzenzonnebrillen en springen voortdurend over het podium. Aanstekelijk dat wel en het zijn uitstekende muzikanten, maar je wordt er ook wel zenuwachtig van na verloop van tijd.

Van Morrisson

Business as Usual

Verder op zaterdag en zondag is het eigenlijk business as usual met grote sterren zoals Van Morrisson, The Neville Brothers (ze durven zelfs Besame Mucho te spelen) en (ook weer helemaal hip) Sergio Mendes. Vertrouwde gezichten zoals Al Jarreau, Tower of Power, Marcus Miller en Richard Bona. Gekke sterren zoals Erykah Badu die het weer presteerde om ruim een half uur later te beginnen en wederom niet wist in welke stad ze was (“Amsterdam or something”) en in de kleine zaaltjes soms een nieuwe ster zoals Izaline Callister of de Braziliaanse CeU.

Kortom, het klinkt vertrouwd en ziet er allemaal vertrouwd uit. De vervelende trappen van het Congresgebouw zijn gelukkig verdwenen. Je kunt jezelf een stuk beter van de ene naar de andere zaal verplaatsten. De zalen zelf zijn allemaal een stuk ruimer van opzet. Er is een gezellig dakterras en er zijn hier en daar wat lekkere loungehoeken. De sfeer is goed, maar dat kwam ook vanwege het prachtige weer. Operatie North Sea Jazz 2006 is geslaagd!

Lees hier ook Ron Holmans verslag van North Sea Jazz 2005.