Weerzien
.
~
De programmering van deze editie van Haldern was op papier al om je vingers bij af te likken. Een combinatie van veelbelovende, nieuwe bands met enkele grotere namen. Een selecte groep gelukkigen is op donderdag zelfs getuige van het (verrassings)concert van de in Duitsland erg populaire hiphoppers Fettes Brot in de Spiegeltent.
Natuurlijk is er naast de line-up nog veel meer te zien op en rond het festivalterrein. Zo lijken elk jaar meer bezoekers het grote meer achter het terrein te prefereren boven de rijen voor de douches en worden de noodzakelijke inkopen, voor zover niet meegenomen van huis, gedaan bij de uiterst gastvrije inwoners van het aanpalende dorpje. Naast de sterke programmering zijn dat immers de zaken die dit festival onderscheiden van reguliere festivals, en ervoor zorgen dat er ieder jaar meer Nederlands te horen is op het terrein: rust, kleinschaligheid, redelijke prijzen, de mogelijkheid tot Freizeit Fußball en het warme welkom dat de bezoekers ieder jaar ten deel valt.
Het veelbelovende programma op de eerste dag begint met een intens optreden van . Het vijftal uit Seattle krijgt momenteel de ene na de andere juichende reactie op hun debuutplaat. In een volle Spiegeltent lossen ze de verwachtingen in. De kwetsbare stem van frontman Robin Pecknold is prachtig en de beeldende songs zitten vol met bezwerende samenzang. Tegen het eind speelt men een prachtig mooie uitvoering van ‘Mykonos’. De band is vooralsnog weinig in Nederland te zien, maar aan het tourschema op hun MySpace te zien konden ze dit jaar wel eens op Crossing Border staan.
Veel tijd om bij te komen van dit eerste hoogtepunt is er niet, want een half uur later staan de heren van Yeasayer voor de deur. En ook hier hebben we het over een band die flink wat pluimen heeft ontvangen van de pers. Het is lastig volledig te focussen op de experimentele, psychedelische pop/rock van deze New Yorkers, doordat Fleet Foxes nog in de hoofden rondspookt. Bovendien is in de lange rij voor de Spiegeltent voor velen het eerste weerzien met oude bekenden. Maar onder andere met prijsnummer ‘Wait for the Summer’ grijpen ze de onvoorwaardelijke aandacht en wordt ook dit een memorabel concert.
Vanwege het 25-jarig jubileum van het festival, wordt op donderdag ook het hoofdpodium geopend. Net voor het optreden van Foals begint het hard te regenen, wat de band klaarblijkelijk behoorlijk agiteert, want het vijftal speelt een zeer gedreven, agressieve set. De hoekige, repetitieve patronen in de muziek brengen het publiek voor het eerst in beweging en hitsingles ‘Cassius’ en ‘Olympic Airways’ worden met groot gejuich ontvangen.
Na Foals begint het grote ombouwen voor afsluiter Flaming Lips. De verwachtingen van een gigantische show worden al snel ingelost met de entree van een crowdsurfende zanger Wayne Coyne in een enorme opblaasbal, scheepsladingen confetti, twintig Teletubbies op het podium en een lichtshow waar je U tegen zegt. Muzikaal gezien is het helaas een stuk minder spectaculair. Het bandgeluid is één grote smurrie en Coyne is vandaag wel erg schor. Het publiek lijkt zich er weinig van aan te trekken en zingt massaal mee met het a capella uitgevoerde ‘Yoshimi battles the pink robots’.
Terug naar boven
 |
| Joan as Police Woman |
De volgende dag kenmerkt zich door een afwisselend programma en herhaalde regenbuien. Na de zondvloed van 2006 zijn de vaste bezoekers allen in het bezit van regenkleding, dus voor het podium verschijnt weer een rijk kleurenpalet aan paraplu’s en poncho’s. Joan as Police Woman was op papier een van de mogelijke hoogtepunten, maar vandaag kan ze geen potten breken. Al vanaf het eerste nummer zit er een luide krak in het geluid; mogelijk een opgeblazen speaker. In ieder geval blijft het gedurende de rest van de dag irriteren. Vervolgens doet Kula Shaker wat er van hen verwacht wordt en speelt een enthousiaste show die overeind gehouden wordt door oude krakers. Dat laatste kan Guillemots niet verweten worden. Frontman Fyfe Dangerfield zat vroeger meestal achter zijn keyboard, nu staat hij vanaf het eerste nummer stevig te rocken. Gelukkig staat hij wel weer veelvuldig op podiumvreemde zaken, zoals een vuilnisbakdeksel te rammen.
 |
| Kate Nash |
Gisbert zu Knyphausen speelt hele mooie melancholische liedjes voor een publiek met veel stelletjes in de Spiegeltent. Deze jonge Duitse songwriter komt waarschijnlijk uit de grensstreek want hij begroet enkele vrienden in het Nederlands. Zijn teksten zijn veelal erg in-your-face en grappig. Verrast door het sterke optreden van Gisbert vallen we midden in de set van Kate Nash. Ze heeft in vergelijking met vorig jaar de nodige versterking meegebracht. Al met al maakt ze de eerste helft van het concert een nogal onzekere indruk, maar het massaal aanwezige publiek draagt haar op handen. Wanneer op het einde de hitjes gespeeld worden raakt ze beter in vorm. Al met al een halfgeslaagd optreden, maar charme en hilarische opmerkingen (‘This next song is called I hate seagulls. I do hate seagulls, they’re always trying to steal your chips’) doen de schaal positief omslaan.
 |
| Lykke Li |
Lykke Li is de nieuwe lieveling van de muziekblogs. De Zweedse maakt het soort dansbare pop dat het erg goed doet in Engeland. Haar huidige tournee staat in het teken van de promotie van haar debuutalbum Youth Novels. Vanaf het begin is ze in beweging, maar het publiek reageert in eerste instantie nogal afwachtend. Wanneer ze tegen het einde vaker zangsamples gaat gebruiken begint het steeds beter te worden. Bij de nieuwste single ‘Breaking it up’, met sterk gesampled refrein en een goede groove, gaat het voor het eerst echt los. Bij de toegift ‘Can I Kick It?’ is dus ook maar één antwoord mogelijk.
Ook Loney, Dear was vorig jaar te zien op Haldern. Toen leek het erop dat deze band beter op zijn plaats zou zijn in de Spiegeltent en dat wordt hier bewezen. De band rond Emil Svanangen zet een hele sterke show neer. De songs worden rustig opgebouwd en geleidelijk worden steeds meer lagen toegevoegd. Het publiek wordt langzaam in vervoering gebracht. Daarna is het wachten op de band met de intrigerende naam Bohren & der Club of Gore. De lichten worden gedimd, de band komt op en zet een vreemde instrumentale mix neer van jazz, ambient en doom. Het is waarschijnlijk een bewuste keuze van de organisatie om de festivaldagen af te sluiten met rustige(r) acts. Hoewel deze afsluitende concerten meestal zeer de moeite waard zijn is het toch moeilijk om er de vereiste aandacht voor op te brengen om twee uur ’s nachts. Bovendien staat de halve tent vol met dronken bezoekers die geenszins van plan zijn hun kop te houden.
Terug naar boven
 |
| Gravenhurst |
Nick Talbot alias Gravenhurst is pas in de laatste weken als vervangingsact aan het programma toegevoegd. De afgelopen jaren heeft de goede man zowel solo als met volledige band telkens memorabele concerten geven. Nu de middelen om met volledige band op tour te gaan ontbreken doet hij de huidige tournee alleen. Met zijn fluisterende zangstem legt hij bijna achteloos de tent het zwijgen op. Breekbare songs als ‘Oh Nicole’ (‘…from the moment we met, we let it get out of control’), maken grote indruk en de toon voor de rest van de dag is gezet.
Na een sterk optreden van Okkervil River, wier sfeervolle, vrolijke countrypop het erg goed doet op een zonnige festivalmiddag, maken we ons op voor Iron and Wine. Songwriter Sam Beam heeft deze middag een imposante liveband meegebracht, waarvan de leden veelvuldig van instrument wisselen. Helemaal achterop het podium staat een grijze sjamaan, die zich het hele optreden geconcentreerd bezig houdt met het toevoegen van extra geluidseffecten in de toch al zeer rijke, soms bijna jazzy sound die de band neerzet. Te midden van dat alles staat Beam samen met zijn zuster Sarah, op viool en tweede stem. Het wordt een prachtig optreden. Beam maakt weinig contact met het publiek, maar voelt zich zichtbaar op zijn gemak en zijn band speelt zeer geconcentreerd. Die ingetogen liedjes die we kennen van Beam’s platen worden prachtig georkestreerd, soms zelfs met drie gitaren. Hoogtepunt is de uitvoering van ‘Upward over the Mountain’, die akoestisch wordt ingezet en eindigt in een lang instrumentaal outro.
 |
| The Gutter Twins |
De kernleden van The Gutter Twins zijn de rocklegendes Mark Lanegan en Greg Dulli. Beiden hebben in het verleden donkere periodes gekend en veel van de songs die de uitpuilende Spiegeltent te horen krijgt behandelen daarvan afgeleide thema’s. Duistere rocksongs, vol hel en vagevuur, worden strak gespeeld door de beweeglijke Dulli en de band. Mark Lanegan verandert zijn pose aan de microfoon niet, maar zijn brommende zang klinkt vanavond geweldig. De band maakt veel indruk, vooral in de songs waarin Dulli en Lanegan allebei zingen.
De organisatie van Haldern lijkt dit jaar definitief de diepte te hebben gezocht in de programmering. Na drie dagen festival kunnen we concluderen dat dit de juiste keuze is. Er was dit jaar wederom veel te zien en te ontdekken op en rond de Alter Reitplatz te Haldern. Met de fantastische concerten van met name Fleet Foxes, Foals, Gravenhurst en Iron and Wine in de achterzak zetten we de data voor de volgende editie alvast met rode stift in de agenda.
Terug naar boven
