EuroSonic/Noorderslag 2010

1. DONDERDAG | 2. VRIJDAG | 3. ZATERDAG

Waar te beginnen? De keuze is gevallen op Jon Allen, uit Engeland. Allen speelt in Huize Maas, aan de Vismarkt, waar hij als vervanger van de Noorse Annie is ingeschakeld. Jon Allen verraste ons afgelopen jaar met zijn, in kleine kring zeer goed ontvangen, debuutalbum Dead Man’s Suit. Een klein publiek is paraat als Jon van start gaat, maar de zaal loopt al snel lekker vol met belangstellenden. Jon laat zich vergezellen door een complete band om het publiek een half uur te trakteren op een bloemlezing uit zijn kleine oeuvre. Prima composities in een complete setting. Jon Allen is niet helemaal goed bij stem, waardoor hij de hoge noten een octaaf lager zingt, maar dat mag de pret niet drukken.

Allen begint zijn set akoestisch met ‘Going Home’, natuurlijk denken wij daar nog niet aan bij de opening van het festival. Vanaf het volgende nummer vult de band Allens stem en gitaarspel aan tot een volledig warm klinkende set met bas, drums en keyboards. Natuurlijk speelt Allen ook ‘In Your Light’ dat op de Nederlandse popzenders gedraaid wordt. Hij heeft een rauwe, maar toch warme stem, zijn liedjes zijn onderhoudend en de melodieën origineel. De opening van EuroSonic is meer dan geslaagd. Dit optreden is al direct een eerste hoogtepunt.

Schitteren in oud licht

In dezelfde zaal maar op het tegenovergelegen podium speelt Marina & The Diamonds. Marina begint keurig op tijd. Alles stond inmiddels klaar op het podium en de zaal is al tijdens het optreden ervoor lekker volgelopen. Marina & The Diamonds roepen direct herinneringen op aan namen als Lene Lovich, Kate Bush en Nina Hagen. Met name de eerstgenoemde zangeres blijft het hele optreden als belangrijkste referentie rondwaren. Zowel in de performance als de composities komt Marina dicht in de buurt van Lene Lovich zoals we die kennen van Stateless en Flex. Met deze vergelijking, die meer dan dertig jaar teruggaat, moeten we allerminst denken dat Marina & The Diamonds gedateerd klinkt.

Marina – afkomstig uit Wales en met een Griekse vader – heeft een theatrale voordracht, die ze soms onderbreekt door composities die ze alleen op de piano begeleidt. De belichting onderstreept haar performance en doet oude tijden herleven, alsof je in een theatervoorstelling uit vervlogen tijden bent beland. Marina schittert als middelpunt in dit oude licht. Mede door de afwisseling en de onderhoudende, theatrale, maar toch vooral poppy, liedjes kan het publiek met een voldaan gevoel de vrieskoude trotseren en op zoek gaan naar een volgende oorstrelende show.

Wachten

In de buurt van De Spieghel, waar Isbells speelt, is het druk op straat. Er blijkt een enorme rij voor de deur van de zaal te staan. Terwijl de band van start gaat is er niemand meer die de zaal nog in kan. De roem van het voortreffelijke debuut van Isbells is blijkbaar groter dan ingeschat. Na een blik op het tijdschema en de aangekruiste alternatieven valt de keuze op De Opera om aldaar Admiral Freebee te horen. Dat betekent weer een wandeling door de met sneeuw en ijs bezaaide straten van de Groningse binnenstad.

In De Opera staat Agua de Annique nog op het podium. Gelukkig maar, want dat optreden geeft meteen een heel ander en beter beeld van de groep dan het lauwe nieuwe album In Your Room. Hier staat een rockvrouw, een entertainer, die haar vak enorm goed verstaat. Als een na laatste nummer komt overigens ‘Papillon’ van Editors voorbij. Het is inmiddels wel duidelijke geworden dat De Opera achterloopt op het schema. Ook de ombouw van het podium voor Admiral Freebee verloopt rommelig en maakt de uitloop alleen maar groter. Jammer, want nu krijgt iedereen al het gevoel dat het schema voor de rest van de avond wel eens niet haalbaar zou kunnen zijn.

De gekte van de admiraal

Admiral Freebee gaat laat van start maar laat niets merken van tijdsdruk. De bluesrock van deze sympathieke band uit België is live heel wat steviger dan we gewend zijn van het studiowerk. Heel af en toe kruipt zanger/gitarist Tom Van Laere terug in de huid van de singer-songwriter met de gepolijste liedjes die we van zijn eerste albums kennen. De band zet een overtuigend optreden neer met voldoende afwisseling. Admiral Freebee klinkt coherent, wat in schril contrast staat met hun opbouw voor het optreden, waarbij ze door elkaar bleven lopen. Aan het slot van het concert gaat Van Laere helemaal los en ontdoet zich van zijn bovenkleding terwijl daar weinig aanleiding voor is. Wel voelt Van Laere zich na de bevrijding van het optreden en zijn kleding één met het publiek, zo laat hij ons horen. De gekte van de Admiraal heeft ons mogen smaken.

Het orkest van het vermaak

De tent van De Opera is tot de nok toe gevuld als het podium eenmaal omgebouwd is voor Kaizers Orchestra uit Noorwegen, een band die zeven jaar geleden ook optrad op EuroSonic. Het wachten wordt beloond met een energiek en verrassend optreden van de mannen van Kaizers Orchestra. De band zingt nog steeds in het Noors maar de energie van de voordracht doet het publiek volledig vergeten dat de teksten een raadsel blijven. Met succes worden olievaten en velgen van autobanden ingezet als instrumenten. De olievaten zijn voor een volgende optreden niet meer bruikbaar maar de sound is heerlijk. Gekke rockmuziek met balkaninvloeden, zoals zigeunermuziek en hoempa.

De band zit vol energie en blijft maar gaan. De heren hebben dan ook al zes maanden niet meer live opgetreden. Dit in verband met de voorbereidingen voor het nieuwe album dat ze in maart gaan opnemen, de opvolger van het goed ontvangen Maskineri uit 2008. Tegen de traditie in speelt toetsenist (keyboard én traporgel) Helge Kaizer zonder gasmasker. In een van de laatste nummers speelt hij accordeon en laat hij zijn ware gezicht zien.

Kaizers Orchestra sluit een muzikaal succesvolle eerste dag van EuroSonic af. Het is inmiddels te laat geworden om nog een glimp op te vangen van Long Distance Calling aan de andere kant van de stad. Dan maar gewoon nagenieten van het Noorse toetje van een lange avond. Of was Kaizers Orchestra eigenlijk niet gewoon het hoogtepunt van de avond?