Film / Achtergrond
special: Nieuwe tieten

NFF: Dicht op de huid

.

Nieuwe tieten is een documentaire van Sacha Polak over het feit dat ze drager is van het BRCA1-gen dat een 80% kans geeft op het ontwikkelen van borstkanker (zie ook Angelina Jolie). Haar moeder is er op 30-jarige leeftijd aan overleden. Sacha is ten tijde van de documentaire 29 en haar tieten zijn als een zwaard van Damocles, of zoals een vriendin met dezelfde genetische erfenis het noemt: twee bommen.

Met het verliezen van haar borsten en straks ook haar eierstokken blijft er weinig vrouw over. Haar vriend verzekert haar echter dat hij voor haar gekozen heeft en niet bij haar weg zal gaan. Hoe anders zou dit zijn wanneer zij met haar kinderwens bleef rondlopen en hij onvruchtbaar bleek te zijn? Vragen die aan de hand van deze documentaire opkomen, maar helaas onbeantwoord blijven.

~

Nieuwe tieten brengt existentiële thema’s voor het voetlicht, zonder er op in te gaan. De borsten en eierstokken van Polak zijn potentieel dodelijk, en moeten dus verwijderd worden; daarna kan het leven weer verder. Een dergelijke redenatie gaat voorbij aan enerzijds de wonderlijke stand van de techniek, waarin deze ingrepen – waaraan Sacha’s moeder nog overleed – mogelijk zijn. Anderzijds plaveit deze redenatie de weg tot hedonisme en oppervlakkigheid, hetgeen de film uitstraalt en wat Sacha als een onsympathiek mens wegzet.

Lijden zonder diepgang
De film is dicht op de huid gefilmd. Hierachter zat vermoedelijk de gedachtengang dat het een persoonlijk en intiem portret wilde worden, waarin de lijdensweg voelbaar wordt voor de kijker. Het resulteert echter in het gevoel dat het leed je door de strot gedrukt wordt. Er zit bijna een dwang achter, die elke kritiek op Sacha uitsluit omdat ze het zo moeilijk heeft. Wanneer haar vriend na een van hun twistgesprekken aangeeft dat hij het er moeilijk mee heeft, wordt hij weggezet als aansteller. Niet hij, maar zij is degene die het moeilijk heeft en mag vinden. Een nekslag voor het eventuele medeleven van de kijker. Jammer aan deze documentaire is dat het leed er te dik bovenop ligt en te exhibitionistisch wordt gebracht.