Semana de Cine Español

Malas temporadas

Manuel Martín Cuenca, 2005

Malas temporadas

In Malas Temporadas staat het wel en wee van een vluchtelingenwerkster en de Cubaanse immigranten om haar heen centraal. Ze verliest het nut van haar werk steeds meer uit het oog, haar zoon sluit zich op in zijn kamer, haar ex heeft gewetensproblemen over zijn affaire met de vrouw van zijn baas en zijn buurman (een ex-schaakleraar) worstelt met gevoelens voor zijn oude celgenoot uit de gevangenis. Malas temporadas heeft niet veel opzienbarends te bieden, het is een film die onzichtbaar wegsmelt in de vele dramatische mozaïekfilms waarmee het filmhuispubliek op het moment doodgegooid wordt. Het verhaaltje kabbelt rustig voort en loopt door naar de enigszins voorspelbare climaxen. Wel ademt de film een prettige sfeer en biedt de kijker een aardig, menselijk verhaal dat tot het einde blijft boeien. Geen film die je heel erg bij zal blijven of sterke meningen zal losmaken, maar wel gewoon goed opgebouwd.

53 Días de invierno

Judith Colell, 2006

Net zo’n soort mozaïekfilm is 53 Días de invierno. De connectie tussen de drie hoofdpersonages is het feit dat ze bij de bushalte staan en zien hoe een man zijn hond vastbindt aan een lantaarnpaal en achterlaat. Mila is een lerares die in het verleden is mishandeld door een paar studenten en na lange afwezigheid weer terugkeert op school. Daarnaast komt zij in contact met haar buurvrouw, die straathonden mee naar huis neemt en dreigt uitgezet te worden. Celso is een jonge vader die de achtergelaten hond mee naar huis neemt, en worstelt met geldproblemen en de verwachtingen van zijn vrouw. Valèria is een jonge celliste die bij haar bittere, gescheiden moeder woont en een relatie onderhoudt met een oudere man. Net als Malas Temporadas is dit een sociaal-maatschappelijk drama dat weinig nieuws te bieden heeft en niet lang bij zal blijven, maar visueel en narratief goed in elkaar zit. De verhaallijn van Celso had dan wel iets beter uitgediept kunnen worden, maar het geheel is een ontroerend verhaal en weet ook weer tot het einde te boeien.

Obaba

Montxo Armendáriz, 2005

Obaba

Een jonge studente bezoekt voor een studieproject het idyllische dorpje Obaba, om daar filmopnames te maken. Al snel blijkt dat alle inwoners een geschiedenis hebben, en dat er veel oud zeer in het dorp te ontdekken is. Centraal staat het schooltje waar een officieuze, jonge lerares de dorpskinderen van onderwijs probeerde te voorzien. Obaba begint met de belofte van mystiek en spanning, maar verloopt op een vreemde manier. Het verhaal bestaat uit een aantal lange flashbacks, afgewisseld door de belevenissen van de studente Lourdes. Een zijplot met hagedissen doet nog enigszins mysterieus aan, maar slaat in het geheel van het verhaal totaal de plank mis. Qua flashbackstructuur doet de film denken aan Los santos innocentes, waarbij de geschiedenis van een familie werd verteld door middel van flashbacks uit verschillende perspectieven. Obaba is een onderhoudend, niets aan de hand verhaaltje waarvan niet altijd helemaal duidelijk is waar de regisseur heen wil. De boodschap is voornamelijk dat je overal kan wonen omdat je je eigen geluk maakt, maar de rol van de flashbacks daarin is niet helemaal duidelijk. Het vreemde einde laat een enigszins onbevredigd gevoel achter, en het idee dat er nog vele losse eindjes zijn die niet aan elkaar geknoopt worden.

Ficció

Cesc Gay, 2006

Ficció

Een aan midlifecrisis lijdende filmmaker laat zijn vrouw en kinderen tijdelijk achter en keert terug naar een groep jeugdvrienden op het platteland. Daar verblijft ook de aantrekkelijke en eveneens getrouwde Mònica. De filmmaker (Àlex) zit met een writersblock en is duidelijk niet meer gelukkig in zijn leven, waar hij aan ontsnapt is. Na een lange bergwandeling, waarbij Mònica en Àlex verdwalen, ontstaan er verboden gevoelens tussen de twee. Ficció is een close-up van het leven, een portret van mensen die twijfelen over hun bestaan en de spontaniteit missen van het jong zijn. De film is gelukkig vrij van alle clichés die normaliter gepaard gaan met een liefdesverhaal. Daardoor blijft de relatie tussen de twee personages een niveau van spanning houden en is er van voorspelbaarheid geen sprake. Zelfs wanneer de twee doorweekt van de regen in een klein hutje met openhaard de nacht doorbrengen, gebeurt niet datgene wat je verwacht. Geschoten in het prachtige Spaanse berglandschap is Ficció een sfeervolle en visueel mooie film die, door het langzame begin, wel enig geduld vergt van de kijker.