Film / Films

Een wereld zonder stroom

recensie: Into the Forest (dvd)
Into the forest

Wat als er morgen geen stroom meer is? Dat is de vraag die regisseuse Patricia Rozema haar kijkers voorlegt in de postapocalyptische dramafilm Into the Forest. Haar antwoord is aan de teleurstellende kant: niet zoveel.

Tienerzusjes Nell (Ellen Page) en Eva (Evan Rachel Wood) brengen hun dagen in een afgelegen woning in het bos door. Dit doen ze samen met hun passies: respectievelijk medicijnen studeren en dansen. Als op een dag wereldwijd de stroom uitvalt en maar niet terugkomt, reageren ze zoals de meesten van ons dat zouden doen: niet. Nell ruilt haar computer in voor ouderwetse boeken, en Eva is genoodzaakt te dansen op een metronoom in plaats van muziek. Dat levert spanningen op in het gezin. Als hun vader vervolgens overlijdt aan een ongeluk, zijn de twee op elkaar aangewezen.

Helaas grijpt Rozema dit moment niet aan om haar film een interessante richting op te sturen. Tussen het ruziemaken door vinden de zussen nieuwe manieren om zonder elektriciteit te leven. Dit genereert nauwelijks spanning, want dat gaat hen gemakkelijk af. Rozema focust op de manier waarop hun relatie hechter wordt door de veranderde omstandigheden, maar de personages zijn te plat om hun conflicten interessant te houden. De film kabbelt voort zonder al te grote pieken of dalen.

Ongenode gast

Pas tegen het eind wordt de kijker weer wakker geschud. Dan slaat het noodlot toe in de vorm van een ongenode gast. De minimalistische en indringende manier waarop dit moment wordt gepresenteerd voelt als een mokerslag. Had Rozema dit niveau gehanteerd gedurende de rest van de film, dan had dit een topper kunnen zijn. Maar helaas glijdt de film hierna opnieuw af naar kabbelend gekibbel, en lijkt het leed al gauw weer vergeten.

Het interessantst aan Into the Forest is dan ook eigenlijk wat de film niet doet. Waarom de stroom uitvalt wordt nooit duidelijk gemaakt, en de gevolgen daarvan op de samenleving blijven buiten beeld. Dat is een atypische keuze die de kijker zelf prikkelt over deze thema’s na te denken. En dat is zeker aan te raden. Want hoewel de omgevingen, het camerawerk, de muziek en het acteerwerk allemaal meer dan degelijk zijn, zijn ze op zichzelf niet genoeg om ruim anderhalf uur lang de aandacht vast te houden.