Tweetakt, 30 maart en 1 april

Paasweekend. Dan kun je natuurlijk naar de IKEA. Of de woonboulevard in het algemeen. Maar misschien is het Tweetakt festival een geschikt alternatief. Gezien het aanbod is dat eigenlijk gewoon een zekerheid.

In theater Kikker presenteert Marien Dorleijn, de frontzanger van Moss, drie jonge muzikale talenten/bands. Uit tientallen inzendingen koos Dorleijn drie winnaars die in het knusse theater drie eigen nummers ten gehore mogen brengen. Of er een nieuwe Moss tussen zit moet nog blijken, maar dat we met getalenteerde muzikanten te maken hebben wordt al snel duidelijk.

De nieuwe generatie

Als eerste mag Rob Lemmens het publiek voor zich weten te winnen. Deze 17-jarige jongeman mist duidelijk podiumervaring. Zijn liedjes komen nog ietwat onzeker langs zijn stembanden richting zaal. Zijn in grote getale opgedraafde vrienden laten zich daardoor echter geheel niet hinderen in hun enthousiasme. En, hoewel wat onzeker gebracht, wordt duidelijk dat hier een veelbelovend liedjesschrijver te beluisteren is. Het respect groeit als blijkt dat dit zijn allereerste optreden is. Voor deze wedstrijd heeft hij zijn eerste liedje geschreven en ingestuurd. Wanneer blijkt dat hij als een van de winnaars uitgekozen is en drie liedjes ten tonele moet brengen, tovert hij nog snel even twee extra nummers uit zijn muzikale hoed. Petje af.

Daarna is Démira Jansen aan de beurt. En hier geen enkele terughoudendheid. Zodra deze fragiele 15-jarige jongedame haar strot opentrekt worden we geconfronteerd met een heerlijke, krachtige stem. Het is ook meteen duidelijk dat Démira, ondanks haar leeftijd, al wat langer aan de weg timmert. Na de aarzelende eerste stappen van Lemmens zien we nu een zelfverzekerde artiest op het podium staan. Ook haar eerste videoclip is al het web op geslingerd en toont diezelfde professionaliteit (The Man in Black). Ook haar eerste EP heeft al het levenslicht gezien. Hier gaan we nog wel het een en ander van horen.

De oude generatie
Vervolgens is het podium beschikbaar voor een band met de tongbrekende naam The Aron & Florian Bevelander Bandexperience. Na de folknummers van Démira Jansen is het nu tijd voor wat stevige rock. Twee jongens van 15 en 13 jaar, een elektrische gitaar (die nog van Pappa Bevelander is geweest) en een drumstel: dat is de bandexperience die Aron en Florian ons te bieden hebben. Vooral de inzet en het enthousiasme van de jongste broer Bevelander achter zijn drumstel werkt aanstekelijk. Hoewel de liedjes van de A&FBB niet de diepgang hebben van de Lemmens’ songs is hier wel sprake van lekkere tienerrock. Ongecompliceerde teksten en een stevige beat zorgen voor lekker in het gehoor liggende nummers met een flinke dosis volume.

Na al dat jonge geweld is het tijd voor een kort optreden van de oudjes. Moss betreedt in uitgedunde vorm het podium. Omdat de bassist sinds 1 januari de band heeft verlaten moeten de overige leden hun set al improviserend ten gehore brengen. Dit zorgt voor een lekkere rommelige set, die nog eens versterkt wordt door geklungel met cassettebandjes waarop ze hun ondersteunende beats hebben staan. Dit gestuntel doet niets af aan het optreden. Sterker nog: het wordt er authentieker en innemender door. Hoewel de nieuwe generatie dus al aan de deur staat te rammelen, hoeven de oudgedienden zich voorlopig nog geen zorgen te maken dat ze buitenspel gezet gaan worden. Moss kan nog wel wat jaartjes mee. Zelfs zonder bassist.

Combinaties: succesvol of mislukt?

Tijd voor twee andere namen die al een tijdje meedraaien in de muziekwereld: Roos Rebergen (Roosbeef) en Torre Florim (De Staat). Na hun succesvolle samenwerking op De Speeldoos is het nu alweer tijd voor de presentatie van De Tweede Speeldoos. Nederlandstalige liedjes ontleend aan de ontroerende, herkenbare of grappige verhalen van zeventien acteurs met een verstandelijke beperking. De combinatie van de vervreemdende Roos en de gestileerde rocker Torre levert weer een aantal heerlijke nummers op. De op het eerste gezicht vreemde samenwerking werkt uitstekend. Op het podium eigenlijk nog veel beter dan op de cd. Dit is een ervaring die je zeker een keer live moet ondergaan.

We sluiten ons Paasweekend af met het drietal Gerro, Minos and Him. De choreografen Simon Tanguy en Roger Sala Reyner presenteren een drie kwartier durende dansvoorstelling waarin drie mannen elkaar voortdurend op de proef stellen. De opzet: ‘In een mix van ruwe en subtiele bewegingen sparen de dansers elkaar niet en laten ze het publiek voortdurend in verwarring over wie leidt en wie volgt. Een gedanste vriendschap vol passie, humor, wreedheid én liefde.’ Het resultaat: een stuk waarvan ook de makers in verwarring geraakt lijken te zijn. De wisselingen in leiden en volgen resulteren in een onsamenhangende combinatie van gedragingen. De wisselende cohesie tussen de dansers lijkt door geen enkele rode draad verbonden te zijn. De gebruikte humor is bovendien van slapstick-niveau en voelt als een goedkope manier om de aandacht af te leiden van het gebrek aan samenhang in de choreografie. Al met al niet de meest geslaagde afsluiting van een verder zeer vermakelijk weekend Tweetakt. Een vreugdedansje blijft dan ook uit deze avond.