Haagse bluf levert mooi festival op

Een man die in de kring staat begint ineens te praten. Het publiek is zojuist gaan zitten op stoelen die in de kring zijn opgesteld rond een open ruimte. Daarachter staan acht speakers, boven onze hoofden brandt gedempt licht. De man, een tenger maar gespierd lijf en met een vlassig baardje, blijkt Dylan Newcomb.
Behalve componist en choreograaf is hij ook danser in zijn eigen voorstelling Burn. De intieme dansvoorstelling is onderdeel van het Haagse TodaysArt, het tweedaagse festival dat vorig jaar volgde op de succesvolle Haagse CultuurNacht. TodaysArt noemt zichzelf “hét jaarlijkse internationale multidisciplinaire hedendaagse creativiteitsfestival in Den Haag.” Anders gezegd: er komt van alles aan bod. Moderne dans, video-installaties, performance art en muziek. Heel veel muziek. Dankzij slim lobbywerk en een vette financiële injectie van de Haagse overheid is het festival ten opzichte van 2005 bovendien behoorlijk gegroeid. Op maar liefst vijfentwintig locaties in de stad spelen de komende twee dagen meer dan tweehonderd acts en artiesten.

foto: Loeki Schaeffers

Bombardement

Centrale lokatie is het Spuiplein, waar een aantal theaters zijn samengeklonterd en waar ook de centrale bibliotheek en het stadhuis hun deuren hebben geopend. De architect van het stadhuis, Richard Meier, had bij de gemeente strenge regels rondom het gebruik van de witte creatie afgedwongen. De afspraken waren tien jaar geldig en sinds kort zijn ze verleden tijd. Gelukkig maar, want wat is er nou mooier dan zo’n enorm wit gebouw van binnen en van buiten te bombarderen met kunstprojecties? Rond middernacht laten studenten van het conservatorium de monden openvallen met hun performance Structet: Building Music 2006. Ruim vijftig muzikanten bevolken de zeven loopbruggen in het immense atrium van het stadhuis. Ze gaan verscholen achter een wit doek, hun contouren slechts zichtbaar dankzij tegenlicht. Een simpel idee met een schitterend resultaat. Zeker als na een paar minuten de beamers aanspringen en het witte doek ook van voren wordt beschenen, waardoor de muzikanten ineens acteurs worden in een continu veranderende projectie.

Fragmentarisch

Genoeg eye candy ook in het Paard van Troje, waar twee dagen lang de lichtshow van het Britse United Visual Artists was te zien. UVA was in het verleden verantwoordelijk voor de lichtshows bij optredens van Massive Attack, Basement Jaxx en bij Prada-modeshows. Wij begrijpen wel waarom. Grote en kleine LED-panelen floepen aan en uit in een waaier van spetterende kleuren, terwijl paarse beamers voor een mystiek sfeertje zorgen. De spectaculaire verlichting compenseert een matig optreden van Underground Resistance. Waren vooraf de verwachtingen hooggespannen, de technopioniers uit Detroit lossen de belofte niet in. Dat komt vooral door de fragmentarische opzet waar de muzikanten en dj’s voor gekozen hebben. De grote groep speelt telkens maar een paar nummers live waarna de dj het weer even over mag nemen.

foto: Loeki Schaeffers

Een dag later doet The Orb dat veel beter. De ambientgroep rond neohippie Alex Patterson sloot de twaalf jaar geleden Pinkpop af met een spectaculaire show, maar verdween daarna in de underground. De dromerige ambient van weleer is tegenwoordig ingeruild voor stevigere dansmuziek, al blijft het dub-element in zijn muziek overeind. Live krijgt Patterson hulp van Thomas Fehlmann, die vroeger meespeelde in de baanbrekende groep Palais Schaumburg en ook te horen was op de eerste Orb-cd’s.

Earplugzone

Het voordeel van festivals is tegelijkertijd het nadeel. Door het grote aanbod loop je meer mis dan dat je meemaakt. Terwijl The Orb in een uitverkocht Paard staat, gaat een paar honderd meter verderop het dak van het Spuitheater. Daar heeft het Berlijnse zusterfestival transmediale de boel overgenomen. Wij waren er eerder op de avond, toen spijkerharde beats door de gangen loeiden en bij de twee zalen waarschuwingsbriefjes hangen: earplugzone staat er op. Ze moeten de wat oudere festivalbezoekers behoeden voor shocktherapie. Zinloos, want er is geen ontkomen aan het spervuur van dubbelloops breakbeats die jonge laptopmuzikanten als FFF, Venetian Snares en de voor het eerst in Nederland optredende Ladyscraper op ons afvuren. Vooral die laatste is een revelatie. Hij ziet er er uit als een metalhead maar maakt een soort postgabber met snoeiharde beats. ‘Breakcore’ heet het genre. Ladyscraper gromt en grunt door de microfoon, maakt het duivelsgebaar met pink en duim en laat de volle zaal kolken en kreunen bij alweer een drumsalvo.

foto: Loeki Schaeffers

Succes

Terwijl we de avond toch zo rustig begonnen. In Burn van danser Dylan Newcomb regent het tien minuten aan een stuk. Uit de speakers althans. Terwijl de regen aanzwelt, worden de vallende bewegingen van Newcomb steeds heftiger. Het tweede deel van zijn solo is het meest intens. Gemaskerd en nagenoeg naakt kruipt hij over de grond, zoekt liefde bij een onzichtbare minnaar en probeert uiteindelijk de hemel te raken.

Het knappe van TodaysArt is dat de combinatie van verschillende disciplines vrijwel nergens gekunsteld aandoet. Weliswaar is de programmering minder verrassend dan die vergelijkbare festivals als STRP, Impakt Festival
of DEAF, het aanbod is overweldigend en breed. Met ruim twintigduizend bezoekers is deze editie van TodaysArt bovendien veel beter bezocht dan de vorige. Rond drie uur ’s nachts was het bier in zowel het Paard als het Spuitheater op. Het illustreert ook het commerciële succes van het nog jonge Haagse festival.