Exotische Belg wederom gek en vertederend

Helsen laat zich door een zelf ingesproken voice over groots aankondigen. Onder luid applaus komt de grote Helsen het podium op. Hij deelt mede dat er te veel problemen zijn in de wereld, neem nou alleen al het weer… ho ho ho. Gelukkig is Helsen de verlichter die het ons allemaal wat makkelijker gaat maken. ‘Ik vind het nu al spijtig dat iedereen die hier zit dood gaat,’ zegt Helsen en de toon is gezet.

Exotische Belg

De aankleding van Helsens decor is sober. Op het podium staan alleen drie super grote kisten van hout, verder helemaal niets. Zelf zit hij strak in het pak, al is zijn gezicht even smoezelig als altijd. Gelukkig vindt de Belg zichzelf wel exotisch, hij komt immers uit het buitenland. O ja, en of het publiek niet wil lachen als het een vreemd, half charmant woord hoort, want dat houdt de voorstelling zo op. Helsen is schattig, innemend en gek. Midden in een betoog verandert hij in een vreemd dier en hij springt, as usual, van de hak op de tak. Soms zo absurd dat het niet meer te volgen is. Dan is er maar remedie: Het lekker over je heen laten komen.

Mindfuck

Helsen treedt in Het uur van de prutser op als ziener. Hij vraagt een man uit de zaal naar zijn naam. Als deze ‘Harry’ antwoordt, vertelt Helsen hem dat het klopt. Het typetje dat Helsen hier op het podium neerzet houdt het midden tussen een schizofreen en iemand met Gilles de la tourette. Hij vertelt over zijn zus die een bakkerswinkel had en zelfmoord heeft gepleegd en de hele voorstelling lang probeert hij een dialoog te schetsen over een ontmoeting met een bakker aan de overkant van zijn huis, maar hij komt er niet aan toe. Als Helsen op een gegeven moment toegeeft dat hij niet altijd de waarheid vertelt, wordt er een mindfuck met het publiek gespeeld. Niet iedereen zal zin hebben gehad om te gaan bedenken wat nou wel of niet waar is. Maakt niet uit, ook zonder oplossing is deze wending interessant, al is Helsen op zijn leukst als hij gewoon menselijk is. Als hij toegeeft dat hij vaak zijn eigen versie maakt van Engelse uitdrukkingen bijvoorbeeld. En dat hebben we maar te accepteren, oftewel: ‘Take it or leave it… at home‘.

Melig

Het uur van prutser lijkt erg op de vorige voorstelling van Helsen; Bij mij zijt ge veilig. Ook nu weer speelt hij een manipulatieve gek voor wie je als kijker vertedering en sympathie voelt. Hij heeft weer veel interactie met het publiek en herhaling is zijn toverkracht. In verband met dat laatste vast een waarschuwing: na het zien van deze voorstelling zul je onbegrijpelijke hit van Raffaella Carrà uit 1973, Scoppia Scoppia mi sco, nooit meer kunnen horen zonder er Helsen er op zien te dansen. In deze voorstelling komt, zoals we van Helsen en veel andere Belgen gewend zijn, veel absurdisme voor. Wat deze stevige voorstelling tot een geinig geheel met melige delen maakt.