Zij die sterven groeten U

‘Mag je lachen om tragische sterfgevallen of moeten we respectvol en stil luisteren?’ Dat was een pijnlijke vraag tijdens de voorstelling Zij die sterven groeten U. Theatergroep Vrienden van de Dansmuziek ziet in het sterven op toneel niks anders dan hilariteit.Het Rozentheater is voor deze gelegenheid omgebouwd tot het speelterrein van De Vrienden van de Dansmuziek. De verschillende doden hebben ieder hun eigen plek gekregen in het Rozentheater om te sterven. Het publiek komt via een theatrale wandeling langs de verhalen en de sterfscènes. Alles in het Rozentheater heeft met de dood te maken. Aan de muren naar de kleine zaal hangen tegeltjes met bekende laatste woorden uit de muziek en filmwereld. Ergens anders wordt het publiek bovenaan een trap ontvangen door een engel om via een lange witte tunnel en langs pagina’s rouwadvertenties uit kranten af te dalen naar de krochten van de onderwereld. Heel even is ook de stoep voor het theater en alle toevallige voorbijgangers onderdeel van de voorstelling. Het is geen sterfscène, maar de ontmoeting tussen enkele in zwart geklede rouwende mensen die de hond uitlaten. De wandeling langs de verschillende sterfscènes eindigt in een net iets te lange begrafenisscène van overledene Jos. Zijn dierbaren proberen iets zinnigs te vertellen, maar dat gaat mis op het moment dat zijn goede vriend de verkeerde cd aanzet. Alle nummers die je niet wilt horen op een begrafenis komen langs, zoals Ik leef niet meer voor jou van Marco Borsato, The only way is up van Yazz en eindigt met Fire Water Burn van de Bloodhound Gang.

Lekker oppervlakkig
Zij die sterven groeten U is de tiende productie van het gezelschap Vrienden van de Dansmuziek. Met deze voorstelling schotelen ze het publiek een heerlijk oppervlakkig stuk voor in hapklare brokken. Korte snelle scènes, het publiek hoeft niet te diep na te denken en het niveau van de acteurs is gelukkig toch hoger dan die van de gemiddelde acteurs in een Van-den-Ende productie. Vooral Arent Jan Linde verrast het publiek met zijn onderhuidse humor. Hij is de ster van de avond als sexy engel in zijn witte harige broek met engelvleugels en met zijn sterke en gevoelige monoloog als Japanse vader. Zijn verhaal is zo beeldend en emotioneel dat je de zoektocht voor ogen ziet en kippenvel krijgt. Maar ook medespeler Joost Claes weet een onuitwisbare indruk achter te laten. Als was het alleen maar door zijn sterfscène als de schilder Rubens. De enge Joker-lach op zijn gezicht nadat hij tijdens de daad op zijn vrouw sterft blijft lang hangen. Ruim twee uur doet het publiek een stoelendans en ziet het plekken van het Rozentheater die anders verborgen blijven. Maar lachen om de dood, dat blijft raar. (Mariëlla Pichotte)