Nightmare bezorgt meer hilariteit dan kippenvel

. Die productie moet het vooral hebben van de donkere, volle muziek en hoge grapdichtheid. Nightmare gaat voor horror op zijn Nederlands: eerder gezellig dan angstaanjagend.

Nightmare vertelt het verhaal van Craven, een stokoude schrijver van griezelverhalen. Hij dreigt te sterven en zo zijn personages mee te nemen in het graf. Zijn personages laten dit echter niet zomaar gebeuren. Zij starten een zoektocht naar het bloed van een maagd om hun meester nieuw leven te schenken. Dan staat er ineens een jong, blond meisje voor de kasteeldeur. Het perfecte offer aan hun trouwe bedenker…

Onafgewerkte projecties

Foto: Andy Doornhein

Dick van den Heuvel’s horrorverhaal speelt zich af op een kaal ogend toneel. Enkele panelen in kasteelprint en twee kleine projectieschermen vormen de achtergrond van de gehele productie. De projectieschermen worden op creatieve wijze gebruikt: pratende schilderijen, mooie tussenscènes en een fraai vormgegeven, geanimeerde pop worden getoond om het toneelbeeld tot leven te brengen. Niet alle projecties zijn echter even afgewerkt. Her en der valt zelfs nog een stukje blue screen te spotten: pijnlijke momenten voor het oplettende publiek. En ook de stoffen raaf die meermaals in de voorstelling voorbij komt oogt twijfelachtig, zelfs amateuristisch. Het gebrek aan budget lijkt grote gaten te slaan in de ambitieuze plannen.

Zodra de muziek (gecomponeerd door Fons Merkies) wordt ingezet, zijn deze tekortkomingen echter tijdelijk vergeven. De op Danny Elfman geïnspireerde nummers knallen de zaal in, in een verpletterende meerstemmigheid. Met slechts vier zangers wordt een vol geluid geproduceerd dat de productie muzikaal gezien op de kaart zet. Als het publiek al met kippenvel naar huis gaat, dan is het om de muziek in plaats van de horror.

Grapdichtheid verslaat horror

Foto: Andy Doornhein

Veel spanning valt er in de productie namelijk niet te bekennen. Door de hoge grapdichtheid en de slecht afgewerkte special effects neemt de musical zijn eigen genre, wellicht bewust, niet serieus. Aangezien de grappen voor het grootste deel goed werken, treft dit geen blaam. De humoristische teksten worden pakkend en met enthousiasme de zaal in geslingerd. De vier acteur hebben zichtbaar plezier in deze ongewone productie – en dat werkt aanstekelijk. Het gebrek aan echt enge momenten is echter een gemiste kans voor een musical die zich durft te branden aan het horrorgenre. Horror is nooit Nederlands sterkste genre geweest en het had van durf getuigd om dit gemis met lef aan te gaan.

Aan het eind van de avond blijft er van de horror weinig over. De grote hoeveelheid grappen voelen aan als cabaret en de slecht uitgewerkte projecties lijken vooral de in de zaal aanwezige kinderen te bereiken. Toch is deze musical niet geheel onder de mislukte experimenten te scharen. Er wordt veel gelachen, er wordt goed gespeeld en er wordt nog beter gezongen. De geoefende theaterbezoeker zal wellicht struikelen over de uitwerking, maar voor families kan dit zeker een leuke avond uit zijn. De jongste bezoekers verlieten lachend de zaal. Wellicht dat Nightmare zich in dit opzicht beter als kindermusical had kunnen profileren.

Nightmare is nog tot 2 november te zien in diverse theaters in het land.