Fantastisch ondergronds kindertheater

Maurits van den Berg, Sacha Muller en Sjors Stassen hebben het zwaar. Zweet parelt op hun voorhoofden. Het publiek kijkt er niet van op. De acteurs springen, zingen en dansen. Ze klimmen door de stellage op het toneel en laten zich weer naar beneden vallen. Drempelen is energiek, dat in ieder geval. Een klein meisje, achterin de zaal, giechelt onophoudelijk. Ook humor is er genoeg in de voorstelling. De kinderen in de zaal kijken met grote ogen naar het toneel. Dit stuk heeft alles wat een goede kindervoorstelling in zich moet hebben. Het intrigeert en speelt met de verbeelding.

Energiek & komisch

Het is de constante kwaliteit die Drempelen tot een topvoorstelling maakt. Zo lijken de acteurs zich, de 60 minuten die het stuk duurt, volledig te geven. Hun spel is krachtig en energiek. Momenten van mindere concentratie zijn niet te ontdekken. Ze acteren zowel de komische situaties als twijfel overtuigend. Muller is ontwapend, terwijl Van den Berg de grenzen trekt en vertelt. Stassen levert bijzonder sterk beeldend spel. Het trio vormt een combinatie, waarin alle elementen van interessant kindertheater worden verenigd. De woorden die over de lippen van de acteurs glijden, zijn duidelijk; maar niet kinderlijk. Hierdoor wordt de tekst haast poëtisch en verveelt de voorstelling ook het oudere publiek niet.

Daarnaast is het decor erg origineel. Het toneelbeeld vindt een balans tussen overzichtelijk en indrukwekkend. De ondergrondse diepte, waar de voorstelling speelt, wordt benadrukt door een grote ijzeren stellage in het midden van het toneel. Dit gevaarte blijkt de basis te vormen voor veel van de opgevoerde scènes. Zowel ontspanning als arbeid vindt er plaats. De personages lezen, slapen en werken in de klimrekachtige constructie. Zo worden er drie witte slangen door het ijzer gelegd, als de mannen aan het werk gaan. Ze blijken iets op te pompen, zand te verplaatsen misschien. Details worden niet gegeven; het getoonde spreekt voor zich. Weer is het evenwicht tussen komisch en serieus perfect en tonen de acteurs zich van hun meest actieve kant.

Een bepaalde rode draad vindt Drempelen in twee witte wezentjes die telkens tevoorschijn komen. Het zijn een soort slangen, zonder ogen of neus. Pacman, maar dan wit. De beestjes duiken op, zingen een liedje, bestuderen de werkende mannen of grinniken geruisloos. Ze zijn aandoenlijk. De kinderen in het publiek schateren.

Boeien zonder verhaal

Een verhaal wordt eigenlijk niet verteld in Drempelen. De mannen op het toneel beleven van alles, maar een zeker doel is hierin niet te ontdekken. Dat is ook niet nodig. De losse scènes volgen elkaar logisch op. Het publiek volgt de personages zonder aarzelen. Of twee mannen nu besluiten de derde ‘op te trommelen’ (in de letterlijke zin van het woord) of als ze tot de ontdekking komen dat ze met hun pink radio-ontvangst kunnen bewerkstelligen: alles is even boeiend in beeld gebracht.

Naast de witte medebewoners is er nog één telkens terugkerend element. Soms trilt het plots hevig onder de grond. Af en toe schudt de ijzeren stellage op het toneel heen en weer, grijpen de mannen zich stevig vast of zoeken beschutting. Dit gevaar brengen de gebeurtenissen in Drempelen uiteindelijk tot een overweldigende climax.

Drempelen weet dans, zang en acteren samen te voegen tot een prettige kindervoorstelling. Zowel visueel als tekstueel zit het stuk goed in elkaar. De acteurs raken en verbazen. Beumer & Drost doet het: een voorstelling die kinderen intrigeert, maar ook interessant genoeg is voor een ouder publiek. Absoluut toptheater.

Drempelen staat nog tot en met 29 mei 2009 in theaters door heel Nederland.