Freaks in de schouwburg

Foto: Richard Haughton

Het circus van de Tiger Lillies doet soms denken aan de Amerikaanse televisieserie Carnivale. De spannende verhaallijn over strijd tussen Goed en Kwaad uit de serie brengt de band weliswaar niet op de planken, maar de duistere sfeer is soms vergelijkbaar. Het zijn echter vooral de beelden die de overeenkomst tussen de Tiger Lillies en de serie over een rondreizende freakshow markeren: beide circussen kennen een gemankeerde hoofdman, Carnivale is gesitueerd in de jaren dertig van de twintigste eeuw, een periode waar ook The Tiger Lillies Circus aan refereert, en de freaks die het Amerikaanse circus bevolken, keren eveneens bij Tiger Lillies terug.

Pinguïnjas

De band zelf bestaat naast operazanger en accordeonspeler Jacques uit twee Adrains: Adrian Huge, die op een zelf geknutseld drumstel trommelt, en Adrian Stout, die aan de staande bas plukt. De drie spelen qua algehele uitstraling met het romantische beeld van de jaren dertig cabarets uit Berlijn; zo gaat Stout gehuld in hoge hoed en rode pinguïnjas en hebben alle drie een wit geschminkt gezicht. In de decadente omgeving van de roodpluchen Groninger schouwburg is het circus dan ook zeer op zijn plaats.

Krijsen en kraaien

Foto: Richard Haughton

De gordijnen die achter de bandleden hangen, worden zo nu en dan geopend voor de kunstjes van de circusartiesten. De band speelt ondertussen de vrolijke polka-achtige muziek onverminderd voort, maar niet zonder de act nauwlettend in de gaten te houden. In The Tiger Lillies Circus is de band de constante – en daarmee op het eerste gezicht de belangrijkste – factor. Tegelijkertijd is het echter één strak geregisseerde show, waarbij de muzikanten juist in dienst van de acts spelen.Dat het al met al toch vooral voorman Jacques is die de aandacht trekt, komt in de eerste plaats door zijn opvallende stemgebruik; de geschoolde zanger klinkt veelal als een krijsende en kraaiende vrouw. Er is echter meer dat hem intrigerend en innemend tegelijkertijd maakt: hij speelt zijn typetje van gekke, half verlamde accordeonist met verve, krijst geregeld onverstaanbaar maar aandoenlijk en zingt tot slot domweg hilarische teksten.

Manipulatie

De grote vraag is echter wat er nu precies leuk is aan de Tiger Lillies. De muziek is niet uitzonderlijk, de gepresenteerde acts zijn allesbehalve wereldschokkend en ook inhoudelijk was het geheel weinig uitdagend. De meest logische conclusie is misschien dat de Britten “kwaliteitsentertainment” bieden, maar daarmee doe je de Tiger Lillies toch ook weer te kort. Een kwaliteit van de voorstelling is in ieder geval dat deze een opmerkelijk breed publiek weet te bekoren; de zaal was gevuld met complete gezinnen, en iedere generatie leek zich te vermaken. Ogenschijnlijk is het bovenal het plezier waarmee de voorstelling gemaakt is, dat het geheel tot zo’n succes maakt. De band heeft het overduidelijk leuk op het podium, en brengt dat enthousiasme effectief over op het publiek.

Maar misschien nog wel belangrijker is de geraffineerde wijze waarop ze het publiek bespelen. Dat blijkt ook als het applaus eindelijk wegsterft; de drie rennen dan uitgelaten door het publiek naar de deur, alwaar de cd’s aan de man moeten worden gebracht. De bandleden blokkeren vervolgens haast de uitgang met hun aantrekkelijke stand vol cd’s, hun leuke boekjes, maar bovenal ook met hun aanwezigheid. Daardoor wordt het bijna ondoenlijk om zonder aankoop te vertrekken. De handel loopt dan ook goed, hoewel het de vraag is of de plaat thuis veel de speler in zal gaan; de Tiger Lillies moet je niet alleen horen, maar vooral ook zien en beleven. Thuis het nummer Jacky (Jacky, she’s a fake whore, and she’s seen better days) opzetten en je partner Michelle von der Reeperbahn laten spelen is misschien wel opwindend, maar daarmee nog geen spektakel.