Theater / Voorstelling

Monk blaast het tableau-vivant weer leven in

recensie: Theatergroep MONK - Niezogekdapoeziezoslechverkoopt

.

De tafel met de lege chocoladebekers werd aan de kant geschoven, lakens werden van bedden en de waslijn gesleurd en moeder haastte zich naar de keuken om van een bos peterselie een lauwerkrans te fabriceren. Het licht ging uit en als de kaarsen waren ontstoken, zag men de bevroren triomftocht van Julius Caesar in Rome. Het publiek kreeg minuten de tijd dit tafereeltje te bestuderen, waaraan de enige beweging het flakkerende kaarslicht was of een bijna omvallende deelnemer. Dan gingen de kaarsen uit, het licht weer aan en was de voorstelling afgelopen.

Het stuk Niezogekdapoeziezoslechverkoopt van theatergroep Monk is een dergelijk tableau-vivant. Bedoeld of onbedoeld….dat is de vraag.

Oudejaarsconference

~

Een rode glimmende scooter vormt het middelpunt van het tableau. Daarop zit, ligt, danwel hangt het meisje Pi (Ellen Goemans). Ze is een ‘Anita’, of – in Monkjargon – een ‘scootersletje’ met een opvanghuis- en diefstalverleden, kortom: ‘white trash’. Zwijgend ondergaat ze het verhaal van de naast de scooter gepositioneerde Exo (Rutger Kroon), die een zwervende randgroepjongere uitbeeldt met een blow- en XTC verleden/heden. Exo probeert indruk te maken met verhalen over zijn zogenaamde paparazzo-avonturen, zijn straatburgemeesterschap (“Het stadsdeel heeft me gevraagd een oogje op de jongens hier te houden”) of zijn redenen om toch maar niet als militair naar Uruzgan te gaan (“Ze hebben me gevraagd, maar ze willen dat je daar eerst met de vijand praat, en ik ben niet zo’n prater.”) Pi doorziet hem onmiddellijk. (“Je hebt zeker geen vriendin hè?”). Geheel in de traditie van Monk zijn taalgebruik en vondsten briljant en zouden veel grappen niet misstaan in een oudejaarsconference.

Stereotypetjes

~

De vorige producties Dak en Hemel waren subliem. Een absurd uitgangspunt gaf de makers de gelegenheid tot ontsnappen aan het voorspelbare en exploratie van nieuwe, vreemde gedachten. Rutger Kroon was toen briljant met zijn understate personage Henk de Boer die uit verveling zelfmoord had gepleegd en voor God verantwoording moest afleggen. En God was miskend en heel trots op zijn zonsverduistering, waarvan niemand beseft hoe moeilijk zoiets wel niet te maken is.

Nu ontbreekt helaas zo’n vruchtbaar uitgangspunt en vervallen de personages tot (stereo)typetjes. Geen Caesar weliswaar met een lauwerkrans van peterselie, maar een statische Anita als levend schilderij, met rode scooter en de bijbehorende accessoires kauwgom en gouden oorbellen.

Wachten

~

Het wordt wachten…. Wachten op de redder van het stuk, het derde personage. Traditiegetrouw is die derde de stoorzender die het wankele evenwicht tussen het tweetal ondermijnt en zodoende de boel in beweging brengt. Het is wachten op Godot, maar dan door het publiek. En eindelijk verschijnt de node gemiste verlosser in de vorm van een man in regenpak, met fiets en knipperlichtjes. Wigo (Willem de Wolf) is het prototype van de brave vutter met een knutselschuurtje. Hij vormt met zijn braafheid en obsessie voor kleine ‘life-hacks’ het contrast met de twee nihilistische trash-jongeren. En opeens flakkert er weer een beetje Monk-magie. Wigo is niet verlegen voor de jongeren, maar gebruikt ze als publiek om zijn kleinburgerlijke levenskunst te etaleren. Het regent niet, maar hij heeft zijn regenpak – heel slim – alvast aangetrokken. “Want je stelt het uit hè. Het begint te druppelen, en je denkt ‘het kan nog wel even’, maar feitelijk ben je dan te laat. Dit pak ademt, maar het kan natuurlijk geen hele regenbui uitademen…”

Het blijft echter wachten op Godot, want ook Wigo’s entree mondt uit in een – weliswaar briljante – monoloog, zodat deze voorstelling ook als levend schilderij eindigt. Een schilderij van het leven van drie stereotypen.

Moeten we deze productie dan maar overslaan? Driewerf neen! Trotseer het moderne vermaak, want dit tableau-vivant is interessanter dan een avond televisie, en verdient te worden bekeken. Monk blijft mieters.

Nog te zien tot en met zaterdag 15 maart in De Brakke Grond. Klik hier voor de speellijst in andere theaters.