Iets over de liefde (Theater Malpertuis)

De voorstelling Iets over de liefde van theatergroep Malpertuis is mooi. In gesprekken over kunst wordt wel een onderscheid gemaakt tussen de ‘vorm’ en de ‘inhoud’ van een kunstwerk, en al geloof ik niet dat die twee echt te scheiden zijn, vorm en inhoud zijn hier zo één, dat het geheel meer is dan goed. Er wordt gelachen om de vindingrijke tekst, het publiek wordt verrast door regie-ingrepen en de acteurs slepen iedereen tot aan hun lippen met hun sterk en ontroerend spel. Iets over de liefde brengt veel.

Oerknal

Een botsing is het begin, als ware het een oerknal. Man en vrouw botsen en er moet worden onderhandeld over de schade. Ndriek (een verbastering van Hendrik), een warrig figuur en schrijver van technische handleidingen, barst uit in een verstrooiend verhaal met allerlei dwarsverbanden. Anna reageert geamuseerd en retourneert zijn opmerkingen gevat. Ze intrigeren elkaar. Wat volgt is een over en weer van telefoontjes en bezoekjes, heel voorzichtig. Deze mensen zijn gevoelig en kwetsbaar, ze willen de ander niet afschrikken. Maar liefde voor elkaar heeft hen beetgepakt en groeit.

Telefoon, telefoon

Peter de Graef, de regisseur die tevens Ndriek speelt, laat prachtig zien hoe de toenadering verloopt. We zien de twee in hun eenzaamheid roepen om de ander, via de telefoon. Steeds wordt er wel een originele reden gevonden om de ander te bereiken, bijvoorbeeld met het voorstel om de verzekeringspapieren in de fik te steken. De Graef speelt een spel met het publiek door zelfs op een moment waarop de twee bij elkaar zijn, de telefoon te laten overgaan. Zo wordt de samenkomst doorgeschakeld naar een volgende ontmoeting. Het toont hoe de ketting van afzonderlijke ontmoetingen twee mensen aaneenrijgt.

The play goes on

Ook op andere momenten wordt buiten het toneel getreden. Ikzelf krijg van Anna (Katelijne Verbeke) de plant in handen gedrukt die haar aan tafel gezelschap houdt. In een vreugdedans met Ndriek grist ze de plant van tafel hun omarming in, maar als zij willen gaan liggen moet ze hem toch weer kwijt. Wanneer ze een ontmoeting later na een confrontatie in huilen uitbarst vraagt ze het publiek om een zakdoek.

Een ‘vormaspect’ van heel andere aard is de projectie op de achterwand van het toneel. Gedurende de hele voorstelling zien we het gelaat van een tere jongeman, zwart-wit en engelachtig, met vleugels. Zijn rustig ogenknipperen verraadt zijn aanwezigheid, maar wat doet hij daar? Pas tegen het eind komt zijn rol tot leven. De ingrepen pakken goed uit en lijken te zeggen: liefde gaat verder dan één relatie.

Meer

Theatergroep Malpertuis laat je alle kanten zien van de liefde. Hoe diep het stuk gaat, hoe goed het gezelschap is, hoe interessant de dialogen zijn, en waar hun verliefdheid allemaal toe leidt, kan ik niet navertellen. Daarom, in liefdesnaam, zoek ze op!

Iets over de liefde is tot en met 19 mei te zien door heel Nederland.