Verslaggevers onder vuur van informatievacuüm

Hotel Al Awali is het pershotel in een oorlogsgebied. Welke oorlog, waar en wanneer, dat maakt niet uit. Drie journalisten – een geluidsman, cameravrouw en presentatrice – zitten op hun kamer. De stilte heerst zowel buiten als binnen via de radio. Er is geen nieuws, geen licht, geen satellietverbinding. Een informatievacuüm, angst en vooral veel vragen. Wat is er aan de hand? Is deze stilte het einde van de oorlog of enkel een adempauze? Waarom mogen ze het hotel niet meer verlaten? Wie zijn de mannen met bivakmutsen en kalasjnikovs? Worden ze in de gaten gehouden? En door wie? In Hotel Al Awali kaart Productiehuis Brabant deze en andere vragen aan.

Tastbare angst

De angst is bijna tastbaar tijdens de voorstelling. Als Hotel Al Awali ergens in slaagt, is het wel het neerzetten van de spanning en angst van isolatie en onzekerheid. Het laat goed zien wat de effecten van angst zijn. Hoe angst kan verlammen en hoe het je hysterisch kan maken. Decor en een penetrante brandlucht dragen hieraan bij, maar vooral het spel en de tekst zijn hiervoor verantwoordelijk. Als publiek hoor je namelijk niet alleen wat de personages zeggen, maar ook wat ze denken. Al fluisterend neem je kennis van wat er zich tussen de oren allemaal afspeelt. Dit gebeurt niet rustig en geordend, maar net zoals bij echte gedachten: rommelig, onsamenhangend en chaotisch.

Beeld van de realiteit

Ook andere thema’s komen boven drijven, met name door de botsende persoonlijkheden van de personages. Geluidsman Mike is de stille. Hij heeft slechts enkele regels tekst en ook zijn gedachten krijgen we niet te horen. Cameravrouw Raf is door de wol geverfd. Het is niet haar eerste oorlog en zij wil erop uit om er achter te komen wat er nu echt aan de hand is. Ze is letterlijk niet bang haar handen vuil te maken terwijl ze graaft naar de waarheid. Dit in tegenstelling tot Gaby, de presentatrice op hoge hakjes die net uit een RTL Boulevard-achtig entertainment programma moet zijn gestapt. Na haar tijd in Hollywood waar alles zo enorm nep was, heeft ze besloten een ‘echte’ journaliste te worden en weer met beide benen in de realiteit te staan. Onsuccesvol, want wanneer puntje bij paaltje komt, leeft zij liever in de veilige wereld van de film. Ze bestookt haar partners met verhalen over Julia (Roberts) die zij in Holllywood heeft ontmoet. Gaby erkent dat zij sommige gebeurtenissen pas gelooft wanneer ze op tv zijn. 11 september werd voor haar pas echt toen de beelden, als een indrukwekkende film, op het scherm tot leven kwamen. Ook nu in het hotel verschuilt zij zich het liefst achter een aangename fantasie en schroomt ze niet met haar zonnebril en hoge hakjes voor de camera een verhaal te verzinnen over wat er buiten allemaal gaande is.

Realiteit in beeld

Het overheersende thema van film versus werkelijkheid komt ook prachtig naar voren aan het begin van de voorstelling wanneer acteur en actrices wel klaar staan in het decor, maar het verhaal zich afspeelt op film met een live voiceover. De betekenis hiervan wordt pas duidelijk naarmate het stuk vordert, want in eerste instantie is het gewoon een aparte manier om de actie te introduceren. De voiceover met Gaby die maar door- en doorratelt tegen een stilzwijgende Mike en haar gedachten over hoe hij haar negeert en hoe roekeloos Raf, die op dat moment buiten is, zich gedraagt, is grappig en op hetzelfde moment toch dwingend serieus.

Situatieschets

Ondanks het idee achter Hotel Al Awali en de soms erg interessante uitvoering, is er ook een aantal kritische noten bij de voorstelling te plaatsen. Het spel van de twee dames, Liesje De Backer en Karlijn Sileghem, is goed, maar kent iets te weinig nuance. Er is geen duidelijke opbouw naar een climax omdat de spanning op vrijwel ieder moment heel hoog is. Daardoor zakt het stuk halverwege een beetje in, zoals werd geïllustreerd door de ietwat forse meneer die naast me in slaap is gevallen. Rikkert Brok, die Mike speelt, is zelf geluidsman en zou zijn rol theoretisch dus perfect moeten kunnen vertolken. Brok is echter duidelijk geen acteur en hij mag dus blij zijn dat het gebruik van zijn acteertalent beperkt is gebleven tot enkele zinnen. Tenslotte mist Hotel Al Awali een duidelijke verhaallijn. Het stuk is meer een situatieschets en al is deze nog zo succesvol, het ontbreekt daarbij aan de nodige progressie. Hierdoor blijf je als publiek wachten op een clou of plotverandering die uitblijft en komt het einde relatief onverwacht.

Kortom, Hotel Al Awali weet op soms indrukwekkende en ingenieuze wijze bepaalde relevante en actuele thema’s aan te stippen en uit te werken, maar slaagt er vanwege gebrek aan opbouw en verhaal niet in van begin tot einde te boeien.

Hotel Al Awali is nog te zien tot en met 9 april in verschillende theaters. Klik hier voor de speellijst.