Vijf kwartier kwaliteit

Vader (Marcel Musters) werkt bij de tv, moeder (Joan Nederlof) zit in de politiek. De kinderen gaan naar school en zitten op zwemles. Er gebeurt niet zo veel bijzonders tijdens de ‘quality time’ van dit doorsnee gezin. De kinderen liggen in bed en komen er later stiekem even uit, wat werktelefoontjes worden nog gepleegd, er is een feestje bij de buren en een berichtje van oma. Maar de voorstelling zorgt voor een ongewone kijk op deze doordeweekse gang van zaken.

Wie zorgt voor wie?

Vader wil verzorgd worden, heeft last van diarree en gedraagt zich daarom als een ter dood veroordeelde. Moeder is moe, wil niet alleen zijn en verzoekt achteloos of ze niet even gelikt kan worden voor de broodnodige ontspanning. Musters en Nederlof halen hun hele repertoire van groteske gebaren uit de kast bij het neerzetten van deze carrière beluste blaaskaken. Maar door de vaart en de spitsvondigheden wordt de humor nergens flauw; de voorstelling is scherp en komisch. En hoe hilarisch ook, de overtrokken reacties zijn toch heel herkenbaar. De vraag wie een middag vrij gaat nemen om zoonlief naar zwemles te brengen ontaardt in een grimmige strijd. Tijdens je gegrinnik voel je ook schaamte, ergernis en ontzetting. Om het ontbreken van liefde en plezier en het zegevieren van nietsontziende egotripperij.

Machteloos

De boomlange Willem de Wolf speelt het zoontje van zes die doodsbang is voor zijn zwemles de volgende dag. Lineke Rijxman speelt het eigenzinnige dochtertje van vier die haar broertje heldhaftig bijstaat. Ze worden aangesproken met ‘pikkie’ en ‘prinsesje’; hoe ze echt heten horen we niet. Met hun sterke spel zetten ze bijzondere, genuanceerde karakters neer die met kinderlijke helderheid soms volwassen reageren. Hun drama’s worden zo verre van kinderachtig maar invoelbaar en reëel: in het diepe zwemmen is eng en voor het eerst naar school gaan ook. En het valt vooral niet mee om klein, eerlijk en empathisch te zijn, en jezelf machteloos overgeleverd te weten onder het mom van de liefde.

Zwarte aanklacht

Na afloop straalt Joan Nederlof je op de affiches onherkenbaar tegemoet. Ze lacht, en dat heb je haar in haar rol als moeder niet een keer zien doen. Op haar buik is een grijnzende mond getekend, een gapend verslindend gat. Quality Time duurt slechts vijf kwartier en schetst een snelle, komische, maar zwarte aanklacht tegen het moderne jachtige gezinsleven. Wat gebeurt er als er echt niemand meer de tijd en wijsheid heeft om lief te hebben en te zorgen? Van de mannen bij de tv moeten we het niet hebben, van de vrouwen in de politiek waarschijnlijk ook niet. Van de kinderen misschien? Nog maar eens goed nadenken over wat je op je verlanglijstje zet en ondertussen deze mooie voorstelling gaan zien.

Quality Time is dit seizoen nog te zien tot en met 27 mei 2006.
Voor een actuele speellijst kijk op de site van mugmetdegoudentand.