Hilariteit en beheersing

 

Soms moet je iets gewoon héél serieus nemen om tot een hoger niveau te komen. Zeker in de Japanse vechtkunst. Je moet er natuurlijk wel wat voor over hebben en niet zeuren als je bergen en sneeuw moet trotseren. Of een tafel op je rug meesleept. Als je maar genoeg je best doet, ga je vanzelf begrijpen wat het inhoudt om een echte krijger te zijn.

Kartonnen bordjes
Op het podium ligt een van de mannen (Gerindo Kartadinata) onder een tafel, voor een kamerscherm en planten die Japans groen moeten voorstellen. Achter het scherm staat een andere speler (Jochem Stavenuiter) in een soort kamerjas. Met zijn koddige wapenuitrusting biedt hij vol overgave weerstand aan een denkbeeldige tegenstander terwijl zijn kameraad een papieren vis vangt. De mannen doen verwoede pogingen om zich te gedragen als echte Samoerai – de krijgersklasse van het oude Japan.

Met hilarische lichaamstaal nemen de spelers het publiek mee in hun wereld van zwaardvechten, bloemschikken en (quasi) Japans vertoon. Op kartonnen bordjes komen ironische levenswijsheden voorbij: ‘Het is goed om een boek te kiezen en het uit te lezen.’ Of ‘Trek pas ten strijde nadat je gewonnen hebt.’

Nauwkeurige timing
Het is niet echt duidelijk waar de wijsheden en krijgskunsten toe moeten leiden, maar stuurloos wordt De Samoerai daar niet door. De hilarische oefeningen bezorgen het publiek het ene lachsalvo na het andere, maar dankzij de nauwkeurige timing van de spelers zitten er ook een paar echt ontroerende momenten in de voorstelling.

In het tweede deel maakt het Japanse decor plaats voor een slaapkamer, waarin de moeder of oma van een van de krijgers haar laatste adem dreigt uit te blazen. Onzeker proberen de krijgers contact te maken, maar hier halen de Japanse maniertjes weinig uit… Dit gedeelte van de voorstelling is soms wat traag, maar zorgt voor een mooi contrast met het uitbundige eerste deel. Wat valt er nog te dienen? In een verstilde choreografie bewijzen de krijgers de oude dame een laatste eer.

Bambie 17 is een sprankelende en ontroerende voorstelling waar het spelplezier vanaf spat. De spelers beheersen hun lichaam tot op de vierkante millimeter, maar toch ziet het spel er net zo luchting uit als een circusmeisje dat ogenschijnlijk zonder moeite de ingewikkeldste acrobatische trucjes uitvoert. Met De Samoerai bewijst Bambie wederom dat goed theater geen woorden nodig heeft.