Theater / Voorstelling

Freakshow of Freaky show?

recensie: Jeremy Wade - Throwing Rainbows Up

Een man in een ijsberenpak en een jongen en meisje in kleurige vakantiebroekjes, komen door een achterdeurtje het donkere podium op. De ijsbeer gaat aan de zijkant achter een lange tafel vol audiomix-apparatuur en drumstel zitten. De Suske en Wiske-achtige figuren schuifelen met starende ogen, autistische bewegingen en tong uit de mond op hun glimmende gymschoenen op het publiek af. De toon is gezet.

Throwing Rainbows Up is een multimediale LSD-achtige performance van golven energie en momenten van vertedering, extase en absurditeit. Choreograaf Jeremy Wade won in 2006 in New York een Bessy Award voor zijn voorstelling Dance Theater Workshop. Net als vele anderen op het festival Something RAW, is Wade een typische exponent van de SNDO, de School voor Nieuwe Dansontwikkeling. In deze opleiding heeft men lak aan bestaande dansconventies en zoekt men actief het experiment, net zoals eind jaren zestig, zeventig en zelfs tot begin jaren tachtig heel gewoon was. Voor moderne dans in de klassieke betekenis hoef je dus niet bij Wade te zijn. Bewegen is kruipen, schuifelen, hupsen, liggen en kronkelen, met contouren van gechoreografeerde dans.

IJsberen en sociaal afwijkenden

~

Wade’s laat zijn dansers in Throwing Rainbows Up de kinderlijke en soms dierlijke zijnswereld uitbeelden van sociaal ‘afwijkenden’, zoals autisten, mongolen en debielen. Met hún manieren van contact zoeken, feesten, leven, baren en ruzie maken en hun piepende, door elektronica vervormde stemmetjes, murmelend en giechelend als smurfen. Knap geobserveerd en naar het podium gebracht door Wade, soms tot freaky proporties.

Centraal in de voorstelling staan de door de beer live geproduceerde (elektronische) soundscapes. Soms bonkend en opzwellend tot orkaankracht, dan weer op het niveau van brommen, fluisteren en fladderende zee- en heelalgeluiden. Regelmatig springt de ijsbeer achter het drumstel en speelt keiharde roffels en solo’s, vol vervorming en als aangever van hoogte- en omslagpunten in de voorstelling. Op andere momenten maakt de beer van de voorstelling een discoshow met veelkleurige belichting en rookgordijnen.

Een over-de-top orgastische freakshow

Tot het midden van de show heb je het gevoel naar een voorgeprogrammeerde serie acts te kijken. Daarna vervlechten de bewegingen, geluiden en lichtexplosies zich tot een totale kakofonie van heen en weer golvende energiemomenten en groteske positiewisselingen van dansers en ijsbeer. Freaky, maar ook een freakshow. Leuk voor liefhebbers van gekte, voor alle anderen waarschijnlijk totaal over de top.

Gezien op het Something Raw Festival.