Theater / Voorstelling

Een walhalla voor alfa’s en bèta’s

recensie: Jan Beuving en Daan van Eijk - Reken maar nergens op

Het knusse doch muffe Werftheater in Utrecht is afgeladen. Hoewel het podiumpje een schooltoneelstukje doet vermoeden, wordt de knullige entourage overspoeld door de gezwindheid van het getalenteerde duo.

Jan en Daan of Daan en Jan, want dat is immers hetzelfde, razen met prachtige bewoordingen door de geschiedenis van de exacte wetenschappen. Af en toe blijven ze staan bij een wonderbaarlijk verhaal over een van hun nerdhelden, zoals het legendarische rekenwonder Wim Klein en de ongeëvenaarde natuurkundige Hessel de Vries. In de drang naar het verklaren van de wereld en het heelal wordt niet geschroomd andere wetenschappen te betrekken. Er wordt op los geflirt met biologie, filosofie en religie, wat ook voor het publiek zonder bèta-achtergrond resulteert in een boeiende voorstelling.

Signatuur
Als ware poëzie zijn de teksten in elkaar geweven. Met belegen woorden en vernuftige zinsconstructies weten Jan en Daan een stempel te drukken op hun werk. Hoewel de stijl van de liedjes in snelheid en begeleiding soms wat eenzijdig lijkt, hoort de aandachtige luisteraar interessante maatsoorten en akkoordprogressies voorbij komen. Toch zijn de Ruitjesblues en het prachtige Lot een aangename afwisseling. Vooral laatstgenoemde spreekt tot de verbeelding en doet de drang naar het zoeken van verklaringen even vergeten. De kunst van het vertellen hebben de heren aardig onder de knie, waardoor je steeds wordt meegezogen in de verhalen die vol zitten met grappige woordspelingen.

Als een Jekko
De sneltreinvaart zit niet alleen in de liedjes, maar ook in de afwisseling van de scènes. Een aantal van deze scènes lenen zich op zichzelf al voor een voorstelling, waardoor er soms enige diepgang blijft liggen. Door deze afwisseling word je als toeschouwer overigens wel continu geactiveerd om je juiste geheugensporen op te duikelen. Hilarische conversaties bij het loket voor moeilijke vraagstukken, die het multi-interpreteerbare karakter van taal aantonen, lopen als een laagdrempelige rode draad door het programma heen. Ook hier kunnen alfa’s hun hart ophalen.

Intellectueel en braaf
Als kibbelende buurjongetjes nemen ze je mee langs toevallige ontdekkingen. Bij de ontdekking van het toeval staan gereformeerde Jan en nuchtere Daan lijnrecht tegenover elkaar. Met dit contrast wordt gedurende de voorstelling wat voorzichtig gespeeld, een felle confrontatie blijft dan ook uit. Er wordt gemierenneukt en verlangd naar anatomieles van Doutzen Kroes en snaartheorie van Janine Jansen. Wellustiger wordt het niet. Intellectueel theater is het zeker, academici worden dan ook naar hartenlust bediend. Jan en Daan verstaan naast hun exacte vakgebied ook zeker het vak van de literaire (lied-)kunst. Gaat dat zien!