Over schoonheid valt te twisten – Techniek voert boventoon

Een wat harde introductie voor toch niet het eerste het beste gezelschap. Op het eerste gezicht lijkt het alsof de choreografieën nog verder uitgedacht moeten worden. In Ballade, het eerste stuk, zijn metalige bolle animatiefiguurtjes op de achtergrond geprojecteerd. Zij volgen in eerste instantie min of meer de bewegingen van de ‘eenzame’ hoofdfiguur. Abrupt eindigen en beginnen deze achtergrondbeelden, waardoor de twijfel over de technische toestand toeslaat. Heel even is het lieflijk, wanneer de danseres een zilveren bal ontdekt en daarmee in de lucht begint te spelen. Helaas is dit effect snel verdwenen en verschijnen de metalige mannetjes weer.

Spiegels

Night Winds en Fountains fascineren even, door de prachtige belichting van de enorme wit wapperende gewaden van de dansers. De dansen zelf stellen dan teleur: veel verder dan het zwaaien met de verlengde armen komt het niet. Het effect van de zes spiegels die in een halve cirkel zijn opgesteld, is daarmee wel groot. De repeterende bewegingen komen dubbel aan, wat korte tijd een mooi effect geeft en net niet te lang duurt om te vervelen.

De Nikolaïs Suite bestaat uit vier korte dansen die weinig samenhang vertonen op de akelige muziek en de weinig verrassende bewegingen na. De kostuums hebben iets weg van taartjes op wieltjes die zenuwachtig over het podium bewegen. Enkel de schaduwen die zij op de achtergrond achterlaten zijn grappig om te volgen en zetten je soms op het verkeerde been. Tussendoor beweegt een vijftal dansers met verlengde armen verstopt in kokers over het podium, ze raken elkaar aan, vormen een ketting en vervolgen hun weg. De muziek is zo mogelijk nog minder toegankelijk. Overigens zijn de ‘armen’ prachtig vormgegeven en heeft het beeld iets dierlijks. Bijzonder is het dan wanneer de laatste dans van de vier van begin tot eind het publiek op het puntje van hun stoel zet. De dansers stoeien met enorme platte elastieken die driedimensionaal het podium doorkruisen. De synchronisatie is perfect waardoor er één geheel ontstaat. Het moet ongelooflijk ingewikkeld én zwaar zijn om dit zo neer te zetten, maar het verwondert dat het er zo gemakkelijk uit ziet.

Mooi van eenvoud

Na de pauze komt de tweede traktatie die bewijst dat Introdans ook zonder techniek iets prachtigs kan neerzetten. Slechts twee brede trappen in zwart-wit vormen het decor. Meer dan twintig minuten zijn de acht ook in zwart-wit geklede dansers bezig de trappen op te klimmen en af te dalen. Dit alles in dezelfde staccato stappen met dezelfde handbewegingen die het vaste tempo van de pas ondersteunen. Het is mooi van eenvoud door hetzelfde ritme, terwijl ondertussen de dansers elkaar op verschillende manieren passeren waardoor het spannend wordt. Een diepe zucht en een glimlach wanneer het stappen uiteindelijk stopt op het hoogtepunt.

Introdans Ensemble voor de Jeugd is tot en met 31 mei te zien met Beeldschoon! in diverse theaters in Nederland, België en Duitsland. Voor speellijst klik hier.