In de ban van het goud

Een brief en een kist vol goud zijn de aanleiding voor de spannende tocht die Dr. Kroch in deze voorstelling maakt. Samen met zijn assistent Valet gaat hij op weg naar het kasteel van de Hertog van Woestewolf om hem te genezen van zijn goudkoorts. De rovers Oenk en Boenk volgen hen in hun kielzog: hun oog is gevallen op het glimmende goud, dat ze maar al te graag willen hebben.

Balans tussen spannend en luchtig

Het Filiaal zet dit stuk op een voor kinderen zeer aantrekkelijke wijze op de planken. Het is een vlotte voorstelling waarin de belangrijkste gebeurtenissen elkaar snel opvolgen. De sterk uitvergrootte karakters houden de kinderen tot het eind geboeid. Valet (Stijn Westenend) is met zijn eerlijke blik de tegenhanger van de wereldvreemde dokter en zorgt hiermee voor veel herkenning bij de kinderen. De fysieke humor van de rovers Oenk en Boenk (Alexander Wolff en Arie Rustenburg) maakt de voorstelling – geschikt voor kinderen vanaf zeven jaar – op de juiste momenten wat luchtiger, zodat het niet te spannend wordt.

Deze balans is mede aan het orkest te danken. Op het podium voorzien zij elke afzonderlijke scène van prachtige muziek en van de juiste sfeer. Ook de beelden die worden opgeroepen leveren hieraan een effectieve bijdrage. Zo spreekt het klooster waar Kroch en Valet belanden tot de verbeelding door kleurige projecties die doen denken aan mozaïekvloeren en glas-in-loodramen. De bomen op weg naar het kasteel en het kleurrijke huisje van Dr. Kroch geven de voorstelling bovendien een sprookjesachtig uitstraling mee.

‘Hebben, hebben, hebben’

Het publiek wordt echter niet alleen maar aangesproken op zijn verbeeldingskracht. In De Vloek van Woestewolf zit, net als in sprookjes, ook een boodschap verborgen. Het willen ‘hebben, hebben, hebben’ van het goud blijkt immers geen slim plan van de rovers. Duidelijker kan dit voor de jeugd bijna niet zijn. Dat het bij de zucht naar kennis van Dr. Kroch in feite om hetzelfde draait, is wat moeilijker over te brengen en moet eindeloos worden herhaald om bij een jong publiek te beklijven.

Naar het einde van de voorstelling toe, lijkt de vaart van het verhaal bovendien wat slordigheden met zich mee te brengen. We zien bijvoorbeeld dat de broers bij het bed van de Hertog van Woestewolf komen staan, terwijl de tijd even daarvoor door Valet was stilgezet. Zo zijn er nog een paar van die momenten die bij het volwassen publiek vraagtekens zullen oproepen. Wat echter overheerst is een boeiende voorstelling waar je met de hele familie van kunt genieten, om ten slotte met een glimlach op je gezicht de zaal te verlaten.

De Vloek van Woestewolf is nog tot en met 27 november 2011 te zien in diverse theaters. Op 24 januari 2012 volgen nog twee voorstellingen in de Stadsschouwburg in Utrecht