Theater / Voorstelling

Weinig spanning en te expliciet

recensie: Dodelijk Verlangen

Dodelijk verlangen, gespeeld door het gezelschap Fantasten, is een muzikaal kostuumdrama over liefde, lust, hartstocht en romantiek. Naast de romantiek, die gedurende de voorstelling de nodige barsten vertoont, laat ook de kwaliteit van de performance op sommige momenten te wensen over.

In deze fysieke muziektheatervoorstelling spelen acteurs Marle Brouwer en Steef Hupkes de rollen van de twee hoofdpersonages: Victor en Madeleine, graaf en markiezin. In aanwezigheid van drie violisten en een cellist van het Ragazze Strijkkwartet (bestaande uit Rosa Arnold, Jeanita Vriens, Annemijn Bergkotte en Geneviève Verhage) speelt zich een spel van aantrekken en afstoten af. Victor houdt van Madeleine, maar Madeleine zet Victor aan tot het versieren van een andere vrouw. Ze ziet dit als een test, zodat hij zijn liefde voor haar kan bewijzen. Aanvankelijk stribbelt Victor tegen, maar wanneer hij toch zijn zinnen zet op de celliste, is Madeleine boos, jaloers en ongelukkig. Ze vermoordt de celliste met haar strijkstok en vergiftigt haar geliefde Victor aan het diner.

Sfeervolle livemuziek in een sfeervol decor

Dit alles speelt zich af op een fraai decor. De achterwand, gemaakt van witte bruidsjurken, is prachtig en functioneel: de spelers verdwijnen er in, rennen er doorheen en komen er achter vandaan tevoorschijn. De witte kroonluchters en vele looplampen zorgen voor een mooie belichting. In dit decor worden dans, beweging, tekst en muziek met elkaar verweven. Het strijkkwartet steelt echter de show. De muziek die zij maken sleept de toeschouwer mee in het verhaal en maakt de sfeerbeelden compleet. Zeker in het begin van de voorstelling munt deze samenwerking van audio- en visuele kunst uit in energie, originaliteit en spanning.

Al snel is die spanning echter verdwenen. Waar in sommige voorstellingen bijzondere elementen te weinig recht wordt aangedaan, is hier sprake van het tegenovergestelde. De muzikanten zijn tegelijkertijd ook dansers, decor, tegenspelers en omstanders. Ze worden werkelijk overal voor ingezet. Het is te veel, op deze manier komt de bijzondere samenwerking met dit strijkkwartet niet meer tot zijn recht.

Daarnaast blijkt het hele stuk tot in de puntjes te zijn gechoreografeerd. Ruimte voor spontaniteit is niet aanwezig, alles is voorspelbaar en zelfs voor een kleine handeling als het dekken van een tafel, is een choreografie bedacht. Er wordt niets aan de twijfel overgelaten in deze voorstelling. Daardoor is de boodschap over de verwoestende kracht van de liefde, lust en jaloezie bijna niet te missen. Is het je de eerste keer niet opgevallen, dan wordt het op een andere manier nog voldoende herhaald om het tot je door te laten dringen.

Een jeugdig dodelijk verlangen

Hoewel Dodelijk Verlangen niet specifiek wordt gepresenteerd als een voorstelling voor jongeren, zal deze met zijn helderheid en flitsende uitstraling toch vooral een jong publiek aanspreken. Het is daarom goed dat Fantasten met hun voorstelling langs een aantal middelbare scholen gaat. Toch is het flitsende karakter niet voldoende om de vele herhalende elementen te verhullen. Ook voor scholieren zou het allemaal wel eens wat te langdradig en expliciet kunnen zijn.