Body Anonymous

Empty White Horse gaat over het mannenlichaam in zijn verschillende facetten. Over het mannenlichaam in de dans en de invloed van stereotypen in de samenleving. Dans is in onze westerse samenleving vaak een patriarchale aangelegenheid geweest. Het werd bedacht, beheerd en geregeerd door mannen.

Deze macht en de macht in het algemeen, lijkt een ongrijpbaar verschijnsel. Hoe komt het tot uitdrukking in het lichaam? En wat heeft het voor invloed? Dit zijn hersenspinsels die allemaal voorbij komen in Empty White Horse.

Prettige Muziek

De componist Mark Poysden loopt bedachtzaam over het toneel. Opeens laat hij de voorste rij schrikken. Het publiek lacht, de stemming zit erin. Vervolgens beginnen drie dansers (twee mannen en een vrouw) te bewegen. De componist neemt na enige tijd plaats achter een doorzichtig scherm en maakt daar de rest van de voorstelling fantastische muziek; merkwaardige soundscapes en tracks met melancholische beats. De dansers doorlopen diverse stadia van de dansgeschiedenis. Beginnend bij het klassieke repertoire, dansen ze even later typische moderne dans bewegingen.

Wat opvalt is dat de danseres mannenkleding draagt en daarmee gelijk een androgyne rol aanneemt. Het gaat over de rolverdeling tussen man en vrouw en de verwachtingspatronen in de samenleving. Dit alles komt voorbij in een – letterlijk – abstract jasje.

Projecties

In de tweede helft van de voorstelling wordt het materiaal wat speelser. Vloeiende en ook alledaagse bewegingen komen voorbij. Hiermee bevat de voorstelling een breed palet aan bewegingsstijlen. Ook betreedt een tweede vrouw, nu ook echt gerepresenteerd als vrouw, het podium. Tegen de wand van een groot wit scherm, bekijken de dansers hun schaduwen waarin ze diverse rollen en lichaamshoudingen beoefenen. Daarna wordt er op het scherm een prachtige stad bij nacht geprojecteerd.

Zwart-wit tinten

Gallagher gebruikt diverse iconen en hanteert daarnaast ook een eigen bewegingsstijl. Een allegaartje van beweging. De voorstelling snijdt een aantal aan elkaar verwante thema’s aan, maar een helderde rode draad of een chronologie ontbreekt. Toch werkt deze mix niet bevreemdend. Doordat dans, muziek en video elkaar in sfeer goed vinden, werkt het eigenlijk wel prettig. Af en toe zie je flarden van de thematiek, de rest kun je er zelf bij verzinnen. De zwart-wit tinten geven de voorstelling nog wat extra flair. Empty White Horse is een stijlvolle, transparante voorstelling.