Tegenstrijdige gevoelens

Aan zijn moeder is de jongen heel trouw, hij gaat elke zondagmiddag en soms woensdagmiddag naar haar toe. Elke keer heeft zij opnieuw veel uitleg nodig. Soms, om veel drama te voorkomen, gaat hij mee in haar fantasieën. Zo is zijn oma al lang overleden, maar telkens denkt zijn moeder dat zij nog leeft. De ene keer kiest hij ervoor te vertellen dat ze is overleden, de andere keer gaat hij erin mee. Doordat hij daar elke week komt, kent hij werkelijk alle patiënten die er rondlopen. Deze mensen kunnen heel grappig zijn, maar maken hem soms ook wel bang, doordat sommigen hem intimideren. Plotseling, midden in de nacht, staat zijn moeder bij hem thuis op de stoep. Niemand weet wat er is gebeurd, maar hij is allang blij dat ze weer thuis is.

Een typische puber is de jongen, die het liefst de hele dag niks doet, maar daarnaast gehaast volwassen lijkt te moeten worden; zijn moeder kan namelijk niet goed meer ouder zijn. Aan zijn vader heeft hij geen boodschap, die wil zelfs alweer opnieuw trouwen. Er zijn veel tegenstrijdige gevoelens waar de jongen mee kampt; aan de ene kant wil hij niet dat zijn vader hertrouwt, aan de andere kant kan hij het wel begrijpen. Enerzijds zou hij op zondag middag iets met zijn vrienden willen doen, anderzijds wil hij zijn moeder niet in de steek laten.

Heel zwaar, maar toch ook grappig
Eleonora is een autobiografische solovoorstelling van Jochem Stavenuiter binnen het gezelschap Bambie. Hij weet alle personages goed neer te zetten; door verschillende manieren van bewegen en praten is het duidelijk wie hij speelt en zijn de personen heel overtuigend. Het is daarnaast makkelijk te achterhalen dat de jongen aan Stavenuiter refereert: ‘Die jongen…ik dus eigenlijk…’. Ook al is het onderwerp van de voorstelling heel zwaar, toch bevat zij lachwekkende elementen. Zo worden sommige demente patiënten op een grappige manier neergezet. Er is bijvoorbeeld een patiënte die constant heel hard roept hoe ze heet, waar ze naartoe gaat en dan nog vraagt of de jongen weet wie ze is. Als hij hier bevestigend op reageert, is ze erg blij.

Stavenuiter zet een heel intense voorstelling neer, waarin hij veel sympathie voor de jongen weet op te wekken. Misschien speelt hierin mee dat het om hem zelf gaat, wat alles erg intiem maakt. Verscheidene personages worden op zo’n overtuigende manier neergezet, dat vele acteurs hem dat wellicht niet na hadden kunnen doen. Een goede en overtuigende voorstelling, zeker een aanrader.