Sierlijk kabbelend stroompje sleept niet altijd mee
Vibrafonist: het is geen beroep dat je dagelijks hoort. Zulke originele als Masayoshi Fujita bestaan er al helemaal weinig. Op Apologues laat de Japanner zijn bijzondere spel begeleiden door onder meer viool, klarinet en accordeon, met een prettig maar af en toe wat spanningsloos album als resultaat.
Avant-gardelabel Erased Tapes heeft er weer een bijzondere artiest bij: de Japanse Masayoshi Fujita, die zijn weinig alledaagse instrument, de vibrafoon, op weinig alledaagse wijze bespeelt. Door de toetsen te beplakken met materialen als folie en metaal, en dankzij zijn niet traditionele speelwijze, geïnspireerd door jazz en elektronische muziek, verkent hij onbekende muzikale wateren. Zo ook op Apologues, zijn solodebuut.
Sierlijk en sprookjesachtig
Onbekende muzikale terreinen verkennen doet hij echter niet alleen met de vibrafoon. Onder meer viool, cello, klarinet en accordeon begeleiden het spel van Fujita, dat overigens wel de hoofdrol opeist. Songtitels als ‘Tears of Unicorn’, ‘Beautiful Shimmer’ en ‘Knight and Spirit of Lake’ geven wel zo’n beetje aan hoe dat dan klinkt: kalm, sierlijk en sprookjesachtig. Een album om bij weg te dromen, dus.
Dat betekent niet dat het altijd lichtzinnig is. Zo is ‘Tears of Unicorn’ voorzien van strijkers die, in prachtige harmonie met het vibrafoonspel, de track een zweem van melancholie meegeven. Een ander hoogtepunt is ‘Swallow Flies High in the May Sky’, waarin een serene klarinetmelodie ontroert. Ook ‘Flag’ valt op, maar dan juist door de ietwat dreigende ondertoon en de stuwende strijkers die het nummer een zekere drive geven.
Een beetje saai
Een drive vind je op de rest van het album niet terug, en daar huist ook het gevaar voor de plaat. Het is overduidelijk niet de bedoeling van Fujita om zijn luisteraar op het puntje van zijn stoel te zetten, en dat hoeft ook niet als je zulke mooie composities kunt schrijven als die van bovenstaande nummers. Er zijn echter ook momenten waarin het album wel erg spanningsloos wordt. ‘Beautiful Shimmer’ en ‘Knight and Spirit of Lake’, beide nummers waarin de vibrafoon het in zijn eentje moet zien te rooien, meanderen bijvoorbeeld op weinig enerverende wijze een beetje in de ruimte.
Het is door dit soort momenten dat Apologues niet de volle veertig minuten boeit en bij wijlen zelfs een beetje saai wordt. Dat is jammer, gezien de grote compositievaardigheden die Masayoshi Fujita laat horen tijdens de sterkere delen van dit album. Over het algemeen biedt de plaat echter een sfeervolle en prettige luisterervaring met enkele memorabele hoogtepunten. Er leidt bovendien geen twijfel aan dat we van de eigenzinnige Fujita, gezien zijn verblijfplaats in het inspirerende Berlijn en zijn plek tussen de artiesten van Erased Tapes, nog veel moois gaan horen.
