Scott Fagan plays South Atlantic Blues

Fagan speelt het album South Atlantic Blues dat in 2015 opnieuw werd uitgebracht van de eerste tot de laatste noot en vult zijn optreden daarna aan met twee nummers van de nog op te nemen opvolger, de rockopera Soon. Ondersteund door een band met jonge muzikanten met daarin toetsen, elektrische gitaar, bas en drums laat Scott Fagan een uitstekende vertolking horen van zijn verloren klassieker uit 1968.

Hervonden

Als de eer van het eerste niet-Beatles album van platenlabel Apple destijds niet naar James Taylor was gegaan, dan was South Atlantic Blues een hit geweest en was Scott Fagan naar alle waarschijnlijk uitgegroeid tot een ster. Het lot besliste anders, maar vorig jaar keerde dat lot ineens en werd het album – en de artiest – herontdekt. De huidige zegetocht bewijst dat het album de aandacht heeft gevonden en gewaardeerd wordt. Het verhaal van Fagan wordt nu door velen gehoord.

De nu eenenzeventigjarige folkzanger is gelukkig nog prima bij stem en geniet met volle teugen van de aandacht die hem nu ten deel valt. Fagan steekt niet onder stoelen of banken dat hij blij is om nu op het podium te staan. Hij krijgt daarbij een zaal die bij aanvang gevuld is met zo’n driehonderd belangstellenden, een aantal dat al snel aangroeit tot zo’n vijfhonderd luisteraars. Er zijn er maar weinig die weer vertrekken op zoek naar een andere ontdekking. Hij zet samen met zijn band in met de uitroep “I’m Gonna Get Ya”. Dat maakt hij gedurende het uur dat hij speelt ook helemaal waar. De opening van het concert is uiteraard gelijk aan de opening van het album. ‘In My Head’ dendert heerlijk door de grote zaal van TivoliVredenburg. Fagan laat direct met zijn band horen hoe overtuigend ze samen klinken.

Aanstekelijk enthousiasme

Ondergetekende dacht bij de eerste beluistering, zonder het achtergrondverhaal te kennen, te maken te hebben met een nieuw jong talent. Zo onbevangen draaide ik de eerste keer het album; een ervaring die ik nog steeds koester als het plaatje weer eens op de speler staat. De tien liedjes bevatten een welhaast unieke kwaliteit. Ze zijn tijdloos als je ze nu hoort en hebben daarbij niets ingeboet aan zeggingskracht.

Live klinkt het allemaal iets steviger en wordt de folk een heerlijke folkrock. Fagan breekt tijdens de enthousiaste vertolking van het titelnummer een snaar van zijn gitaar. Even wordt het optreden onderbroken, terwijl de bassist de gitaar achter de coulissen laat repareren. Een moment dat Fagan aangrijpt om wat van de historie te vertellen en verhaalt hij over het moment dat het album in de archieven werd gevonden en zo de aandacht trok. Met enige vertraging wordt uiteindelijk de muziek voortgezet. Zelfs het licht psychedelische ‘Tenement Hall’ waarbij de gekte lijkt toe te slaan, wordt fraai gespeeld. Heel mooi is het moment waarop Fagan akoestisch ‘In My Hands’ speelt terwijl de drummer even pauzeert. Het publiek luistert stilletjes en na afloop lijkt het applaus des te heviger.

Gelukkig is enige ‘over time’ mogelijk en speelt Fagan het titelnummer van Soon en het eveneens prachtige ‘Please Be Well’, die beide net zijn opgenomen in een studio in Glasgow. Het is overduidelijk dat de uitvoering van South Atlantic Blues een waardige live-versie is van dit werkelijk schitterende album. In het kielzog van het album kan de artiest er gelukkig zelf de vruchten nog van plukken. Fagan’s stem klinkt vast, overtuigend en vastberaden. We kijken nu al uit naar de opvolger.