Schroom ontgroeid
De Zwitserse Sophie Hunger heeft net haar nieuwe studioalbum Supermoon uitgebracht en toert Europa door om er de aandacht op te vestigen. Ze heeft ook in Nederland een schare trouwe fans opgebouwd en geeft hier twee concerten.
We moeten alweer vijf jaar terug in de tijd gaan om te zien hoe Sophie Hunger tijdens Eurosonic van dat jaar werd gepresenteerd als een van de opkomende talenten uit Europa. Tijdens dat optreden was Hunger zo verlegen dat ze nauwelijks contact met de zaal durfde aan te gaan. Tien maanden later stond ze op het Roepaen podium en had ze al een heel klein beetje van die schroom verloren, maar was nog steeds zichtbaar gespannen.
Ontwikkeling
Als de deuren van Rotown dit voorjaar open gaan, staat er al een aardige rij met fans voor de deur. Zij willen de beste plek hebben voor het knusse podium van deze zaal in Rotterdam. Die loopt dan ook snel vol, terwijl de temperatuur naar een zomerse hoogte stijgt. Om bijna klokslag half tien betreedt Sophie Hunger met band het podium. Het kleine podium staat propvol apparatuur, maar biedt gelukkig ook nog plaats voor een heuse vleugel. Aan de vier man die de band van Hunger vormen, wordt ieder een paar vierkante meter gegund, om het beste aan muzikaliteit wat in ze zit ten gehore te brengen. Hunger zelf krijgt niet veel meer ruimte dan haar bandleden.
Ze opent de show akoestisch met het titelnummer van haar nieuwste album, Supermoon, dat in de afronding de hulp van de volledige band vraagt om zo direct een statement te maken over waar Hunger die avond voor zal staan: van heel rustig, ingetogen en breekbaar naar een band-benadering die er niet om liegt. De kwaliteit van de liedjes kennen de fans inmiddels. Vijf uitstekende studioalbums brachten Hunger waar ze nu staat. Live heeft ze zich in de afgelopen jaren stevig ontwikkeld van een verlegen meisje naar een vrouw die weet wat ze wil. Haar ogen en lichaamstaal dirigeren het geheel naar grote hoogte!
Droomband
Hunger houdt van lekker doorwerken: bijna anderhalf uur speelt de band de sterren van de hemel, met Hunger zelf als de overduidelijke leider. Grotendeels horen we Engelstalige liedjes, Duits is daarna de hoofdtaal, en een enkele keer is het de mengelmoes van het Zwitsers dat we ontwaren met een vleugje Frans dat natuurlijk niet mag ontbreken. Internationaal mag Engels uiteraard een belangrijke taal zijn: in de andere talen blinkt Hunger pas echt uit in de beleving van de liedjes.
Naast gitaar en piano/vleugel die Hunger zelf bespeelt, horen we bassist, zanger en gitarist Simon Berger, die al zes jaar aan haar zijde staat. Op drums en zang vormt Alberto Malo met hem de stevige ruggengraat. De uit Parijs afkomstige toetsenist, trompettist, flugelhorn-speler en zanger Alexis Koto Anérilles is sinds een jaar werkelijk een aanwinst. En, nu voor een vierde optreden van de partij, is de Gentse gitarist, die als een heuse Jimi Hendrix met zijn gitaar alle klankkleuren van de regenboog laat horen, compleet met paars shirt. Hunger heeft een top-band. Zoals ze zelf zegt: met de laatste verrijkingen is het een werkelijke droomband geworden.
De show van het vijftal is pas voorbij als Hunger en de haren voor een tweede set van toegiften teruggeroepen zijn op het podium en na het ingetogen ‘Craze’ een werkelijk onstuimig slotakkoord wordt gespeeld: van een lied dat spreekt over het feit dat het de hoogste tijd is om te gaan. Het publiek probeert nog even of een derde set toegiften erin zit om dit fantastische concert nog verder voort te laten duren. Voldaan en opgetogen weet iedereen dat ook aan geweldige momenten een einde komt.
