Professionele heropening

Het officiële openingsfeestje van 013 op vrijdag de 13de gaat van start met een uitverkochte grote zaal, die na de verbouwing drieduizend bezoekers kan bevatten, duizend meer dan de oude grote zaal. Een mooier begin kan zo’n feestje toch niet krijgen?!

Professionele show

Al snel is duidelijk dat het geluid in de nieuw grote zaal van 013 helemaal in orde is. Het Grand Mono Orchestra en Caro Emerald zijn tot in alle details prima hoorbaar tot in alle uithoeken van de zaal. De techneuten zijn erin geslaagd om de installatie zo op te bouwen, dat het volume niet de grenzen voorbij hoeft te gaan en je een gehoorbeschadiging oploopt. Caro Emerald voelt zich vereerd om de openingsact te zijn en steekt dat niet onder stoelen of banken. Toch voelt ze zich een beetje ongemakkelijk op het grote podium; een ruimte die ze maar moeilijk helemaal kan gebruiken.

Wie een plaatsje vooraan heeft bemachtigd, beleeft het feest duidelijk intenser. Daar wordt op de klanken van de liedjes, die zo uit de jaren dertig en veertig lijken te komen, stevig mee bewogen. Helaas is halverwege de zaal alle swing eruit. Men staat rustig te luisteren en – zoals gewoonlijk – met elkaar te praten over hoe geweldig en professioneel de show daar verderop wel niet is. Want als er één ding van Caro Emerald gezegd kan worden, dan is het wel dat ze heel professioneel geworden is! Ze brengt ook een band met zich mee om je vingers bij af te likken: geen noot spelen ze verkeerd. De band is geweldig op elkaar ingespeeld. Ook achter en op het podium is de lichtshow helemaal in orde. Het plaatje klopt helemaal, maar toch weet het muzikale vuur niet ver genoeg te reiken om de vonk tot achterin de zaal over te laten slaan. Bij één nummer geven de blazers een best staaltje danskunst weg, maar daar blijft het voor wat betreft podiumuitspattingen wel bij.

Verwachtingen waargemaakt

De setlist omvat een groot deel van Caro’s oeuvre, met natuurlijk de nadruk op haar laatste album: The Shocking Miss Emerald. Bij het openingsnummer (‘The Other Woman’) verschuilt ze zich nog achter het doek, waardoor het publiek niet goed weet wat het hier mee aan moet. Als dit mysterieus over had moeten komen, is dit niet geslaagd. Miss Emerald heeft er blijkbaar voor gekozen om het eerste deel van het concert veel rustige liedjes te spelen. Niet de beste keuze om een setlist op te bouwen, waardoor het optreden niet spetterend van start gaat. Pas bij ‘Just One Dance’ en ‘Liquid Lunch’, die achter elkaar door worden gespeeld, lijkt de vlam echt overgeslagen. De snelle elektronische drumbeats zwepen het hele publiek op.

Een eervolle vermelding moet er gemaakt worden voor de trompettist, die een schitterende solerende introductie blaast tegen het einde van de set. Je voelt het respect dat hij afdwingt werkelijk door de zaal heen trekken. Het is zeker een van de hoogtepunten van het optreden van de avond, net als de onverwachte cover van Meghan Trainors ‘All About That Bass’, dat voor de gelegenheid in een extra swingend jasje gestoken is. Een daverend applaus valt de band ten deel als de laatste noot is weggestorven. Tegen het einde van de show is er zelfs tijd voor een heel nieuw nummer: ‘Helicopter Boy’, dat als verrassing vol trots wordt aangekondigd door Caro Emerald zelf.

Na ruim anderhalf uur eindigt de show en verlaat iedereen voldaan de zaal. Het gevoel dat aan de verwachtingen is voldaan overheerst, maar ook niet meer dan dat. De avond blijkt nog jong te zijn, want voor iedereen die wil, zal het openingsfeest nog tot vier uur in de nacht doorgaan met DJ’s en livemuziek.