Paris à Vélo

De Fransen hebben hun Parijs-Nice, hun Tour de France en hun duizenden wielrenners, maar fietsen in de stad doet men niet. Wie het per sé wil krijgt een kaart met daarop de speciale fietspaden en een karrevracht aan aanwijzingen: reflectoren op zo’n beetje elk fietsonderdeel behalve de bel zijn verplicht en fluorescerende kleding, een helm en zo’n kindervlaggetje worden je dringend aangeraden. Het beste kun je ook een fluorescerend stokje dwars op je bagagedrager monteren, zodat de automobilist weet hoeveel afstand hij van zijn aartsvijand, de medeweggebruiker moet houden.

Brokkenpiloten

Op de achterkant van de kaart staat eveneens een diagram waarin de ongelukken met fietsers worden weergegeven. Bij 47 procent van de ongelukken is de fietser zelf de verantwoordelijke: in tien procent van de gevallen knalt een cycliste Parisien tegen de achterkant van een auto. De overige 53 procent gebeurt buiten de schuld van de fietser om: automobilisten openen deuren zonder te kijken (13 procent) en honden steken over zonder uit te kijken (1 procent).

Met deze wetenschap in het achterhoofd zetten we toch door. We hebben een stralend zonnige zondag uitgezocht om te gaan fietsen, en niets kan ons nog tegenhouden. Wij zijn tenslotte Nederlanders, na China het dichtstbevolkte land qua fietsen. En als je alle verdronken exemplaren in de Amsterdamse grachten meetelt, komen we misschien nog wel boven China uit.

Zielig dunne kabeltjes

Een fietsenmaker is echter niet zo snel gevonden in Parijs, en als we er eindelijk een hebben verhuurt hij niet eens fietsen. Hij weet echter wel een dame die de stalen rossen uitleent en zij bevindt zich aan de andere kant van de stad. Deze dame is zuinig op haar vélos en vraagt €300 borg plus €18 per dag per fiets. Willen we ook een helm op? Nee hoor. Ze geeft ons twee zielig dunne kabeltjes die de naam kettingslot niet waardig zijn en weg zijn we.

Stoffige metro

Een beetje bangig van alle verhalen over brute automobilisten zetten we koers naar de Eiffeltoren. Een route uitstippelen is onmogelijk. Er zijn er veel te veel straatjes en bovendien is het veel leuker om zomaar wat te fietsen. Zo kom je nog eens wat tegen. De zon schijnt, het zondagsverkeer doet de naam eer aan en al gauw zien we in de verte het ijzeren gevaarte. Nu niet recht erop af fietsen, maar kringelen door kleine straatjes. Dat is veel leuker en bovendien is de verrassing ook veel groter als je ineens een straatje infietst dat uitkijkt op de Eiffeltoren. Dit is nog eens wat anders dan die stoffig donkere metro waar het zo zoet en bedompt ruikt. Dit is het Parijs waar de Parijzenaars wonen.

Lesauto’s

Op zondag schijnen bepaalde avenues en boulevards afgesloten te zijn voor autoverkeer, speciaal voor fietsers en skaters. Dat is echter meer voor de gemoedsrust van de automobilist dan ter bescherming van de tweewieler. Auto’s in Parijs zijn zo bang voor je dat ze een spookrit riskeren om maar veilig om je heen te kunnen. Minstens anderhalve meter zit er tussen het stuur van je fiets en het portier van de auto. Zoiets zie je in Nederland alleen bij lesauto’s.

Nu we hebben ontdekt dat Parisiens banger zijn voor ons dan wij van hen kunnen we eindelijk op de pedalen. Dit gaat lekker. Binnen een mum van tijd zitten we buiten de gemeentegrenzen van Parijs (!) en fietsen we door het ontluikende Bois de Boulogne. Daar treffen we een hoop Franse zondagsfietsers aan, stuk voor stuk met mountainbike en helm. Ze zien er stoerder uit dan ze fietsen.

Scheuren over de Champs Elysées

Terug de stad in, we hebben een missie. We willen de Champs Elysées af. Bang voor drukte of auto’s zijn we allang niet meer. We laten de Arc de Triomphe links liggen (hebben we al ooit gezien) en beginnen onze afdaling. De Champs Elysées gaat hard naar beneden. Heerlijk! Verbaasde automobilisten trappen op de rem, voetgangers houden de pas in en wij scheuren tussen alles en iedereen door. Paris à vélo, dat is zo gek nog niet.

Raspende adem

Omhoog nu weer, naar de Moulin Rouge en Montmartre. Lage versnelling, want dit is klimmen. Door smalle straatjes met toeterende auto’s en kletsende wandelaars. De bovenbenen branden en de adem raspt in de keel. Goed dan, de metro heeft één voordeel.
Het uitzicht bovenaan, bij de Sacre Coeur, is echter schitterend, vooral als je bedenkt dat je er helemaal zelf naartoe gefietst bent.

Net op tijd leveren we onze fietsen weer in bij de madame van de verhuur. Als we vertellen waar we allemaal geweest zijn bekijkt ze ons eens goed. Erik Dekker en Leontien van Moorsel? We geven haar het voordeel van de twijfel.

Informatie

Fietsen huren kun je op verschillende plekken in Parijs. Je kunt wielrenfietsen, mountainbikes en citybikes huren, en aan deze laatste heb je het meeste. Paris Vélo is een goed adres: Rue du Fer-à-Moulin 2, 5e arrondissement. Met de metro: uitstappen Censier-Daubenton. De €300 hoef je niet in cash mee te nemen. De madame maakt een afdruk van je pasje als borg, die ze weer vernietigt wanneer je de fiets in één geheel terugbrengt.