Opnieuw legendarisch?

Magna Carta werd opgericht in het roemruchte jaar 1969. De band beweegt zich al die jaren tussen folk en rock en de muziek heeft iets mythisch in zich – het lijkt niet op zichzelf te staan, maar de muziek heeft altijd wel een link naar een historisch of mythisch verhaal. Laat er overigens geen misverstand bestaan over een vermeende winterslaap waaruit ze nu zouden ontwaken; Magna Carta is alle voorgaande jaren actief gebleven en maakt met regelmaat albums, inclusief live-albums, want ze staan nog steeds op de planken.

Timing

Met The Fields of Eden zou de belangstelling voor deze band wel eens een flinke boost kunnen krijgen. Na een aantal keren luisteren is de conclusie dat het nieuwe album zonder meer het trio kan volmaken, waarvan de eerste twee albums de band vele jaren roem bezorgden. Die twee oude albums werden door de band in 1991 al eens opnieuw opgenomen onder de titel Old Masters & New Horizons. Die nieuwe horizonten duurden dan tot dit jaar, nu ze met dit nieuwe album aansluiten op de fraaie muziek van toen.

Om het verleden niet helemaal te beperken tot die twee hoogtepunten, moet overigens wel even gezegd zijn dat de band in die vijfenveertig jaar wereldwijd acht miljoen albums verkocht, verdeeld over zo’n zestig landen.

De band heeft wel gevoel voor timing: het album komt uit op de datum dat het precies achthonderd jaar geleden is, dat ’the Magna Carta’ werd ondertekend, het handvest over vrijheden en rechtspraak dat de Engelse koning Jan zonder Land in 1215 ondertekende.

Groot middenstuk

Zoals bijna altijd werden alle composities op dit album geschreven door Chris Simpson. Hij werd ooit in het gerenommeerde muziekblad Mojo de Engelse Paul Simon genoemd. Of dat nu de beste vergelijking is, mag betwijfeld worden gezien de mindere hit-gevoeligheid van zijn werk. Dat hij een bijzonder goede singer-songwriter is, is van alle twijfel verheven. De stem en het spel van Simpson zijn nog altijd erg goed en niet aan slijtage onderhevig.

Het album dient als een geheel beluisterd te worden, maar er huist toch een single op die het al tot op de radio heeft gebracht. ‘Walk Away From Heaven’ is daarmee het vlaggenschip geworden van The Fields of Eden.

Daarnaast kent het album een groot middenstuk: het titelnummer dat verdeeld is in vijf delen. Dit middenstuk is gelardeerd met wat kortere composities die stuk voor stuk bijdragen aan het enorm goede gevoel dat het album weet op te roepen: teruggrijpend naar het verleden, maar toch ook met beide benen in het hier en nu en met een glashelder geluid. De geur van de velden in Engeland en Wales komt je haast tegemoet. Magna Carta verdient het om opnieuw in de belangstelling te staan met dit fijne album.