8WEEKLY

Op de trekker naar de Zuidpool (2)

Artikel: Op reis met Manon Ossevoort

Theatermaker Manon Ossevoort (28) reed op 8 juli jl. op een stoere groene tractor de Nederlandse grens over met als eindbestemming Antarctica. Haar project Zuidpool, een reis van 19.000 kilometer en daarmee de langste theatervoorstelling ter wereld, zal zo’n anderhalf jaar in beslag gaan nemen. Onderweg speelt ze de voorstelling Doe, een duet met haar tractor, waarmee ze dromen van toeschouwers verzamelt. Al die dromen zal ze uiteindelijk symbolisch in de sneeuw van de poolcirkel begraven, zodat ze daar uit kunnen komen. 8WEEKLY volgt Manon tijdens dit bijzondere avontuur.

~

Manons tractor heeft, zoals intussen bekend, de Belgische nationaliteit aangenomen. In de buurt van Antwerpen werd ze van de weg gehaald omdat ze zonder kenteken reed (in Nederland is een kenteken op een tractor niet mogelijk), maar na een paar dagen werd de reis richting Zuid-Frankrijk voortgezet. De volgwagen, een oude rode brandweerauto, houdt de tractor inmiddels gezelschap en bestuurder/technicus Colin vertoont tijdens de voorstellingen – onder grote hilariteit – zijn kunsten als vertaler van het Twents naar het Frans. Doe werd warm ontvangen op het Mimosfestival in Périgueux. De tractor heeft zijn eerste berg beklommen, het zwaailicht is inmiddels gesmolten door de lange uren op de weg (“fondue” aldus de Franse garagehouder) en Manon zelf is een trainingsprogramma begonnen om fit te zijn voor de ontberingen die in Afrika zullen volgen. De reis is nu echt begonnen, en we interviewden Manon per mail na deze veelbewogen start.

Zuidpool gaat over het waarmaken van je dromen, en de angsten en twijfels die je daarbij soms moet overwinnen. Kun je iets vertellen over hoe je nu zelf onderweg je hindernissen te lijf gaat? Heb je ‘speciale recepten’ tegen paniek of moedeloosheid?
“Ik ben stiekem best een angsthaasje. Hindernissen ga ik meestal erg praktisch te lijf, ik breng al m’n angsten in kaart en pak ze een voor een aan en blijf praktisch nadenken. Pas als ik er achter kom dat iets werkelijk onmogelijk blijkt, doe ik het niet, maar dat is me nog niet echt gebeurd. En dat heeft volgens mij meer te maken met je eigen instelling dan met geluk. Ik probeer problemen te benaderen alsof ze een spel zijn waarvoor je de spelregels nog moet vinden, en soms duurt dat even. Maar meestal vind ik met een beetje creatief nadenken een alternatief, dat soms nog leuker is dan het originele idee. De werkelijkheid blijkt vaak minder heftig dan mijn angsten. Angst is volgens mij bedoeld om ervoor te zorgen dat je goed blijft nadenken tijdens je handelen, niet om je te doen stoppen met handelen.
In België ben ik best geschrokken van al de aandacht die ik kreeg omdat er iets mis was gegaan. Ik had zo m’n best gedaan om dit project goed georganiseerd op poten te krijgen, en nou leek ik verdorie wel een naïeveling die niet eens behoorlijk had nagedacht! Maar goed, bij de pakken neer gaan zitten was ook niet echt een optie. Dus ben ik, ondanks de schok die ik kreeg, ook door de plotselinge negatieve opmerkingen in m’n gastenboek, toch doorgegaan met het oplossen van alle bureaucratische problemen zodat ik weer op pad kon. Even door de zure appel heen bijten, dat wel, maar daarna bleek dat ik vele vliegen in een klap had geslagen. Mijn sponsors werken nu beter samen en het leek wel alsof de hele wereld ineens van het project afwist. Ik werd zelfs door de Australische radio gebeld! Nu is mijn tractor dus een klein Belgisch grapje geworden (zucht).”

In Zuidpool komt de kinderlijke blik aan bod, toch maak je geen jeugdtheater. Is er een groot verschil tussen de reacties van kinderen en van volwassenen op je voorstelling en je reis?

~

“Ik heb bij het maken van deze voorstelling in het bijzonder nagedacht over de projecten van War Child die ik ga bezoeken, en de kinderen die daar aan deelnemen. Volwassen kinderen dus, die eigenlijk graag het liefst weer kind zouden zijn. Ik denk dat veel volwassenen dezelfde wens hebben. Ik hoop in m’n voorstelling een gevoel van kind-zijn of van ultieme vrijheid op te roepen. Ik denk dat het behoud van een gevoel van enthousiasme goud waard is. De voorstelling blijkt erg leuk voor kinderen om naar te kijken, omdat hij beeldend is en met veel humor een verhaal vertelt van een meisje dat op reis wil maar niet durft. Ze ziet beren op haar weg, vervolgens komt de tractor tot leven en sluit vriendschap met het meisje. Voor volwassenen zit er een diepere laag in de voorstelling, die gaat over je angsten overwinnen en het leven aan durven gaan. Volwassenen zijn vaak meer ontroerd, omdat ze worden geconfronteerd met hun eigen wensen en angsten, en die zijn vaak wat groter of serieuzer dan de meeste kinderwensen. Ik heb geprobeerd een feel-good voorstelling te maken en het is leuk om te zien hoe mensen, groot en klein, er ook echt blij van worden. Dit beschouw ik als een waar cadeau.”

Lees hier deel 1

Heb je nog vragen over dit bijzondere avontuur, dan kun je ze ons mailen. 8WEEKLY houdt contact met Manon en legt je vraag aan haar voor.