Theater / Voorstelling

Weinig ontroerende kopie van filmhit

recensie: Senf Theaterpartners - Intouchables
Intouchables

Mag je de voorstelling Intouchables vergelijken met de gelijknamige Franse filmhit? Een toneelscript als exacte kopie van de film biedt de kijker weinig keus en roept vragen op over het motief van deze theatervertolking.

Met de toneelbewerking van de film Intouchables brengt regisseur Peter de Baan de film uit 2011 naar het theater. Intouchables brengt het waargebeurde verhaal van Philippe Pozzo di Borgo (Huub Stapel), een rijke aristocraat die na een ongeval met paragliden een dwarslaesie oploopt. De straatarme Driss (Cyriel Guds) wordt de persoonlijke verzorger van Philippe. Een theatrale bewerking van de film geeft de kans tot het op een andere manier benaderen van het verhaal. Echter komt dat in deze voorstelling jammer genoeg niet naar voren.

Krachtige band

IntouchablesDe kracht van het oorspronkelijke verhaal zit hem in de band tussen Philippe en Driss. De schatrijke Philippe is een nuchtere kunstliefhebber van middelbare leeftijd uit een familie die al generaties lang het champagnemerk Pommery beheert. Driss is een jonge, kansarme crimineel met een uitzichtloze toekomst uit een Franse banlieue (buitenwijk). Ondanks hun totaal verschillende achtergronden sluiten zij een uiterst ontroerende vriendschap. Philippe heeft genoeg van alle medelijden ten opzichte van zijn handicap en ziet de onconventionele en luchtige benadering van zijn verzorger Driss als een verademing. Zo drijft Driss op een geestige manier de spot met de handicap van Philippe en geeft hij Philippe het gevoel weer te leven.

Ontbrekende chemie

De chemie die in de film ontstaat tussen Philippe en Driss is niet voelbaar in de theaterversie van het verhaal. Er mist een vorm van intimiteit, die wellicht deels te wijten valt aan de letterlijke afstand tussen het toneel en de twintig rijen publiek. Waar daarnaast in de film letterlijk kan worden ingezoomd op subtiele hints van genegenheid, moet het theater het meer hebben van het grote gebaar. Helaas zijn er in de teksten en het spel geen duidelijke keuzes gemaakt om het gebrek aan detail anderszins op te vangen, om zo het publiek echt te raken. De voorstelling is geestig en vermakelijk, maar mist een bepaalde diepgang die de film juist bijzonder en ontroerend maakt.

Schrale interactie

IntouchablesWaar het medium theater het (tot nu toe) wint van film, is op de mogelijkheid tot interactie met het publiek. De monologen van Philippe rechtstreeks gericht tot het publiek, zijn wat dat betreft een aangename toevoeging op de voorstelling. In tegenstelling tot de eerder genoemde fysieke afstand tot het podium, betrekken de monologen het publiek bewust bij het verhaal. Een feestscène waarin de spelers op muziek van Stromae’s ‘Papaoutai’ letterlijk de zaal in gaan om samen met het publiek een feestje te vieren, gaat echter weer net een brug te ver. De carnavaleske sfeer voelt misplaatst en doet afbreuk aan de fijngevoelige sfeer die de artistieke arthouse-film wel heeft.

Breder publiek

De keuze om de film onder te brengen in het theater blijft interessant, gezien het feit dat het geen op zichzelf staande voorstelling is. De film Intouchables trok als een van de weinige arthouse-films een groot, mainstream publiek. Met deze voorstelling wordt dat brede publiek eveneens aangetrokken tot de kunstvorm toneel, een theatergenre met een niet al te populair imago bij deze groep. Dat is een positief effect, hoewel met deze toneelbewerking een strijd tussen het medium theater en het medium film nog lang niet gestreden is.