Onmogelijke liefde in naoorlogs Duitsland
Na de Eerste Wereldoorlog bloeit er een onmogelijk liefde op tussen de Duitse Anna en de Franse Adrien. Franc̜ois Ozons Frantz is een klassieke vertelling in zwart-wit, maar helaas niet meer dan dat.
1919. De Eerste Wereldoorlog heeft diepe wonden geslagen in het Duitse dorp waar Anna (Paula Beer) woont. Elke dag bezoekt ze het graf van haar verloofde Frantz, gesneuveld aan het Franse front. Maar op een dag is zij niet meer de enige. Een jonge Fransman genaamd Adrien (Pierre Niney) is vanuit zijn thuisland overgekomen om zijn respect te betuigen aan de familie van de gestorven soldaat. Het duurt niet lang voordat Anna en Adrien zich tot elkaar aangetrokken beginnen te voelen. Maar, zijn komst zorgt voor spanningen in het dorp. En in hoeverre zijn de verhalen die hij over Frantz vertelt wel waar?
Onmogelijke liefde
Franc̜ois Ozons Frantz is een klassiek verhaal over onmogelijke liefde. De Duitse Anna kan zich maar moeilijk aan haar gevoelens voor Fransman Adrien overgeven in haar haatdragende woonplaats. Adriens oorlogsdaden vormen ondertussen een groot obstakel voor zijn groter wordende liefde. Interessant is dat Ozon er, tegen het cliché in, voor kiest om Anna tot actieve speler van de twee te maken. Na hun eerste afscheid is zij degene die hem probeert te veroveren, niet andersom. Dat maakt Frantz een verrassender liefdesverhaal dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
Verrassend is ook Ozons keuze om de film in zwart-wit op te nemen. Dat schept aanvankelijk een interessant sfeerbeeld, maar verhult niet dat de cinematografie verder aan de gewone kant is. Zijn keuze om op gelukzaligere momenten over te schakelen naar kleur doet wat kitscherig aan. Het dient zijn doel, maar erg geïnspireerd kan dat stijlmiddel helaas niet genoemd worden.
Zelfverwijt
Het meer dan degelijke plot, dat naarmate de film vordert nog enkele verrassende wendingen krijgt, zorgt er voor dat de film toch de hele speelduur lang weet te boeien. De geëmotioneerde, zelfverwijtende toespraak van Frantz vader (Ernst Stötzner) over zijn eigen rol in de gruwelijke gevolgen van de oorlog, vormt daarin een absoluut hoogtepunt. Het is dan ook bijna jammer dat Frantz zo leunt op de relatie tussen Anna en Adrien, en zo weinig oog heeft voor hun omgeving. De interessantste personages en vraagstukken liggen namelijk precies daar. Als liefdesverhaal is de film echter geslaagd. Het is alleen jammer dat Ozon er niet meer van heeft gemaakt.
