Whipster

Vooral na de release van het door insiders welgeprezen prachtige album Strange. Een album dat zeven geweldig meeslepende nummers telt en door muziekkrant Oor is uitgeroepen tot een van de beste nederpopplaten van vorig jaar. En terecht, want Strange bevat alle ingrediënten die horen bij een absoluut meesterwerk. Omschrijvingen als spannend, gedreven en intens zijn zeker van toepassing op de veelal instrumentale muziek van het drietal: Henk Drent op de bas, Marinus de Lange op de drums en zanger Peter van der Heide op gitaar.

Illuster

Muziek die past in undergroundgelegenheden als het Groningse Vera, waarvan ook zo’n beetje de hele staf wordt bedankt in het overigens erg mooie cd-boekje. In Whipsters muziek hoor je aanknopingspunten met grote namen uit die underground, zoals Sonic Youth en Yo La Tengo. Strange is in elk geval van dezelfde kwaliteit als de albums van deze illustere Amerikaanse muzikale geloofsgenoten.

Aanzetten tot emotie

Zeven nummers van in totaal meer dan 53 minuten, maar geen seconde teveel. De composities worden zorgvuldig uitgesponnen en voorzien van prachtige loopjes en sfeerelementen, onder meer door het gebruik van een accordeon en de immer prachtige cello. De mooie persoonlijke teksten van Peter van der Heide zijn slechts aanzetjes tot de werkelijke emotie opgeroepen door zijn zingende en huilende gitaar. Hij lijkt zijn overpeinzingen kracht bij te zetten door het gebruik van zijn instrument. Deze gitaar zegt meer dan alle teksten ooit zouden kunnen doen.

Prachtplaat

Na een paar keer geluisterd te hebben en meegevoerd te zijn door de prachtige muziek, kan ik maar één ding constateren: Nederland mag trots zijn op bands als Whipster, die uit het niets dergelijke prachtplaten maken. Ik dacht dat Spinvis afgelopen jaar de Nederlandse popplaat had gemaakt, maar Whipster komt toch ook behoorlijk in de richting.