Gejank op het strand
Het Californische Weezer heeft een patent op zomerse platen en daarom komen ze vaak ook vlak voor het zonnige jaargetijde uit. De jongens, die met hun nerdlook en gruizige gitaren als voorbeeld hebben gediend voor de emo-scene, komen deze zomer met hun vijfde album in elf jaar: Make Believe.
~
Huilen onder je dekbed
Zoals gezegd kan Weezer als een voorloper van de emo-muziek worden gezien. Dat is bijvoorbeeld te horen in This Is Such A Pity. Ten tijde van hun derde album (de groene), werd de band in de bladen getypeerd als emo-band. Om Weezer zo te noemen gaat toch wat te ver. Hoewel elementen uit deze muziek, zoals harde gitaren en zingen over je gevoelens bij Weezer heel belangrijk zijn, is de band veel lichtvoetiger. Hoewel Rivers Cuomo’s leven zo te horen veel ellende kent, wordt de muziek die hij daar over schrijft niet zwartgallig. Niet huilen onder je dekbed, maar op het strand met je zonnebril op.
Gevecht om de cd-speler
Make Believe heeft veel meer weg van de eerste twee Weezer-albums, de blauwe (zo genoemd naar de hoes) en Pinkerton, dan van de laatste twee cd’s, de groene en Maladroit. Dit komt omdat er meer afwisseling tussen de songs zit. Bij de laatste twee albums waren de nummers namelijk soms weinig van elkaar te onderscheiden. Daardoor dacht je soms dat het eerste nummer nog bezig was, terwijl je al naar het vijfde nummer luisterde. Desondanks staat er niet een echt pareltje op het album, zoals Island In The Sun (dat trouwens op zowel het groene album als Maladroit stond) of Buddy Holly. Geen enkel nummer op Make Believe steekt met kop en schouders boven de rest uit, hoewel het een prima plaat is. In de zomer van 1994 kwam de eerste cd van Weezer mijn cd-speler niet uit, maar Make Believe zal dat niet lukken. Hij moet opboksen tegen bands als The Kaizer Chiefs en The Bravery en zal daarom regelmatig in zijn doosje blijven zitten.
