Degelijk, niet vernieuwend

Het publiek is al een paar weken warmgelopen op laarzen door het aanstekelijke ‘Get On Your Boots’ dat inmiddels de hitlijsten heeft beklommen. U2 is meester in het opwarmen van iedereen die hen nog steeds graag hoort. Een week voor de release was het album korte tijd legaal te downloaden van de website van de platenmaatschappij. ‘Een foutje’ werd het genoemd, maar dat is ongeloofwaardig. Het is gewoon de U2-koorts aanwakkeren zodat iedere fan niets liever wil dan het album bemachtigen. Het downloaden van dit soort platen maakt de verkoop echt niet minder, denk maar aan de laatste cd van Radiohead.

Herkenbaar

De opener, het titelnummer ‘No Line On The Horizon’, zal wel een echte stadionhit worden. Een typisch groots, echt U2-geluid. Je hoort hier de uit duizenden herkenbare stem van Bono en het stuwende geluid van de band. Het eerste intieme moment van het album wordt bereikt met ‘Moment Of Surrender’, een uitgesponnen track waarmee U2 even uitblaast van het stadiongeweld dat het album opent. Het gitaarwerk van The Edge is prachtig en er zitten heel wat meezingmomenten in. Het publiek zal dit nummer dan ook vaak terug gaan horen tijdens hun optredens. ‘Unknown Caller’ begint heel rustig en bouwt op naar een song die andermaal lekker in het gehoor ligt. Nog een opvallende en rustige song is ‘White As Snow’, lekker dromerig, maar hij gaat niet ongemerkt aan je voorbij. Je kijkt op en luistert even aandachtiger. Zou dat komen door de heartbeat die bezongen wordt en die je ook terughoort in het lied? Met het ingetogen ‘Cedars Of Lebanon’ sluit U2 de cd af en laten ze ons zitten met de vraag wat we van het geheel vinden. Het hele album trekt gemakkelijk aan je voorbij, zonder echt te verrassen. De kwaliteit van U2 is immers bekend.

Het instituut U2

No Line On The Horizon heeft een sound die ligt tussen How To Dismantle An Atomic Bomb, dat teruggreep naar de begintijd van U2, en het vooruitstrevende geluid van Zooropa en Achtung Baby. De band grasduint dus duidelijk in het eigen verleden en creëert daarvan een nieuwe cocktail. Vernieuwing brengt dit dertiende album niet, ondanks de inbreng van producers Brian Eno, Steve Lillywhite en Daniel Lanois. Maar is dat allemaal erg? Is U2 niet een referentiekader waar veel bands zich aan spiegelen? Veel muziek wordt vergeleken met wat deze Ierse band in de loop van dertig jaar (!) heeft gebracht. Rest nog steeds een oordeel over dit werkstuk te vellen. Als geheel is er sprake van een goed en vooral degelijk nieuw album van een superband die echte vernieuwing niet meer nodig heeft om succesvol te zijn. Het instituut U2 heeft zich weer goed gekweten van zijn taak om een nieuw werkstuk te leveren.

U2 speelt 20 en 21 juli in de Amsterdam Arena, beide concerten zijn uitverkocht.