TV Buddhas

TV Buddhas is een band met een drukke agenda van zo’n tweehonderd optredens per jaar. Toch hebben ze de rust genomen om hun nieuwe album Dying at the Party op te nemen in de heuvels van Jeruzalem en daarna te mixen in New York. Dit derde album van de groep is het eerste dat in Nederland verschijnt. De band toerde dan ook onlangs door ons kikkerlandje.

De sound van TV Buddhas hangt sterk naar de punk en new wave van de late jaren zeventig. In de nog geen dertig minuten die het album duurt, trakteert de band je op een bont boeket aan referenties uit die roemruchte tijd.

Herinneringen
De band bestaat uit de broers Uri en Mickey Triest (gitaar) aangevuld met Juval Haring op drums. Ze maken muziek die de liefhebber naar de platenkast doet grijpen, om herinneringen die de composities oproepen te controleren. TV Buddhas klinkt Engels met de punk en new wave, in Engeland ontstane stromingen. Dan weer klinkt de band New Yorks, vanwege de wat killere productie. En de Australische klank komt naar voren in de eigenzinnige draai die de muzikanten aan hun werk geven. Deze invloeden hoor je terug wanneer je een vergelijking trekt met andere bands.

Het openingsnummer ‘Let Me Sleep’ doet sterk denken aan Died Pretty’s album Free Dirt, een obscure klassieker uit Australië. De punk die volgt, refereert aan een bandje als Buoys – nee, niet die van ‘Give Up Your Guns’, maar het punkbandje dat eind jaren zeventig maar een paar singeltjes maakte. Het wat droge gitaarspel dat we horen in het viertal ‘Long Way Down’, ‘Dying at the Party’, ‘TV Tonight’ en ‘No Edge at All’ doet tijden van Tom Verlaine’s Television herrijzen.

We worden echter wakker geschud bij de ultrakorte en felle afsluiter van het album: ‘It Doesn’t Feel Good’. In de beste punktraditie wordt hier een scherp einde aan het album gemaakt.

Graag langere cd
Het makken van TV Buddhas is dat ze zoveel herinneringen oproepen, dat ze niet origineel lijken te zijn. Toch is de muziek lichtelijk verslavend en nodigt ze uit om wat vaker gedraaid te worden. Het is bijna een verzameling van de betere punk- en new wavebandjes uit de jaren zeventig, maar dan vertaald naar het heden met een scheutje White Stripes. Allemaal nieuwe liedjes die toch enigszins vertrouwd in het gehoor liggen en de leemte opvullen die ontstond na bijvoorbeeld die twee goede Television Marque Moon en Adventure van eind jaren zeventig wordt nu ingevuld met het vierluikje zoals boven beschreven. Alsof we er al sinds 1978 op zaten te wachten.

TV Buddhas mag de volgende keer wel een wat langer album afleveren. Nog geen half uur is voor de begrippen van het cd-tijdperk wel heel erg kort. En zo is het moois ook wel heel erg snel voorbij.