Goed verzorgde snor en een dubbele toegift

De tour waarmee tindersticks hun nieuwe album The Something Rain presenteren begon eind februari met een teleurstelling. Vier kleinschalige concerten in het Londense Soho-theater werden afgezegd vanwege een keelontsteking van Staples. Na zijn herstel trad de band nog op in onder andere Parijs en Kopenhagen en dat was zondagavond in de Melkweg goed te merken. Beheerst en bezield speelden de doorknede muzikanten hun nieuwe werk voor een al even beheerst en bezield publiek. Zelfs de immer bij concerten aanwezige dranktoeristen staakten hun o zo geliefde bezigheid en verbleven twee uur lang in tindersticks’ treurig wereldje.

Iedereen is beleefd en vrijgevig

De band begint de avond met een oud nummer: ‘Blood’, afkomstig van het titelloze debuutalbum uit 1993. Het is een mooi ingetogen opening waarmee de Britten de handen onmiddellijk op elkaar krijgen. Ze boffen met het publiek in de Rabozaal dat stilletjes naar de nummers luistert en pas als Staples (middels een kort bedankje) zijn goedkeuring geeft, enthousiast begint te klappen en joelen. Iedereen is beleefd en vrijgevig vanavond. De nieuwe nummers worden keurig in volgorde van het album gespeeld. Het gesproken ‘Chocolate’ is live spannender dan op plaat en de krachtige uitvoering van ‘Slippin’ Shoes’ is prachtig.

De eerste climax van de show dient zich al snel aan: ‘Show Me Everything’ is het tweede nummer van The Something Rain. Op cd is het geen opvallend lied, maar op het podium in Amsterdam brengt tindersticks het met zoveel energie en overgave dat het een waarlijk luister- en schouwspel wordt. Het broze en complexe ‘Medicine’ volgt even later in superieure vorm. Staples en co sluiten af met de troostrijke ballade ‘Come Inside’ en het instrumentele ‘Goodbye Joe’, ook allebei hoogtepunten. De stemming in de zaal wordt naar het einde toe steeds meer gespannen en verstild tegelijk.

Dubbele toegift
Na het spelen van het nieuwe werk verlaat de band het podium. Tweemaal komen ze terug. Voor de toegiften kunnen de bandleden putten uit een rijk oeuvre, bijeengespeeld in meer dan twee decennia. Na het topzware nieuwe werk kiezen ze bij de eerste toegift voor ietwat lichtere liedjes, zoals ‘If You’re Looking for a Way Out’, afkomstig van Simple Pleasure uit 1999. Een applaus, weer het podium af, en nog één keer terug voor de finale toegift. De band brengt een bezeten versie van het toch al verontrustende ‘4.48 Psychosis’. De tindersticks sturen hun publiek niet met een vrolijke noot naar huis. Maar daarvoor is het ook niet gekomen. Nog eenmaal een slotapplaus, nu werkelijk het laatste, en dan is het over.