Onder het Seattle-stof vandaan

The Melvins kwamen tot leven in Aberdeen in 1985. Hun officiële debuut (10 songs) stamt uit 1986, maar pas in 1993 tekenden ze bij een groot label (Atlantic), met name dankzij de inbreng van voorgenoemde Kurt Cobain. Overigens werden ze korte tijd later, wegens onoverkomelijke meningsverschillen, alweer aan de kant gezet, hetgeen ervoor zorgde dat de underground cultstatus eigenlijk nooit helemaal ontgroeid werd. Dit in tegenstelling tot de vele Melvins-afsplitsingen (waaronder Mudhoney, Fantomas en Tomahawk), die allemaal met name in Amerika en Azië flinke successen hebben geboekt. Het is te hopen dat door de promotie van Mike Patton en zijn Ipecac platenlabel, de band nu eindelijk de aandacht krijgt die ze eigenlijk best wel heeft verdiend.

~

Geruststellend

Eerlijk gezegd was ik een beetje op mijn hoede toen ik Mangled Demos from 1983 in handen kreeg. De geluidskwaliteit van opnames uit die tijd laat meestal nogal wat te wensen over. Ook het feit dat het hier om demo-opnamen gaat en een flink aantal nummers op het hoesje geen titel maar een teken als tracknaam heeft, stelde me niet echt op mijn gemak. Daarnaast neigt Amerikaanse punk en hardcore uit de jaren ’80 vaak naar Minor Threat-achtig geschreeuw. Met alle respect voor de artiesten uit de Dischord-stal, maar deze melodieloze vorm van punk heeft mij nooit echt kunnen bekoren.

Aan de andere kant ben ik al geruime tijd een Melvins-fan, en was ik dus reuze benieuwd naar de ontwikkeling van het geluid van de band in de loop der jaren. Na de CD slechts één keer beluisterd te hebben, kan ik met een gerust hart zeggen dat er geen reden was tot paniek.

Aanschaf

Hoewel de muziek weinig met metal of grunge van doen heeft, wordt al wel duidelijk de toon gezet voor de lawaaiige noisepunkmetal waarmee The Melvins hun trouwe volgelingen de komende jaren zou gaan plezieren. Groot verschil is echter dat bij een flink aantal nummers de snelheid in 1983 er nog goed in zat (ik mag dat wel!), met name op rampestampers als You get Bored en Set Me Straight (die in een andere uitvoering op de Houdini-CD uit 1993 zou verschijnen). De geluidskwaliteit is, met uitzondering van de live tracks, zeer goed te noemen, maar nog belangrijker: de jongens lijken er oprecht lol in te hebben! De feedback en echo’s doen vermoeden dat de nummers in één take zijn opgenomen in een kleine, niet zo goed geventileerde kelder in de buurt van Seattle. Dit mag echter nergens de pret drukken en doet nergens af aan de songkwaliteit van deze klassiekers-in-wording.

Voor wie is dit kunstwerkje nu eigenlijk bedoeld? Allereerst is het natuurlijk voor de die-hard Melvin-fans een verplichte aanschaf. Maar daarnaast kan iedere east coast-oldschool hardcoreliefhebber met een gerust hart naar de platenboer lopen om dit zilveren schijfje op te halen. Tip van mij: lees tijdens het beluisteren de hilarische liner notes van gitarist/zanger Buzz Osbourne!