Langs de paden van de New Wave

Het speciale van The Killers is misschien aan te geven met een kleine situatieschets. Tijdens de afgelopen editie van het Metropolis-festival stonden The Killers op het Rotown/Ekko/Paradiso-podium en speelden gewelddadig hard hun nummers voor het enigszins verbaasde publiek. Daarna pikte 3FM-DJ annex semi-enfant-terrible Giel Beelen het bandje op en draaide de onlangs tot 3FM-Megahit gebombardeerde single Somebody Told Me geheel grijs. De band heeft dus iets in huis wat zowel de mensen in de ‘alternatieve wereld’ als de liefhebbers van het muzikale behang aanspreekt. Het kan verkeren. Maar het is allemaal niet zo vreemd, want de band bezit een flinke dosis originaliteit en is bovenal behoorlijk catchy.

Voorbeelden

De nummers op Hot Fuss bewandelen het pad van de New Wave en nemen uit elke hoek iets karakteristieks mee, met als resultaat dat er uit de muziek van The Killers veel valt te destilleren. Voorbeelden als Duran Duran en New Order komen al snel boven drijven. Ook heeft het de kracht van een gemiddelde eendagsvlieg als King, maar daarnaast heeft het de houdbaarheid van de nummers van U2. Het snuffelt aan de glamrock, maar eigenlijk is het daar niet extravagant genoeg voor. Naast de enigszins dansbare singles Mr Brightside en Somebody Told Me kent de plaat ook nummers die meer in het verlengde van Talking Heads of The Smiths liggen. Verder is er een belangrijke rol weggelegd voor de soms aan Mauro Picotto denkende synthesizer (bijvoorbeeld in On Top), die vaak als een ijsbreker fungeert en sommige nummers totaal openbreekt of een sterke wending aankondigt.

Hoogtepunten

De plaat opent sterk met Jenny Was A Friend of Mine, waarin de bas, het orgel, de zang en de herkenbaarheid van alles het nummer richting de positie van ‘het sterkste nummer van Hot Fuss‘ schuift. Verder zijn naast de singles eventuele hoogtepunten te vinden in het typische jaren tachtig-achtige Smile Like You Mean It, het lekkere meezingnummer All These Things That I’ve Done, de Beatlesque gitaartjes in de bridge van het enigszins pedante Indie Rock & Roll en in het beklemmende en Air-achtige Everything Will Be Alright. Het maakt Hot Fuss tot een kleurrijke plaat die meerdere keren opgezet zal worden, in verschillende huiskamers, met verschillende toehoorders. De jaren tachtig zijn terug – lang leve de jaren tachtig!