Goed genoeg

De opening ‘Hey Hey Hey’ van het album The Heyz is een compositie die doet denken aan de Engelse formatie Madness. Of, voor de jongere lezers, aan Anouks ‘Girl’. Stevige akkoorden gevolgd door een orgeltje en dan zet de zang in. Het nummer is nog net geen kopie van de muziek van deze populaire band. Gelukkig kiezen de mannen van The Heyz voor een meer eigen sound op het vervolg.

Tegenslag

De pop/rockformatie The Heyz komt uit het Noord-Hollandse Katwijk en had bijna een platendeal bij een major label. Helaas gooide het hoofdkantoor in New York roet in het eten. Maar de koele Hollanders lieten zich niet uit het veld slaan en timmerden door aan de carrière. The Heyz heeft niet te klagen over aandacht op de vaderlandse zenders. Ze waren te gast bij Radio 2 en zo’n tien keer op 3FM. Hun eerste single van het album ‘Take It All’ werd dan ook met hoge verwachtingen uitgebracht.

Het plan om vanaf begin september iedere week een akoestische versie van een albumtrack uit te brengen werd ruw onderbroken door enorme pech. Vlak voor de release van het debuutalbum viel zanger Michiel van der Rhee uit en hij herstelt nu van een ernstige ziekte. Gelukkig gaat het steeds beter met hem. De band zoekt daarom voor de komende periode een invaller.

Geen ‘wow’-gevoel
Kwalitatief legt The Heyz met het debuutalbum de lat hoog. Het album trekt met gemakkelijk wegluisterende liedjes voorbij en nodigt uit tot nogmaals opzetten. De twaalf eigenzinnige liedjes roepen behalve aan de eerder genoemde artiesten ook vergelijkingen op aan The Editors en The Killers. De variatie in de nummers vraagt een behoorlijk intensieve beluistering voor ze hun waarde prijsgeven. De afwisseling is echter ook de makke van het album: het is lastig de muziek van The Heyz te typeren. De sound van het vijftal is fijne pop en rock met de rock iets meer op de voorgrond, maar de band is niet uit duizenden herkenbaar. The Heyz heeft een hoog ‘radiogehalte’ en beschikt over liedjes die niet snel vervelen, maar er nergens dusdanig bovenuit steken dat er een ‘wow-gevoel’ ontstaat. Het album is echter goed genoeg en verdient de aandacht van liefhebbers van een lekker rockliedje met een poppy afwerking.