Muziek / Concert

God’s beste reclame

recensie: The Campbell Brothers

Het Tropentheater is halfvol. Voor het concert wordt vriendelijk verzocht om niet van zitplaats te veranderen of rond te lopen. Maar bij The Campbell Brothers is het nooit de vraag óf, maar wanneer het publiek opstaat om mee te dansen, te klappen en te zingen. Vandaag duurt het twee nummers.

~

De muziek van The Campbell Brothers valt binnen de Sacred Steel, een muziekstroming uit de gospeltraditie die het evangelie uitdraagt met de lap steel guitar. Stel je een fretloze gitaar voor met een ietwat rechthoekige vorm, die plat ligt. Stalen koker om de linkerwijsvinger, plectrum aan de rechterduim en een volumeknop bij de rechterpink. En dat dan drie keer.

Gastmuzikanten
Naast Darick Campbell, bespelen gastmuzikanten Calvin Cooke en Aubrey Ghent deze gitaar ook. Cooke, bekend als de B.B. King van de steel guitar, is de nestor van de groep. Ghent is iets jonger, maar de trotse drager van de titel ‘Master Lap Steel Guitarist’. Samen stelen ze de show, die middels uitstapjes naar soul en vooral blues langs de gospelgeschiedenis voert.

Voor de pauze blijft het nog vrij rustig in de zaal, maar na de onderbreking staat Calvin Cooke op en leidt de rest van de avond. Hoewel soms erg prekerig, overtuigt hij door zeggingskracht, vindingrijkheid en, vooral, humor. Ghent zegt de hele avond nauwelijks iets, maar is door zijn charisma en talent de verlegen vedette. En ook de beste zanger – met zijn heerlijke timing, en mooie, volle sound.

God is funky

~

Zoals het een gospelgroep betaamt is elk nummer godgerelateerd. Maar waarschijnlijk is dit een van de weinige bands die erin slaagt om een goeddeels atheïstisch publiek over Jezus te laten zingen. Want wat zou het ook: of je gelooft of niet, het is best wel lekker om in de handen te klappen en af en toe wat mee te hummen. En dat vindt de hele zaal.

Zo gebeurt het dat het Tropentheater verandert in een kerk waar het niet belangrijk is of je religieus bent. Iedereen springt, klapt, danst en zingt. Natuurlijk is het kwalitatief in orde. Maar de Campbells laten zien dat muziek in haar essentie zo veel meer is dan dat. Zoals met z’n allen onvermijdelijk vrolijk worden. Dat zelfs het Tropentheater op deze avond zijn deftige statuur verliest, zegt genoeg. Het lukt The Campbell Brothers om de muzikaal zo rijke gospelcultuur op een nieuwe groep, niet per se godsdienstige, mensen over te brengen. Alleen daarom al is dit een band die je gezien moet hebben.