Beauty ain’t all that…

In eigen land timmeren The Beautiful Girls effectief aan de weg; afgelopen juli kwam in Australië al weer de derde langspeler van het gezelschap uit. Learn Yourself, het voor ons Europeanen als debuut dienstdoende lokkertje, was in 2003 de tweede volwaardige plaat van de band. De tijd tussen Learn Yourself en opvolger We’re already gone is vooral benut om buiten het eiland te spelen. Japan en de Verenigde Staten werden herhaaldelijk aangedaan, maar de echte doorbraak lijkt buiten Australië niet in het verschiet te liggen. In Bitterzoet bleek de band over weinig overtuigingskracht te beschikken.

Van alles wat

De aftrap van de avond was voor I2B1. Een trotse vader filmde en fotografeerde zijn zingende zoon, hip gestijlde jongens waagden zo nu en dan een voorzichtige pogo en iets verder naar achteren wiegden de meisjes met de heupen. Zij vermaakten zich prima, maar voor wie de drie jongens op het podium niet kende was dit wij-willen-niet-in-eenhokje-gepropt-worden-en-daarom-gooien-we-alle-stijlen-lekker-door-elkaar voorprogramma absoluut niet de moeite waard. De band wisselt reggae-loopjes af met ‘gevoelige’ singer/songwriter fragmenten en wilde rock. En dat alles gebeurt om volstrekt onduidelijke redenen binnen één nummer. Leuk voor de jochies dat ze er mogen staan, maar het niveau deed al vrezen voor het vervolg van de avond.

Niemendalletjes

En inderdaad viel The Beautiful Girls ook tegen. Wie was afgekomen op de flyer die repte over een ontmoeting tussen Beach Boys en Johnny Cash (en dat was ik), kwam bedrogen uit. Een enkele keer klonk er vluchtig een country-achtig deuntje, en de zanger en bassist zongen per ongeluk twee regeltjes tegelijkertijd, maar samenzang, ingenieuze composities, eerlijke teksten en overtuigende optredens – niets van dat alles was er in Bitterzoet. The Beautiful Girls maakt vooral rustige liedjes, die muzikaal de basis vinden in reggae en roots-achtige muziek, maar die verder erg onbeduidend zijn. Het leidt, zeker in het begin van de set, tot een wat lustloos optreden gevuld met niemendalletjes. Richting het einde van de avond leek de band zichzelf te (her)vinden. De nummers werden steviger, minder flodderig, maar de noodzaak bleef te zoeken.

Wat er overbleef was het schoolfeest, waarbij voor alles werd gejuicht en geklapt. En er waren zowaar nog een paar echte fans, inclusief Australische vlag, op de presentatie afgekomen. Maar afgaande op dit optreden zal de band ook Europa niet veroveren.